16/12/07

ΕΞΩ ΕΡΙΧΝΕ ΧΙΟΝΟΝΕΡΟ, ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ...


Εξω έριχνε χιονόνερο,αλλά μέσα στο παραδοσιακό και ζεστό μπαράκι του σιδηροδρομικού σταθμού των Λεχαινών, οι φίλοι της λογοτεχνίας και του καλού βιβλίου είχαν συγκεντρωθεί, όπως κάθε μήνα. Αυτή τη φορά καλεσμένη της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα που οργανώνει για τέταρτη συνεχή περίοδο τα "Σάββατα στον Σταθμό",ήταν η Ηρώ Νικοπούλου. Ζωγράφος, ποιήτρια και τελευταία συγγραφέας μιας συλλογής διηγημάτων, της "Ομελέτας με μανιτάρια", που εκδόθηκε από τη "Νεφέλη". Το βιβλίο παρουσίασαν η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Σκάβδη και ο φιλόλογος Γιάννης Δεληγιάννης. Στη συνέχεια η συγγραφέας διάβασε ένα διήγημά της και κουβέντιασε με το κοινό. Η επόμενη συνάντηση στον Σταθμό των Λεχαινών έχει προγραμματισθεί για τις 26 Ιανουαρίου του ερχόμενου έτους με καλεσμένο τον βραβευμένο και καταγόμενο εξ Ηλείας ποιητή Τάσο Γαλάτη.

--------------------------------------------------------------------
ΟΜΕΛΕΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ
ΤΗΣ Η. ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 15/12/07
Ομιλία Γιάννη Δεληγιάννη

Ο αφηγηματικός κόσμος συγκροτείται με το υλικό της ανθρώπινης εμπειρίας. Η σημασία της λογοτεχνίας ενισχύεται από τη διαπίστωση πως τον κόσμο τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις και τον κατανοούμε με το μυαλό μας. Συνεπώς και η λογοτεχνία και ο κόσμος είναι δημιουργήματα του νου.
Η εξεταζόμενη δομή (θεσμικό σύνολο και αλληλένδετα νοήματα) που κυριαρχεί στην αφήγηση της Η. Νικοπούλου είναι ο οικογενειακός θεσμός από την πλευρά της πλήρωσης των ατομικών προσδοκιών μέσα σε αυτό το σχήμα. Εξαίρεση σε αυτόν το θεματικό κύκλο αποτελούν τα διηγήματα του Δ΄ κύκλου ( και λιγότερο στον Ε΄κύκλο) όπου διερευνάται η επιτυχημένη ή αποτυχημένη ενσωμάτωση της προσωπικότητας σε άλλες κοινωνικές εμπειρίες (εργασιακό περιβάλλον, ομαδοποιημένες ψυχαγωγικές εμπειρίες (κλαμπ διασκέδασης και γνωριμιών κλπ).

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ
ΧΡΟΝΟΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ
α) Υπάρχουν δύο χρόνοι αφήγησης που παρουσιάζονται ως αφηγηματικό παρόν (παρόν – παρελθόν). Τη χρονική απόσταση ανάμεσα στα 2 αφηγηματικά τώρα την αντιλαμβανόμαστε από σαφείς χρονικές αναφορές. (π.χ. πολλά χρόνια μετά). Με αυτή την τεχνική ο συγγραφέας δημιουργεί μια νοηματική συνέχεια ή αιτιοκρατική σχέση για το περιεχόμενο της αφήγησης. β) Υπάρχει το αφηγηματικό παρόν που είναι διαφορετικό από το χρόνο του αφηγητή. Ειδικά η ανάδειξη του παρελθόντος σε παρόν από την άποψη της τεχνικής μεγιστοποιεί ή εξιδανικεύει το ρόλο του παρελθόντος (απομνημονεύματα, ημερολόγιο, αυτοβιογραφία). Στη δική μας περίπτωση η αναγωγή στην παιδική ηλικία στηρίζεται στην αξιολόγηση των ηλικιών από τη σκοπιά της ψυχανάλυσης (δηλαδή η συγκρότηση της προσωπικότητας διερευνάται με γνώμονα τα καθοριστικά βιώματα της παιδικής ηλικίας). γ)Το αφηγηματικό παρόν (ο χρόνος της ιστορίας) ταυτίζεται με το χρόνο του αφηγητή. Με αυτή την τεχνική δεν αναζητούμε την ερμηνεία της κοινωνικής εμπειρίας (με την έννοια εμπειρία ορίζουμε την πραγματικότητα) αλλά κυρίως την περιγραφή της εμπειρίας

ΔΙΑΛΟΓΙΚΑ ΜΕΡΗ
Η ισχνή παρουσία διαλογικών μερών στα περισσότερα διηγήματα σε πρώτη ανάγνωση δείχνει ότι η εξέλιξη του μύθου και των προσώπων του διηγήματος δεν προκύπτει από την επικοινωνία αλλά από τη δράση (τα γεγονότα). Όμως, επειδή στην περίπτωσή μας το κεντρικό ζήτημα της αφήγησης είναι οι λύσεις και τα αδιέξοδα του κοινωνικού υποκειμένου (δηλαδή του ατόμου στην επαφή του με την κοινωνία), γι’ αυτό γίνεται σαφές ότι η επικοινωνία ανάμεσα στα πρόσωπα δεν αποτελεί τον καταλύτη για να ενταθούν τα αδιέξοδα ή να εξευρεθούν λύσεις. Στο διήγημα Ομελέτα με μανιτάρια αυτό το στοιχείο φαίνεται πολύ καθαρά στον εσωτερικό μονόλογο του ήρωα που πάσχει. Δε θέλω να μού μιλήσει, τι να μου πει; Που ξέρει τι σκέφτομαι; Πώς ν’ απαντήσει σε πράγματα που δεν μπορώ ν’απαντήσω ούτε εγώ;[…]Όλο αυτό το τρομακτικό κενό, λεώ, ανάμεσα μας ξαφνικά δημιουργήθηκε ή υπήρχε πάντα και απλώς δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι; Και τι να της κουβεντιάσω απ’ όλ αυτά; Και τι θα βγει; Εξαίρεση σε αυτή την τεχνική αποτελούν τα διηγήματα Μύλος και Κομμωτήριο, όπου τα διαλογικά μέρη αναβαθμίζονται

ΕΣΤΙΑΣΗ
Έχουμε πρωτοπρόσωπη ή τριτοπρόσωπη αφήγηση, συνήθως ανάλογα με το βαθμό συμμετοχής του αφηγητή στην εξέλιξη της ιστορίας

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Οι εικόνες του κοινωνικού φύλου, η θηλυκότητα αποδίδονται συμβολικοποιημένα με λέξεις όπως κούκλα, καθρέφτης κλπ. Όμως υπάρχει μια περιγραφική ερμηνεία της πατριαρχίας με την έννοια της διαδοχής του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας ( από τη μητέρα στην κόρη). Ειδικά η απόπειρα ελέγχου της αναδυόμενης σεξουαλικότητας του κοριτσιού στην εφηβεία (με το κόψιμο των μαλλιών) εντάσσεται σε μια γενικότερη διαδικασία μετάδοσης των κοινωνικών κανόνων που αφορούν τη λειτουργία του κοινωνικού φύλου με προεξάρχον χαρακτηριστικό την ευπείθεια.
Το απόσπασμα στο κομμωτήριο είναι χαρακτηριστικό. Πάντα ήταν βολικό παιδί, δεν δημιουργούσε προβλήματα και γενικά δεν πρόβαλλε αντιρρήσεις. Έτσι, όταν αυτό άρχισε ν’ αλλάζει, προκάλεσε αίσθηση και μάλλον δυσαρέσκεια στους γύρω. Η μητέρα της ήταν η τελευταία που κατάλαβε πως έχει απέναντι της ένα διαφορετικό πλάσμα απ’ αυτό που ήξερε και πως όφειλε να το ακούει και να το σέβεται περισσότερο. Χωρίς να το πολυψάξει, συνέχισε να επιβάλλεται στη νεαρή κοπέλα με τους τρόπους που ήξερε. (σ. 21-22).
Η ενοχική διάσταση της σεξουαλικότητας παραπέμπει στους κανόνες της πατριαρχίας. Η ερωτική εμπειρία της γυναίκας περιγράφεται σε πολλές περιπτώσεις ως ερωτική παρέκκλιση (όπως στην περίπτωση της Παρενόχλησης) ακολουθεί η ηθική πτώση και η ενοχή: «η πόρτα ξανανοίγει απότομα, η μάνα ουρλιάζει, Απ’ όλους τους άντρες τον δικό μου βρήκες»[…].Σαν τον πατέρα σου κι εσύ, με πρόδωσες, χάσου, χάσου!»[…]Τουλάχιστον τώρα έμαθε, για να το λέει η μάνα, ξέρει. Είναι φτιαγμένη από σκάρτα υλικά. Έκανε ήδη την πρώτη προδοσία.(σ.39).»
Βεβαίως, η σεξουαλικότητα βιώνεται ως υποταγή στο κυρίαρχο αρσενικό που αναπαράγει τη βία και την εξουσία του κοινωνικού του φύλου.
Ο προσδιορισμός του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας ως διαφορετική ύπαρξη (ως ΑΛΛΟ) από την ανθρώπινη ύπαρξη επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό με την συμβολικοποιημένη εικόνα της κούκλας, η οποία κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού με καθαρά ψυχαναλυτικές αναφορές, αλλάζει χέρια ως αντικείμενο. Αυτό το θέμα το βρίσκουμε παραστατικά διατυπωμένο στο διήγημα Το Κάστρο


Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η παιδικότητα ως αθωότητα, ως σύστημα κατανόησης της πραγματικότητας αναιρείται στο αφηγηματικό κόσμο της Νικοπούλου από τις δομές του κοινωνικού συστήματος των ενηλίκων. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια παρατήρηση. Η ολοένα και περισσότερο εξιδανικευτική στροφή στις αξίες της παιδικότητας στο κοινωνικό σύστημα δημιουργεί μια κουλτούρα παιδικότητας (παιδικά προγράμματα, παιδική λογοτεχνία κλπ) που είναι μια αξία αντισταθμιστική προς την αγριότητα του σύγχρονου κόσμου. Θα μπορούσε ως ένα βαθμό να διερευνηθεί το κατά πόσον εξασφαλίζει την αποενοχοποίηση και το αδιατάρακτο της διεφθαρμένης ενήλικης ζωής

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΩΝ
Η ερωτική φαντασίωση αντιδιαστέλλεται προς τη βιωμένη ερωτική εμπειρία με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που η εικόνα μιας κατάστασης, το όνειρο, το παραλήρημα αντιδιαστέλλονται προς τη συμβατική γνώση της κατάστασης. Η απελευθερωτική δύναμη της ερωτικής φαντασίωσης έχει διεξοδικά σχολιαστεί από τον Φρουντ πατέρα της ψυχανάλυσης. Στο αφηγηματικό κόσμο της Νικοπούλου η ερωτική φαντασίωση γίνεται το εργαλείο για την αποδέσμευση των ηρώων από τις συμβάσεις του συνειδητού κόσμου. Στο διήγημα το βίντεο η αφήγηση παίζει με τη γνώση της πραγματικότητας και με την υποκατάσταση της από την εικόνα. Μάλιστα το επικοινωνιακό χάσμα στις ανθρώπινες σχέσεις στο αφήγημα αυτό παρουσιάζει το εξής ενδιαφέρον στοιχείο: αυτό που βρίσκεται σε κρίση δεν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά η εικόνα που έχουν τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα για τη σχέση τους. Χανόταν στις εικόνες του, στις φαντασιώσεις του, κι ήταν τότε, σχεδόν αποκλειστικά τότε, που την αναζητούσε ερωτικά. Και πάλι μαζί της δεν ήταν εκατό τα εκατό.(σ.58) Τα πρόσωπα αδυνατούν να υπερβούν την κρίση της δομής διότι κυριαρχούνται από τις κοινωνικές εικόνες που συσκοτίζουν την ουσία της δομής.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
Το παραδοσιακό, η αντίκα αποτέλεσε μια ανερχόμενη κοινωνική αξία των στρωμάτων της πόλης και της επαρχιακής ανώτερης τάξης που αναζήτησαν την αυθεντικότητα στο παλιό. Ως φαινόμενο συνδέεται με την κρίση του μεταμοντερνισμού, δηλαδή με την κοινωνία της πληροφορίας η οποία αποθέωνε το μέλλον, εγκαινίαζε υψηλές ταχύτητες στις κοινωνικές αλλαγές και δυσχέραινε την προσαρμογή. Έτσι, το παραδοσιακό σημασιοδοτήθηκε ως γνήσιο και αποκαθιστούσε σε συμβολικό επίπεδο τον χαμένο κρίκο των εσωτερικών μεταναστών της πρωτεύουσας με το γενέθλιο τόπο σε κάποιο μικρό χωρίο της επαρχίας.


Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
Βέβαια το παλιό απέκτησε εμπορική αξία και στα πλαίσια αυτά εγκαταλείφθηκε ο παλιότερος άκαμπτος ηθικός κώδικας της αγροτικής Ελλάδας διαμορφωμένος από την εκκλησιαστική ηθική διαπαιδαγώγηση και από την κοινοτιστική αλληλεγγύη. Ο αρριβισμός στη διαδικασία ιδιοποίησης, το κυνήγι του κέρδους εγγράφονται ως νέες αξίες σε αυτή τα βόλτα της μητέρας με την κόρη στο Μοναστηράκι στο αφήγημα που επιτιτλίζεται ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ

Ο ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
Στο αφήγημα η θυμωμένη του Ντεγκα η ελευθερία είναι η έξοδος από την συμπαρουσία. Η δραπέτευση της μπαλαρίνας από την ενότητα της καλλιτεχνικής σύνθεσης είναι μια πράξη ελευθερίας

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
α) Η μικροαφήγηση εντάσσεται στη λογική του στιγμιότυπου και του μοντάζ. Τα μικρά αφηγήματα εκφράζουν την πολυδιάσπαση της ενότητας του σύγχρονου κόσμου, την αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης του παρόντος.
β) Ο διάλογος ανάμεσα στα πρόσωπα δεν αναιρεί ουσιαστικά το επικοινωνιακό χάσμα και δεν οδηγεί σε συναντίληψη. Εδώ εντοπίζουμε τα αδιέξοδα του ατομικού φιλελευθερισμού που διαδέχθηκε το τέλος των συλλογικοτήτων
γ) Η διερεύνηση της σεξουαλικότητας ως καταλύτη για την ανάδειξη της προσωπικότητας των ηρώων προδίνει τη ψυχαναλυτική διάσταση του αφηγήματος, όπου οι θεσμοί δεν κινούν την ανθρώπινη ιστορία με άμεσο τρόπο αλλά εγγράφουν στον ατομικό ψυχισμό ίχνη τα οποία του παράγουν κίνητρα δράσης
δ) Η παρουσία των χρωμάτων των φλου και ακαθόριστων εικόνων προσδίνουν έναν ιμπρεσσιονιστικό χαρακτήρα στην αφήγηση κάτι που δικαιολογείται από την ασάφεια των ορίων ανάμεσα στο αληθινό και στην εικόνα. Αυτή η βασική διχοστασία είναι και ο μοχλός που κινητοποιεί τους ήρωες.
--------------------------------
Ομελέτα με μανιτάρια
Συγγραφέας: ΝικοπούλουΗρώ
Εκδότης: ΝΕΦΕΛΗ

Της Ελένης Σκάβδη

H Ηρώ Νικοπούλου, έχει μακροχρόνια και επιτυχή παρουσία στον εικαστικό χώρο αλλά και στα γράμματα, είναι επίσης και σκηνογράφος. Ως σκηνογράφος έχει δουλέψει στο φοιτητικό και ερασιτεχνικό θέατρο. Επίσης εργάστηκε σαν καθηγήτρια καλλιτεχνικών στην επαρχία έχει σκηνοθετήσει σχολικές παραστάσεις και ερασιτεχνικό θέατρο ενηλίκων στις περιοχές που υπηρετεί. Έχει περάσει από τη Δάφνη Καλάβρύτων εκεί ανέβασε με τους μαθητές του Γυμνασίου τον Φον Δημητράκη του Ψαθά, ενώ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά έκανε τα σκηνικά για το έργο του Μπρεχτ "Ο αφέντης Πουντίλα και ο υπηρέτης του Ματί"
Η «Ομελέτα με μανιτάρια» είναι η δεύτερη πεζογραφική της εμφάνιση, η πρώτη κυκλοφόρησε το 2003 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και έχει τίτλο «Σαν σε καθρέφτη», (έχουν προηγηθεί και τρεις ποιητικές της συλλογές) και περιλαμβάνει πέντε ενότητες δεκαοκτώ διηγημάτων οι οποίες λειτουργούν σπονδυλωτά.
Διάβασα τα διηγήματα σε μία μέρα, απνευστί, αναζητώντας στο κείμενο μιαν οργανική ενότητα. Δεν ξέρω από πια ταχύτητα ορμώμενη, αλλά με την ανάγνωση του πρώτου διηγήματος «Το παζάρι» αισθάνθηκα ότι η συγγραφέας είχε πρόθεση να ξετυλίξει τον μίτο που μου παρέδωσε, πάνω σε μια ενιαία σκηνή, σε ένα κοινό καμβά… ότι δεν μπορεί, οι ήρωες του Παζαριού θα έχουν και συνέχεια, μεταλλαγμένοι ίσως μέσα στους μύθους της, συμπληρωμένοι και με άλλους γκεστ, που πάντα παίζουν ρόλους στη σχέση μάνας και κόρης… Η πυκνότητα της γραφής και η πολυσημία των μηνυμάτων που υπαινίσσεται, νομίζω ότι μου δημιούργησε αυτή την αίσθηση, κι όχι κάποιο αφηγηματικό κενό, κάτι που άφηνε μετέωρο η πρώτη της ιστορία. Ένα κορίτσι με τη μητέρα στην αγορά, σε κάποιο παλαιοπωλείο. Η μητέρα παροτρύνει το κορίτσι να κλέψει ένα αιγυπτιακό μπρούτζινο κύπελλο…Το κύπελλο μπαίνει στη τσέπη του μπουφάν, κρύβεται… Ως λάφυρο ενοχής και παραβίασης για το συμβολισμό του ακολουθεί στο κορίτσι στο διηνεκές. Το κορίτσι δεν έχει που να κρυφτεί πια από τότε…

Στη δεύτερη ιστορία πάλι ένα κορίτσι με τη μητέρα… Τίτλος του «Κομμωτήριο.» Η Παυλίνα, μια έφηβη πάλι, οδηγείται κάθε καλοκαίρι στην κουρά, όχι στην πυρά, ως αμνός επί σφαγή από την μητέρα της… Η πυκνή χαίτη-κοτσίδα της θυσιαζόταν σαν μικρή Ιφιγένεια κάθε καλοκαίρι, από το κοφτερό ψαλίδι του κομμωτή, ως αποτέλεσμα του ψυχαναγκασμού της μητέρας… χωρίς γιατί. Η συγγραφέας χωρίς να το αναφέρει, δημιουργεί στον αναγνώστη συνειρμούς σχετικούς με το σύνδρομο του Σαμψών… Η περήφανη χαίτη που ακρωτηριάζεται, οδηγεί στην απώλεια δύναμης από την Παυλίνα. Και η Παυλίνα, κάποια φορά επαναστατεί… Οδηγείται μόνη της στην κουρά… το ψαλίδι μπαίνει βαθύτερα, το κούρεμα γίνεται αλά γκαρσόν, και ταυτόχρονα ο δήμιος, σφραγίζει την «επανάσταση» με ένα μωβ σημαδάκι στο λαιμό της επαναστατημένης…

Στην Τρίτη ιστορία του πρώτου κεφαλαίου, το παιχνίδι ενός μικρού κοριτσιού με τις κούκλες… Παιχνίδι βάρβαρο και επιθετικό… Σκοτώνει, διαμελίζει τις κούκλες της, τις πιο αγαπημένες…κι ύστερα ξεσπάει σε λυγμούς. Χρόνια μετά συναντάμε τη δράστη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου πάλι με λυγμούς, μετά την Τρίτη της αποβολή…

Τα ερωτήματα που θέτει η αφήγηση κραυγαλέα. Οι ιστορίες για τις καταπιεσμένες
έφηβες, κατά τη δική μου οπτική έχουν τη λύση τους στο τελευταίο αφήγημα της 5ης ενότητας «Ιφιγένεια εν Ύπνοις». Μια Ιφιγένεια που αποφασίζει αντί να θυσιαστεί να σκοτώσει τον πατέρα… Να ανατρέψει το μύθο και να δώσει τη λύση στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας…. «αν δεν σκοτώσεις τον πατέρα και τη μητέρα δεν ενηλικιώνεσαι, δεν μεγαλώνεις… δεν ελευθερώνεσαι»

Έκανα μιαν αποσπασματική αναφορά σε 4 από τα 18 διηγήματα της συλλογής, γιατί τα θεωρώ προϊδεαστικά των περιεχομένων, της γραφής και των στοχεύσεων της συγγραφέως. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η ουσία της μετεξέλιξης και της ωρίμανσής μας. Στην εφηβεία, τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα, στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα ή βιώματα.
Είναι γεγονός ότι οι δύο βασικές θεωρίες που επηρέασαν καθοριστικά την ερμηνεία της λογοτεχνίας ήταν ο μαρξισμός κι η ψυχανάλυση. Ο μαρξισμός για πασίγνωστους λόγους έχει πια υποχωρήσει, η ψυχανάλυση όμως εξακολουθεί να παραμένει για την προσέγγιση της λογοτεχνίας ένα από τα πιο βασικά ερμηνευτικά όργανα.
Και το βιβλίο της Νικοπούλου είναι ένα μοναδικό κείμενο για μια τέτοια ερμηνεία…. Διότι έχει ενθέσει στις ιστορίες της όλη σχεδόν τη φροϋδική θεματολογία: όνειρα, ναρκισσισμός, ερωτισμός, τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής, τη μοναξιά, τη σεξουαλικότητα, το θάνατο, που γίνονται κοινός τόπος στα 18 διηγήματα της Ομελέτας με Μανιτάρια, κοινοί τόποι και στη σύγχρονη λογοτεχνία, που απευθύνεται και σε ένα σχετικά υποψιασμένο κοινό. Για να μη μείνω όμως μόνο στο εργαλείο της ψυχανάλυσης, που θα μπορούσε να στενέψει και τη λογική προσέγγισης του βιβλίου πρέπει να συμπληρώσω. Η Νικοπούλου συλλαμβάνει στην Ομελέτα της ένα εντελώς δικό της σχήμα κατανόησης της ανθρώπινης κατάστασης, σύγχρονης και αδιέξοδης, που πάει πολύ πιο πέρα από το ψυχαναλυτικό, και που είναι εξίσου έγκυρο με αυτό.
Στον κεντρικό ιστό της δημιουργίας του κόσμου που ενθέτει στο βιβλίο, είναι το πέρασμα από την αθωότητα και την ανεμελιά στην ενοχή και την ευθύνη. Ένα πέρασμα με αντιθέσεις ανάμεσα στο όνειρο και την εγρήγορση, στη διάρκεια του οποίου τίποτε δεν είναι σταθερό και παγιωμένο. Ακόμα και το εγώ χάνει τον συμπαγή χαρακτήρα του και γίνεται κάτι ρευστό και συγκεχυμένο.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη αναφέρω:
Οι επιφανειακά ιδανικές ερωτικές σχέσεις ζευγαριών, πίσω από την κουρτίνα που σηκώνει η συγγραφέας, αποδεικνύονται ανάπηρες… Παρ’ όλα αυτά εν τη αναπηρία ισορροπούν, όταν οι πρωταγωνιστές τους, δεν τολμήσουν να παραδεχθούν την αποτυχία. Οι πιο ακραίες φαντασιώσεις των ηρώων της έχουν τόπο στις καθημερινές συμβατικότητες που δομούν μια εικονική ευτυχία. Οι ήρωες της Νικοπούλου όμως, είναι υποψιασμένοι. Ξέρουν ότι αυτό που ζουν δεν είναι αληθινό, έτσι επιτρέπουν στη φαντασίωση το συμπλήρωμα. Κι εκεί είναι ίσως και η αρχή του ιδεολογήματος της συγγραφέωςΠρέπει να βαθαίνουμε το τραύμα για να βρούμε την ουσία. Σε αυτή την πορεία όλα επιτρέπονται εν τέλει, αφού συνείδησή μας είναι ότι οι γεύσεις που μας προσφέρονται δεν είναι αυτές που δικαιούμαστε να δοκιμάσουμε.
Εξαιρετικά τα μέσα που χρησιμοποιεί ως υλικό για να δέσει τα σενάρια των φαντασιώσεων. Ένας καθρέφτης, πολλοί οι καθρέπτες του βιβλίου, μέσα του οι ήρωες αδιεξόδων βλέπουν τον άλλο εαυτό, το συμπλήρωμα της αγαπημένης την ώρα που συναντιόνται ερωτικά. Το σώμα της αγαπημένης ρευστοποιείται, γίνεται εύπλαστο, το κάνεις όπως θέλεις… Είναι το ζήτημα της εξουσίας ίσως, που όμως εδώ σαν ανάγκη από τον αρσενικό ήρωα, δεν ξενίζει, ακόμα και τον φεμινιστικών προθέσεων αναγνώστη. Η ακόμα και η ανάγκη ν’ αγκαλιάζω μαζί με τη γυναίκα που αγαπώ και ποθώ όσο καμιά άλλη στον κόσμο και το συμπλήρωμά της, αυτό που θα μου έδινε το 100% της ευδαιμονίας.
Ευρηματικότατη η ιστορία του Κλαμπ, σε εκατό χρόνια από τώρα, η κλωνοποίηση εφαρμόζεται πια νόμιμα, ένα εργαστήρι παράγει σωρηδόν Μαίρυλιν και τις προσφέρει σε πελάτες… Κάποια από αυτές όμως, αφυπνίζεται κάποια στιγμή… Είναι το Ν 10… Η Ν. 10 εξομολογείται στον μόνιμο πια πελάτη της, ότι δεν της αρέσει να ζει άλλο στο κλαμπ. Ο πελάτης τρομάζει δεν ξαναπάει για καιρό στο κλαμπ. Όταν αποφασίζει να επιστρέψει, έχει βρει τη λύση. Να κάνει μια ειδική παραγγελιά, μια Μαίρυλιν αποκλειστικά γι’ αυτόν που δεν θα ξυπνήσει ποτέ να ζητά αλλαγές ρόλου… Είναι η στιγμή που κάθε άνδρας θα αναζητά για μα ισορροπήσει τη δική του εξατομικευμένη Μαίρυλιν, όπως τώρα κάθε καρκινοπαθής έχει ανάγκη εξατομικευμένη θεραπεία… Τα μεγέθη ανάλογα. Το ιδεολόγημα ίδιο για το που μας πάνε τα πράγματα…

Ένα κατακλείδι…
Πληγωμένοι άντρες, φαντάσματα που επιστρέφουν για λίγο πίσω, ηρωίδες παραμυθιών έφηβες κόρες, μόνο κόρες, άντρες παραδομένοι στον πόθο και στην προσδοκία της ελευθερίας, ήρωες πανάρχαιων μύθων αλλά και παραμυθιών (Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην εποχή των πλαστικών αναπτήρων, που φτιάχνει μια μολότωφ και ανάβει φωτιά για να ζεσταθεί) παρεμβαίνουν στο παρόν, επικαιροποιώντας το δοκιμασμένο από το χρόνο μύθο τους.
Στα δεκαοχτώ διηγήματα της συλλογής σε δεύτερο πλάνο ένας μικρόκοσμος οικείος και καθημερινός. Ερωτικές σχέσεις, οικογένειες και σπίτια μεσοαστών με προσεγμένη επίπλωση, λεπτομέρειες εσωτερικών διακόσμων δεμένες με την ιστορία, ο δρόμος μιας μεγαλούπολης, η αίθουσα του ψυχιατρείου των φυλακών, ένα μπαρ, η παραλία της θάλασσας, ένα παιδικό κοριτσίστικο δωμάτιο, ένα εστιατόριο στην Ταϋλάνδη που σερβίρει θυμοαναληπτικά μανιτάρια, υποφωτισμένες κρεβατοκάμαρες, πολυτελή διαμερίσματα του Αστεως, ένα χαμόσπιτο φτωχογειτονιάς μεγαλούπολης…το παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι, ένα κομμωτήριο με πολλές κομμώτριες…
Ένας ολόκληρος κόσμος, που στήνει με δεξιοτεχνία η συγγραφέας, δεν είναι τυχαίο άλλωστε, είπαμε πως είναι και ζωγράφος και σκηνογράφος.
Στα κάδρα της ο μικρόκοσμός της, πολύσημος και προσφερόμενος για πολλαπλές εξατομικευμένες αναγνώσεις, άλλοτε θυσιαστήριο, άλλοτε καθαρτήριο πάνω από όλα όμως ένας χώρος δράσης και σύγκρουσης.
Λιτή και πυκνή γλώσσα, καθόλου φλυαρία ή περιττά σχόλια, παρά το γεγονός ότι τα κείμενα έχουν και στοχασμό και εικόνα και δράση και μυστήριο και κυρίως αλήθεια και τόλμη.

Η «Τρίτη πτώση», η δοτική, αποτελεί ένα υπόδειγμα γραφής κατά την άποψή μου… Ο ήρωας δεν αντέχει ακόμα και αυτή την υπερθετική αρμονία της ερωτικής σχέσης, αναζητά το παραπέρα… Να απατήσει την ερωμένη του με την αντανάκλασή της. Πυκνότητα, και λυρικός λόγος δομούν ένα έξοχο διήγημα.




Ολοκλήρωσα την ανάγνωση της Ομελέτας με Μανιτάρια με μια έξοχη γεύση. Διότι η συγγραφέας τελικά, οικοδόμησε το «όλον» με 18 διαφορετικές εικόνες, που τις συνέδεσε αριστουργηματικά. Από το καλάθι του παρόντος ανέσυρε και μας παρέδωσε τις πιο χαρακτηριστικές και αρχετυπικές μορφές, που από αιώνες διαμορφώνουν πολιτισμό. Μάννα και Πατέρα και κόρη, ή Αρσενικό και θηλυκό,. Ο καθείς ξεχωριστά αλλά και εν συναρτήσει στην αιώνια διαπλοκή. Μέσα στο ενιαίον και αδιαίρετον αδιεξόδων του παρόντος, στα οποία έχουμε εθιστεί πια…
Η Ομελέτα με μανιτάρια, έδεσμα επεξεργασμένο με το υλικό της ζωής, φανερό και απόκρυφο υπό την επήρεια χημείας των μανιταριών… είναι επίσης και ένας πετυχημένος τίτλος.

9/12/07

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ 15/12 Η πεζογράφος Ηρώ Νικοπούλου και το νέο της βιβλίο "Ομελέτα με μανιτάρια"



Στα πλαίσια των εκδηλώσεων ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ Η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα παρουσιάζει το Σάββατο 15/12 και ώρα 8,30 μμ στο καφενείο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λεχαινών το νέο βιβλίο της Ηρώς Νικοπούλου "Ομελέτα με μανιτάρια". Για το βιβλίο θα μιλήσουν η δημοσιογράφος Ελένη Σκάβδη, ο φιλόλογος Γιάννης Δεληγιάννης και η ίδια η συγγραφέας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ηρώ Νικοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές: Ο Μύθος του Οδοιπόρου (Αθήνα, 1986), Χειμερινοί Μορφασμοί (Αθήνα, 1993), Ανέμου (Πλανόδιον, 1999) και ένα πεζογράφημα: Σαν σε καθρέφτη (Μεταίχμιο, 2003). Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευθεί στά λογοτεχνικά περιοδικά Νέα Εστία, Πλανόδιον, Εμβόλιμον, Ελίτροχος, Ευθύνη, Παρέμβαση, Οδός Πανός, Δυτικές Ινδίες, Ύλαντρον, Οροπέδιο κ.ά.

κριτική
Πόσο αισθηματίες είναι οι άνδρες
Μια ζωγράφος σε θέση πεζογράφου μέσα από μια συλλογή διηγημάτων με «φευγάτους» ήρωες


Γράφει η ΜΑΡΗ ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ζωγράφος η Η. Νικοπούλου, με πολύμορφο έργο, απλωμένο σε διαφορετικά πεδία, από πίνακες και εικονογράφηση βιβλίων μέχρι εικαστικά περιβάλλοντα και θεατρικά σκηνικά, δοκιμάστηκε και στη λογοτεχνία, πρώτα στην ποίηση και μετά στην πεζογραφία, με ένα πρώτο πεζογράφημα, το 2003, που θα χαρακτηριζόταν πρωτόλειο. Οπότε η πρόσφατη συλλογή διηγημάτων θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ένα ευοίωνο πεζογραφικό ξεκίνημα καθώς παντρεύει τη ζωγραφική με τον αφηγηματικό λόγο. Πειραματική η τάση της συγγραφέως, όπως και της ζωγράφου, έλκεται από διαφορετικούς μυθοπλαστικούς πυρήνες, μη αρκούμενη να πραγματευτεί ένα μόνο θέμα. Αλλωστε το διακριτικό στοιχείο στις αφηγήσεις της δεν είναι τα πρόσωπα και οι σχέσεις που αναπτύσσουν, αλλά το ιδιόμορφο κλίμα που δημιουργείται αλλάζοντας την οπτική γωνία και τις αποχρώσεις.

Ομαδοποιημένα τα διηγήματα σε πέντε ενότητες, δύο τριλογίες και τρεις τετραλογίες, ξεκινούν από τον οικογενειακό μικρόκοσμο και τις ερωτικές προκλήσεις για να διαφύγουν στη συνέχεια σε ρευστές καταστάσεις εύθραυστων ισορροπιών, που εκτυλίσσονται στον χώρο του φανταστικού και της επιστημονικής φαντασίας ή ακόμη και των παραμυθιών. Προοδευτικά η πραγματικότητα φαίνεται να ενδίδει στην ουτοπία και στο υπεραισθητό, ενώ οι αφηγήσεις γίνονται αφαιρετικές, προτιμώντας την υπαινικτική αναφορά από την ακριβόλογη διατύπωση, αν και σε κάποιες περιπτώσεις, ευτυχώς λιγοστές, μετέωρες οι νύξεις ρέπουν προς την ασάφεια.

Ακόμη και στα οικεία θέματα διαφαίνεται μια ανατρεπτική διάθεση της συγγραφέως. Αν και στα διηγήματα υπερισχύουν τα γυναικεία πρόσωπα, οι ευαίσθητοι στον τρόπο που προσλαμβάνουν τα εξωτερικά ερεθίσματα και αντιδρούν σε αυτά είναι οι άνδρες, ενώ οι ηρωίδες της δείχνουν προπαντός θυμωμένες, όπως εμφαντικά δηλώνει και ο τίτλος ενός διηγήματος πρωτότυπης σύλληψης, «Η θυμωμένη του Ντεγκά». Στο αφήγημα ζωντανεύουν οι χορεύτριες που ζωγράφισε ο νεωτερικός γάλλος μετρ, αλλάζουν θέσεις, βοηθώντας τον να καταλήξει στην οριστική διάταξη του μπαλέτου και στην έκκεντρη γωνία απόδοσης της σκηνής. Ομως η Νικοπούλου τον θέλει να εμπνέεται από μια μοναχική μπαλαρίνα με μακριά κοτσίδα και θυμωμένη έκφραση. Ακριβώς όπως περιγράφει τις έφηβες ηρωίδες και άλλων διηγημάτων όταν έρχονται αντιμέτωπες με τη μητέρα τους, που εμφανίζεται απειλητική και ουδόλως υποδειγματική, ενώ ο πατέρας παραμένει μια σκιώδης παρουσία, με τις απαραίτητες πλέον στα πεζογραφήματα νεότερων συγγραφέων φροϋδικές συνδηλώσεις.

Πόσο αισθηματίες είναι οι άνδρες στις ιστορίες της Νικοπούλου δεν φαίνεται, όπως θα αναμενόταν, από τις περιπαθείς διαθέσεις τους, αλλά από τους τρόπους που διεγείρεται το ερωτικό τους ενδιαφέρον και τις φαντασιώσεις τους. Αλλοι αναζητούν εξωτικές καλλονές και άλλοι ανατρέχουν σε ομοφυλόφιλες εμπειρίες του παρελθόντος, αν και αφηγηματικά πλέον περίτεχνη αποδεικνύεται μια διήγηση που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και χίμαιρας. Προ δέκα ετών η Νικοπούλου είχε πραγματοποιήσει ένα ασυνήθιστο εικαστικό περιβάλλον παίζοντας με καθρέφτες. Αντιστοίχως στο διήγημα με τίτλο «Η τρίτη πτώση», που δεν παραπέμπει σε πτώσεις σωμάτων αλλά στην καταργημένη δοτική της αρχαίας ελληνικής, ο ήρωας απολαμβάνει τη θέα της συντρόφου του μετωπικά αλλά και πλαγίως, μέσα από τις παραμορφώσεις ενός πολυκαιρισμένου καθρέφτη. Αυτό το είδωλο, σχεδόν ουτοπικό, δείχνει δοτικό στις επιθυμίες του σε αντίθεση με μια φεμινίζουσα παρουσία, που μπορεί και να ευνουχίζει ευαίσθητες υπάρξεις.

Η συγγραφέας στήνει προσεκτικά τους σκηνικούς χώρους και περνάει στην περιγραφή των όσων διαδραματίζονται σαν να ζωγραφίζει, σχεδιάζοντας κυρίως τα περιγράμματα των συμβάντων και χρωματίζοντας τα αισθήματα. Αυτή η μορφή της αφήγησης φαίνεται να ατονεί σε ιστορίες που οργανώνονται ορθολογιστικά και απλώνονται σε περισσότερες σελίδες. Σαν να ωθεί τη Νικοπούλου η σκευή της ζωγράφου σε «φευγάτους» ήρωες και θέματα.

(Το ΒΗΜΑ, 04/11/2007)

28/11/07

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ στο Κτήμα Μερκούρη


Στο πανέμορφο Κτήμα Μερκούρη, στο χώρο του Οινοποιείου με τα υπέροχα κρασιά, θα μιλήσει την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007, στις 12 το μεσημέρι, ο πεζογράφος Ηλίας Χ.Παπαδημητρακόπουλος με θέμα "Αναφορές στη ζωή και στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα".
Μια εκδήλωση, ενταγμένη στον κύκλο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του κτήματος (βρίσκεται στο Κορακοχώρι Ηλείας), ενδιαφέρουσα από όλες τις απόψεις.

18/11/07

Λεχαινά, 17 του Νοέμβρη,στο μπαράκι του παλιού σταθμού, μιλώντας για άμεση δημοκρατία


Λεχαινά,17 του Νοέμβρη. Σάββατο βράδυ. Βρέχει από νωρίς ραγδαία. Η παρέα συγκεντρώνεται παρ΄όλα αυτά, όπως κάθε μήνα, στο μπαράκι του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού. Ο Μήτσος ετοιμάζει τα ροφήματα και τα ποτά, καθώς παίζει η μουσική.Απόψε θα μας μιλήσει ο Γιώργος Οικονόμου, κατά σύμπτωση είχε πυροβοληθεί μπαίνοντας στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, λίγο πριν επελάσει το τανκ. Γλύτωσε από θαύμα. Τώρα συγγραφέας, μαθητής του Καστοριάδη και διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, παίρνει τη θέση του και μας μιλάει για τη μελέτη του, που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Παπαζήση, "Η αμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη". Ακολουθούν οι ερωτήσεις του ακροατηρίου. Η συζήτηση διαρκεί πάνω από μια ώρα, το θέμα είναι τεράστιο και πάντα επίκαιρο. Γιώργο, σε ευχαριστούμε για μια ακόμη φορά.

13/11/07

ΗΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του μυθιστορήματος “Ασώματη κεφαλή”, του Βασίλη Λαδά που θα πραγματοποιηθεί στις 16 Νοεμβρίου, ημέρα Παρασκευή στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Πύργου. Ωρα 19.00.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Ελένη Σκάβδη-Χριστοπούλου-Δημοσιογράφος
Γιάννης Δεληγιάννης-Φιλόλογος
Στην εκδήλωση θα παραστεί και ο συγγραφέας Βασίλης Λαδάς.

5/11/07

ΣΑΒΒΑΤΟ 17/11/07 στο καφε-ΟΣΕ Λεχαινών παρουσίαση του βιβλίου του Γ.Ν.Οικονόμου "Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη"


ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΟΜΑΔΑ ΦΡΑΓΜΑ

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007,
ώρα 8,30μμ
στο καφε-ΟΣΕ Λεχαινών

στην παρουσίαση του βιβλίου
του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν.ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

"Η άμεση Δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη"



ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Στη διεθνή βιβλιογραφία καθώς και στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο παρατηρείται μια διαρκής σύγχυση γύρω από την έννοια της δημοκρατίας. Το πλήθος των προσδιορισμών που χρησιμοποιούνται (κοινοβουλευτική, αστική, μαζική, σοσιαλιστική,σύγχρονη,λαϊκή,έμμεση, αντιπροσωπευτική, ηλεκτρονική) καθιστά προβληματικό το νοημά της, δημιουργώντας μια απλουστευτική αναγωγή στην έννοια που είχε η δημοκρατία στην Αθήνα του 5ου -4ου αιώνα. Η συγχυση επιτείνεται από το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα σύγχρονα πολιτεύματα καλούνται και αυτοαποκαλούνται "δημοκρατίες". Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται η διερεύνηση της έννοιας και του χαρακτήρα της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας κατά την κλασική εποχή, ώστε να συναχθούν οι διαφορές της με τα σύγχρονά της πολιτεύματα αλλά και τα σημερινά.
Παράλληλα , η μελέτη των κειμένων φανερώνει μια μεγάλη απόκλιση της θεωρίας από τη δημοκρατική πράξη. Ενώ ο Πλάτων είναι γνωστό ότι δεν υπήρξε δημοκράτης, για τον Αριστοτέλη όμως επικρατεί στην έρευνα η άποψη ότι είναι περισσότερο ευνοϊκός απέναντι στη δημοκρατία από ό,τι ο δάσκαλός του και γενικώς θεωρείται ως υποστηρικτής της λεγόμενης "μετριοπαθούς" δημοκρατίας. Ο δεύτερος στόχος του βιβλίου είναι η διερεύνηση των απόψεων του Αριστοτέλη απέναντι στη δημοκρατία και η προσπάθεια να απαντηθεί το ζήτημα κατά πόσον αυτός είναι υποστηρικτής της δημοκρατίας.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ο Γιώργος Ν.Οικονόμου έχει σπουδάσει Μαθηματικά, Μουσική και Φιλοσοφία. Συμμετείχε ενεργώς στο αντικτατορικό κίνημα. Παρακολούθησε στο Παρίσι τα μεταπτυχιακά σεμινάρια των Κ.Καστοριάδη,A.Tourain, P.Bourdieu,P.Vidal-Naguet,J.Derrda,J.Bouveresse. Εχει master φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

14/10/07

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ


Σάββατο 13 Οκτωβρίου. Για πέμπτη συνεχόμενη περίοδο, συνεχίζονται οι εκδηλώσεις 'Σάββατα στον Σταθμό'".Εκεί, γύρω στις οχτώμιση με εννιά το βράδυ, στο καφενείο του σιδηροδρομικού σταθμού των Λεχαινών, θά ΄ρχονται οι συγγραφείς και οι ποιητές με τα βιβλία τους και οι βιβλιόφιλοι φυσικά, μηδέ των περίεργων εξαιρουμένων, και θα συζητούν για λογοτεχνία, ιστορία και φιλοσοφία, για όλες τις τέχνες και τις επιστήμες. Η Πολιστιστική Ομάδα Φράγμα θα φροντίζει για την οργάνωση κι ο Μήτσος θα φτιάχνει όπως πάντα τους καφέδες και τα ποτά. Αν φροντίσει κι ο ΟΣΕ κάποια στιγμή για το υπό κατάρρευση διατηρητέο κτίριο ακόμη καλύτερα.
Η αρχή πάντως έγινε φέτος κι ήταν απόλυτα επιτυχημένη με τον συγγραφέα και ποιητή Βασίλη Λαδά να συνομιλεί για το μυθιστόρημά του ,την Ασώματη κεφαλή με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Τσιλήρα και το κοινό. Θα ξερετε βέβαια, όσοι πιστοί, ότι κάθε φορά υπάρχει και συνέχεια στα ταβερνάκια της περιοχής. Αυτή τη φορά μας αποζημίωσε πλήρως η κυρά Γιωργία στη Μυρσίνη με τον κουσκουσέ της.

10/10/07

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

Σάββατο 13 Οκτωβρίου
Παρουσίαση του μυθιστορήματος του Βασίλη Λαδά "Ασώματη κεφαλή"

Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΦΡΑΓΜΑ
στα πλαίσια των εκδηλώσεων ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ
που οργανώνονται φέτος για πέμπτη συνεχή περίοδο,
παρουσιάζει το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007, ώρα 8,30 μμ
στο καφενείο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λεχαινών το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Βασίλη Λαδά «Ασώματη κεφαλή»

Ο συγγραφέας Βασίλης Λαδάς (γεννήθηκε το 1946 στην Πάτρα και εκτός από πεζά έχει γράψει και ποιήματα με το ψευδώνυμο Βασίλης Αρφάνης), θα συνομιλήσει για το βιβλίο του με τον δημοσιογράφο και εκδότη του περιοδικού «Δόντι» Ανδρέα Τσίληρα και το κοινό.

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Στην κριτική της για το μυθιστόρημα του Βασίλη Λαδά , η Μάρη Θεοδοσοπούλου γράφει (Το Βήμα 27/5/07) :«…Στα τέλη του 1999 ο αφηγητής ανακαλύπτει σε εφημερίδα του 1954 επιστολές αγανακτισμένων πολιτών για το τσίρκο και το θέαμα της Ασώματης κεφαλής, που του εξάπτουν τη φαντασία για το μέλλον του δωδεκαετούς πρωταγωνιστή. Οπότε αρχίζει να φτιάχνει σενάρια για τη ζωή του παιδιού, πώς τάχατες σοφό από την εμπειρία του τσίρκου εξελίσσεται σε έναν πλάνητα ηδονιστή. Μέχρι που τυχαία μαθαίνει τι απέγινε και συρράπτοντας πληροφορίες ανιστορεί τον βίο και την πολιτεία του, παίζοντας με τα δίπολα του τόπου και του χρόνου. Το παιδί γιος Ελασίτη που σκοτώθηκε το 1943, μένει στα Προσφυγικά της Πάτρας. Τον δεύτερο χρόνο της χούντας θα ερωτευθεί μια έφηβη της καλής κοινωνίας από την Κάτω Πόλη και θα εκδιωχθεί κακήν κακώς από τη μητέρα με τη βοήθεια της Ασφάλειας. Δυό διαφορετικοί κόσμοι, οι αστοί της κεντρικής πλατείας του Γεωργίου Α΄, το 1968, και οι πρόσφυγες, θα συγχωνευθούν στην ντόπια κοινωνία του 21ου , που ο αφηγητής σκιαγραφεί σε άσπρο μαύρο, καταργώντας τις αποχρώσεις. Ωστόσο παραμένει αισιόδοξα ρομαντικός. Σε μια εποχή χωρίς κοινωνικούς αγώνες και οράματα, στην εποχή των χοντρών και των ξανθιών, όπως την αποκαλεί, πιστεύει πως η σωτηρία βρίσκεται στις ατομικές αντιστάσεις έστω κι αν προέρχονται από σαλεμένους και φτωχοδιάβολους, τους οποίους και ηρωοποιεί. Κάπου στο ενδιάμεσο, μεταξύ θυτών και αποδιοπομπαίων, τοποθετεί τους διανοούμενους, ζωντανεύοντας χαρακτηριστικούς τύπους. Τελικά η ιστορία της Ασώματης κεφαλής δεν είναι παρά το πρόσχημα για σκέψεις γύρω από μια παραπαίουσα κοινωνία. Ένα τελευταίο κεφάλαιο, ποιητικής σύλληψης, αποτυπώνει την πένθιμη διάθεση των μοναχικών και προδομένων».



Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα.
Δ/νση: Λεχαινά Ηλείας
τηλ. 2623022250, 6932232595
www. ek-paradromis.gr
Lehaina.blogspot.com
e-mail info@.ek-paradromis.gr

9/10/07

40 χρόνια από τον θάνατο του Τσε Γκεβάρα

9 οκτωβρίου 1967

Όλα τα εξώφυλλα του "Εκ Παραδρομής"

Τώρα όλοι μπορούν να σχολιάσουν

Από σήμερα είναι δυνατός ο σχολιασμός των αναρτήσεων του "Ημερολογίου Πεδιάδος" από όποιον θέλει (με ένα κλικ στον τίτλο της ανάρτησης και ύστερα στον σύνδεσμο: "Ανάρτηση Σχολίου" που εμφανίζεται κάτω αριστερά από το κείμενο της ανάρτησης).

O Eλύτης διαβάζει Eλύτη


Λακωνικόν

O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.

Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.

Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,

Xειμώνα ελάχιστε,

H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς

Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.

7/10/07

«Αυτή τη φορά να μην ξεχάσουμε»
Μια «καμένη» έκθεση

5-26 Οκτωβρίου 2007
Αίθουσα Τέχνης «Ορίζοντας…» – Κατεχάκη 54, Αθήνα


Το καλοκαίρι που πέρασε όλοι νοιώσαμε ανίσχυροι, αμήχανοι, προδομένοι και φτωχότεροι. Αυτή τη φορά, το κύμα της φωτιάς δεν φάνηκε να αφήνει ορθό κανένα άλλοθι, καμία δικαιολογία κανέναν εφησυχασμό, όχι μόνο για την καταστροφή της ζωής, αλλά και του αρχαίου τοπίου, της ιδιαίτερης αίσθησης αυτού του τόπου, που όπως και να ’χει δεν είναι ιδιοκτησία ή κληρονομιά μας, αλλά κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Και η κοινωνία αυτής της εποχής, αυτής της χώρας, ίσως μείνει στην μνήμη σαν μία κοινωνία ανάξιων κληρονόμων.
Αυτό, λίγο πολύ γνωστό σε όλους, δεν θα το συζητούσαμε ίσως, αν δεν βρισκόμασταν μπροστά σε δύο φαινόμενα:
1. Στην θριαμβευτική επέλαση των κατασκευαστικών εταιριών και των αιωνίων συμφερόντων, πάνω στην καμένη γη.
2. Στο εφήμερο της συνείδησης, που μπαίνει σε ψύξη, μόλις αλλάξει το πρόγραμμα των ειδήσεων της τηλεόρασης.
Σε μία προσπάθεια να συντηρήσουμε τη μνήμη, ημών των ιδίων πρώτα απ’ όλα, και αν γίνεται να απλώσουμε τον διάλογο, ξεκινά μία έκθεση «άμεσης δράσης» στον (υπό ένταξη) χώρο «Ορίζοντας…», Κατεχάκη 54, Αθήνα. Θα την εγκαινιάσουμε την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου στις 20:30 και θα την κρατήσουμε ανοικτή μέχρι τις 28 Οκτωβρίου (3 εβδομάδες). Σ’ αυτό το διάστημα καλούνται καλλιτέχνες κάθε εκφραστικού μέσου να καταθέσουν βιώματα μέσα σε ένα εναλλασσόμενο οπτικό πεδίο. Με τη φιλοδοξία αυτή, η έκθεση θα αποτελέσει ένα μικρό, γόνιμο, αντιπλημμυρικό ανάχωμα, ανάμεσα στην Οργή και την Αδιαφορία.

Συμμετέχουν: Βαλαωρίτης Nάνος, Κωστής, Χατζησταύρου Ιάκωβος, Ευθυμίου Τζίμης, Πολιτοπούλου Ελένη, Μπέσκος Γιάννης, Πούλος Ηλίας, Μήτρας Μιχαήλ, Γαζετοπούλου Γιούλια Κοψίδου Σοφία, Κολημένος Κώστας, Ζανέτου Μαριάντζελα, Ακύλα Έλενα, Λέτσιου Μαρία, Κουτσαυτίκης Κώστας, Κόρκου Αγγελική, Ζαρκαδά Μαρία, Πανόπουλος Ίων, Σταματόπουλος Αλέκος, Ανδρό, Κατσιφαράκη Κατερίνα, Στεργίου Κώστας, Γκουλιαλμάκη Λουίζα, Μπαρδάκη Αγγελική, Καραλουκά Μαρία, Σκαρλάτος Γιάννης, Μουσούλη Λίτσα, Χουρχούλης Γιώργος, Αποστολοπούλου Παναγιώτα, Γρίβα Έλλη, Λιλικάκης Κοσμάς, Καραμούζη Ράνια, Καραμούζη Ευγενία, Αποστολάκης Χρήστος, Κουτρούλης Γιάννης, Πολυχρονάτου Γιούλια.

Ώρες λειτουργίας: 18:30- 23:00, καθημερινά

Διοργάνωση: Αίθουσα Τέχνης «Ορίζοντας…»
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

Σημείωση: Η έκθεση θα περιοδεύσει ανά τη χώρα, όπου και όταν ζητηθεί. Πρώτος σταθμός της περιοδείας μετά την Αθήνα, ο Πύργος από 1 έως 8 Δεκεμβρίου, παράλληλα με το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.

3/10/07

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΦΡΑΓΜΑ

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007, ώρα 8,30 μμ
Στο καφενείο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λεχαινών

Παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Λαδά
«Ασώματη κεφαλή»
(μυθιστόρημα)
Ο συγγραφέας συνομιλεί για το βιβλίο με τον δημοσιογράφο και εκδότη του περιοδικού «Δόντι» Ανδρέα Τσίληρα και το κοινό.


Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα
Δ/νση: Λεχαινά Ηλείας, τηλ.262302250, 6932232595
www.ek-paradromis.gr

3/9/07

Θε μου, ούτε όλα σου τα καλά ούτε όλα σου τα κακά
Χρονικό του Θοδωρή Γκόνη *

Την Πέμπτη, μία μέρα πριν αρχίσει η μεγάλη καταστροφή, τρίζανε τα δέντρα, φώναζαν όσο προχωρούσε η μέρα όλο και πιο δυνατά. Η μητέρα μου έξω στην αυλή σήκωσε το κεφάλι της και είπε «Θε μου, ούτε όλα σου τα καλά ούτε όλα σου τα κακά». Κανείς δεν έδωσε σημασία.

Ο Βαγγέλης ο Αποστολόπουλος και ο Νίκος ο Μωραΐτης, φίλοι από τη Ζαχάρω, ετοιμάζονταν να πάνε στα λουτρά του Καϊάφα, στο δάσος της Στροφυλιάς, να πάρουν τη δροσιά τους. Σαράντα βαθμοί στη Ζαχάρω, τριάντα στου Καϊάφα. Για άλλη μια φορά θα τραγουδούσαν και ίσως επιτέλους να τελειοποιούσαν τις ιστορίες τους τις έμμετρες για τις λουτροπηγές, για τα νερά που εθεράπευαν «αλφούς και λεύκας και λειχήνας...».

Το μέρος όπου βλέπετε, το καταπληκτικό, το όμορφο, τη σιγαλιά που βασιλεύει χιλιάδες χρόνια τώρα, το 'κλεισε με την άμμο της η θάλασσα και έφτιαξε αυτή τη λίμνη την παράξενη με τις μυστήριες σπηλιές, με το βουνό της Σμέρνας και τα πυκνά τα πεύκα τα πανύψηλα.

Θα έπιναν, θα γέλαγαν, θα τέντωναν τα χέρια και τα πόδια τους κάτω από τις πυκνές σκιές, θα 'καναν τρέλες, θα κυλιόντουσαν σαν τα μικρά παιδιά κι ύστερα θα 'πιαναν τα άλλα τα τραγούδια τους, τα προσφιλή, τ' αγαπημένα από τον Στράβωνα και τα Απόκρυφα τα Ευαγγέλια.

Η κακοσμία που έχουν τα νερά είναι από το δηλητήριο της Λερναίας Υδρας. Εδώ ήρθαν οι καημένοι οι Κένταυροι, καλή ώρα σαν κι εμάς, κι έπλυναν τα τραύματά τους για να γιατρευτούν, αυτά που τους κατάφερε με τα βέλη του ο Ηρακλής.

Στη Λερναία Υδρα μέσα

βούτηξες κι εσύ μπαμπέσα

το χειλάκι σου

κι από Κένταυρος θα γίνω

το σκυλάκι σου

Θα 'ρθει μετά και το άλλο το τραγούδι, το ομώνυμο του Καϊάφα. Οταν ο Καϊάφας της Ιουδαίας, ταξιδεύοντας για τη Ρώμη όπου θα έδινε εξηγήσεις στον αυτοκράτορα για το κρίμα του, ναυάγησε στην ακτή της Ολυμπίας, βαριά τραυματισμένος και άρρωστος, λούστηκε σε αυτά εδώ τα νερά και έτσι πήραν αυτή την αφόρητη δυσοσμία «ίνα ούτω διαιωνισθεί η συνεπεία του προς το Θεό αμαρτήματος καταδίκη του».

Απ' τον Aννα στον Καϊάφα

Καλαματιανή

τι ψυχή θα παραδώσεις

στον κριτή.

Κι ενώ θα προχωράει η μέρα και τα τριξίματα από τα δέντρα θα γίνονται ακόμα πιο δυνατά, μερακλωμένοι θα ξανοιχτούν στα τοπωνύμια. Θα πάρουν τα διπλά, τα τρίδιπλα ονόματα στα χέρια τους, θα τεντώσουνε το δίχτυ, το φιλέ, θ' αρχίσουν το παιχνίδι τους: Μάκιστος - Μπαράκου και Κουμουθρέκα, Γρύλλος - Μούντριζα, Φιγαλεία - Ζούρτσα, Λέπρεον - Στροβίτσι, Φασκομηλιά - Μουντρά, Αμυγδαλιές - Ζελέχοβα, Δαφνούλα - Καλέτζι, Θολό - Θολό Ποτάμι, Σκυλλούντα - Μάζη, Χόχλακα - Χάσλακα, Ελληνικό - Λενικό, Πυργάκι στο Μπυργάκι...

Αλφειός - Ρουφιάς

Θέος, Ελος, Λούσιος

Λάδων, Ελισσών, Λευκίας

Τσεμπερούλα, Σελινούς...

Κρέστενα - Χρίσταινα...

«Απήρεν τους κι ανέβαινεν τα μέρη των Κρεστένων», Ανδρίτσαινα... Αρχαία Ολυμπία... Κρόνιο...

Κι εκεί καθώς μιλούν και φτερουγίζουν οι τόποι σαν τα τρελά πουλιά, ανοίγουν ξαφνικά τα δέντρα και τα χώματα, έρχεται μαύρο σύννεφο και παίρνει τα ονόματα απ' τα χείλη τους, φωτιά τους βάζει και τα καίει «Θε μου, ούτε όλα σου τα καλά ούτε όλα σου τα κακά».

Είκοσι Αραχαμιτάκια

«Στις 7 Αυγούστου 1825 οι στρατηγοί Μουράτ και Γαλίπ, με 2.500 τακτικούς και χιλίους ατάκτους, εκινήθησαν κατά του Ισαρι. Ετρεξε ο Σιώρης από τις Καρυές με 150 Ισαρέους, ασφάλισε τα γυναικόπαιδα, 500 ψυχές, σε ορεινή θέση, με 50 φρουρούς κι ωχυρώθη με τους άλλους 100 στην εκκλησιά του χωριού. Ο εχθρός τούς έζωσε. Από τις 9 το πρωί ώς τις 2 μετά το μεσημέρι αντέκρουσαν τις επιθέσεις των Τουρκο-αλβανο-αιγυπτίων.

»Ετρεξαν από Δραγουμάνου οι άλλοι, έπιασαν τα σπίτια, πολεμάν 4 ώρες. Οι Αλβανοί ωρμούσαν με λύσσα. Επεσαν και πληγώθηκαν 200. Οι Ελληνες εξώρμησαν όλοι μαζί από τα σπίτια, διέσχισαν τους εχθρούς, πήραν τα γυναικόπαιδα και πέρασαν στον Κραμποβό. Επεσαν 65 νεκροί να σώσουν τους αμάχους. Οι Τούρκοι έκαψαν το Ισαρι και γύρισαν στον κάμπο τον Καρυτινό.

»Του Μπραΐμη το πέρασμα ήταν τρομερό. Δέκα χιλιάδες Αιγύπτιοι, 5 χιλ. Αλβανοί και Τούρκοι και 2 χιλ. Μαμελούκοι! Κι άτακτοι, σκυλιά, καταδότες, εμπρηστές».

Είκοσι παιδιά ντόπια, Αραχαμιτάκια, μόνα τους, με τρακτέρ, με αυτοσχέδιες υδροφόρες και τα χέρια τους σώσανε το χωριό. Σηκώσανε τη φωτιά και τη διώξανε πέρα, πάνω απ' το φαράγγι του Ελισσώνα. Την πρόλαβαν πριν τρέξει προς το Μαίναλο. Τρεις μέρες τώρα γυρνούν χαϊλωμένα, καμένα, πεινασμένα. Κρύψανε στην Τρίπολη τις γυναίκες, τα μικρά παιδιά, τους γέροντες. Κατάφεραν και σώσανε τη Μεταμόρφωση, τα γλέντια, τις γιορτές τους.

Οι καστανιές καήκανε όλες απ' άκρη σ' άκρη. Δε θα 'χει φέτος κάστανα απ' τους Αραχαμίτες ούτε καρύδια και φιλέματα απ' τα μποστάνια του. Τα άσπρα περιστέρια του Παπαγιαννόπουλου κοιτούν τον μαύρο κάμπο, την Μπουτσικόλακα. Το χοντρό αλάτι που 'χαν απλώσει πάνω στους βράχους για να γλείφουνε τα ζωντανά τους, να μη διψούν, πέτρωσε, μαύρισε. Σαύρες, χελώνες και φιδοπουκάμισα καμένα. Το καθρεφτάκι το σπασμένο που 'χε σφηνώσει ο τσοπάνος έξω απ' το καλύβι του για να ξυρίζεται τις Κυριακές θόλωσε. Σπίτι δεν κάηκε κανένα εδώ κι ας μας εκύκλωσε η φωτιά. Τη διώξαμε. Στ' ανάθεμα.

Πιο κάτω στην Ασέα τα ίδια. Κι εδώ παλαίψανε οι άνθρωποι, πιαστήκανε στα χέρια «Ψηλά στου Διγενή τα κάστρα, στον τάφο του παλικαριού». Τους ξέφυγε η φωτιά προς το νεκροταφείο, το έκαψε ολόκληρο, μαύρισε σταυρούς και μάρμαρα, άνοιξε, βούλιαξε τάφους, γκρέμισε το οστεοφυλάκιο, σκόρπισε κατά γης και ανακάτεψε κόκαλα και νεκροκεφαλές. Ολοι μαζί αγκαλιασμένοι για άλλη μια φορά. Τι θλιβερό τούτο το ξαναντάμωμα!

Ο τάφος ο μεγάλος άντεξε, δε μαύρισε, δεν άνοιξε, κρατάει γερά το μυστικό του. Μόνο ο σταυρός στον άλλο τάφο απέναντι που 'ναι γραμμένο το όνομα της αδελφής του ΝΤΙΝΑ..., με κεφαλαία κι ανάποδα από την πίσω του πλευρά, για να κοιτάζει κι αυτόν και τη μάνα τους, μαύρισε, δάκρυσε.

Οι κερασιές καήκανε, το ίδιο κι οι καμπάνες. Ο κάμπος ώς την Κάτω Ασέα στάχτη. Δε θα κρεμάσουν κεράσια τα κορίτσια στα μαλλιά ούτε στ' αυτιά τους σκουλαρίκια κόκκινα. Τα χείλη τους θα τα ματώνουν με τα δόντια τους.

Δίπλα, στο Κεραστάρι τ' όμορφο, το πράσινο χωριό, η φωτιά τσουρούφλισε μόνο τα μουστάκια του. Γύρω-γύρω από το χωριό κάηκαν όλα, μαύρο χιόνι, τα σπίτια τους τα πάλεψαν, τα κέρδισαν, τα κράτησαν ορθά. Κανείς δεν έφυγε. Ολοι εκεί.

Απέναντι, στον Δήμο Φαλαισίας, Γραικού, Ανάβρυτος, Σκορτσινού, Σουλάρι, Ρούτσι, σπίτια, χτήματα, χωράφια, αμπέλια, μελίσσια, υποστατικά, όλα νεκρά, αφανισμένα. Ακόμα και στο Βουτσαρά, στον τόπο του, δεν μπόρεσε ούτε αυτός ο Δοξαπατρής ο γιγαντόσωμος ο άντρακλας να κάνει τίποτα, αυτός που το στήθος του ζύγιζε 150 λίτρες και το ρόπαλό του δεν μπορούσε κανείς να το σηκώσει, ο παλικαράς που τον ζωγράφισε ο Κόντογλου.

Οσοι έτρεξαν, όσοι ήταν εκεί βάλανε το στήθος τους μπροστά, προστάτεψαν τα σπίτια τους. Οσοι λείπανε, τα έχασαν, τα ρήμαξε η φωτιά. Για κάτι μαγκούφικα, ψηλά, παρατημένα, που τα 'χουν χτίσει οι Λαγκαδινοί, κι οι κληρονόμοι τους τσακώνονται και μαχαιρώνονται αδέλφια και ξαδέλφια…, έδωσε τη λύση τη δίκαιη, τα μοίρασε η φωτιά.

Στον δρόμο οι κολόνες της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, τσακισμένες κρέμονται, πιασμένες από τα σύρματα σα χαρταετοί της Καθαράς Δευτέρας. Τα χελιδόνια, τα πουλιά δε βρίσκουνε πού να σταθούν, κοιτάζουν και απορούν. Οι γραμμές του τρένου, εδώ και τρία χρόνια σταματημένο, ξεκοιλιασμένες. Οι πινακίδες, οι ταυτότητες των χωριών σβησμένες με μαύρη γομολάστιχα…

Στ' Ανεμοδούρι μια γιαγιά ποτίζει τα βασιλικά της, τους κατηφέδες, τα λουλούδια της. «Δε μ' αφήνουνε να τα ποτίσω, δεν έχουμε άλλο νερό, αλλά τι να κάνω, είναι τα μόνα που μ' απόμειναν ζωντανά μες στα καμένα. Κόβω λίγο χειμωνιάτικο βασιλικό για να μυρίσω, ν' αναπνεύσω, να μην πνιγώ εδώ χάμου». Εφερε η φωτιά το χρώμα της φωνής στη θέση της, γύρισε η προφορά η άγια… «Καμιά βοήθεια από πουθενά. Σωθήκαμε από θαύμα, μείναμε με τη φωτιά, την κοιτάξαμε και σκιάχτηκε, το έβαλε στα πόδια. Πρόλαβε κι έκαψε τ' αμπέλια, το κρασί μας, τις συκιές, τα στάρια και τα φρούτα μας».

Στο Λεοντάρι όλα γύρω ρημαγμένα. Η μικρή πολιτεία σώθηκε. Στις άκρες καήκανε μονάχα λίγα σπίτια. Ισως τη βοήθησαν ο Νικηταράς που περπάτησε και πάτησε αρκετές φορές τα μέρη αυτά, κι αν είχε πατούσα αυτός, κι ο Κολοκοτρώνης που μικροπαντρεύτηκε κάποτε εδώ.

Τα ελικόπτερα με τους κουβάδες πετούν προς το Ισαρι που καίγεται, προς την Αγία Θεοδώρα, να σώσουν τα πουρνάρια τα αιωνόβια, που βγαίνουν μέσα απ' το ιερό της εκκλησίας. Οι πιτσιρικάδες, η μαρίδα στην πλατεία βάζει στοιχήματα, αν είναι ρώσικα ή ελληνικά, ποια είναι τα πιο γρήγορα, τα πιο αποτελεσματικά. Ρωσόφιλοι ανέκαθεν οι Αρκάδες, λόγω Κολοκοτρώνη, ποντάρουνε στα ρώσικα…

Στη Μεγαλόπολη οι καπνοί από τα φουγάρα στα τρία εργοστάσια της ΔΕΗ φαίνονται βάλσαμο μπροστά στις φλόγες που κατακαίνε τα χωριά και τα βουνά απέναντι. Τι κι αν εδώ έχουν τις πηγές τους οι τρεις μεγάλοι ποταμοί, Ευρώτας, Πάμισος και Αλφειός;

Μαύρα στόματα

και σιωπή ρημαγμένων σταυρών

στους λόφους…

* Ο στιχουργός - σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης κατάγεται από την Αρκαδία.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 2/9/2007)

29/8/07

ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ

Το «Χωρίον ο Πόθος» υπάρχει κάπου κοντά στην Ολυμπία, στην Πελοπόννησο, και μας περιμένει να τελειώσουμε τον βίο μας αναστατωμένοι, μες σε αμπελώνες, σε πλατάνια και δροσερές πηγές. Μια περιπλάνηση σε γνώριμα μονοπάτια που όμως δεν μας οδηγούν στη χώρα που γυρεύουμε, αλλά σε μια πρωτοφανέρωτη μικρή πόλη 300 ανθρώπων που μας περιβάλλουν ευθύς αμέσως και μας κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά. Για να μας θυμίσουν με τη σιωπή τους άλλη μια φορά πως το «Χωρίον ο Πόθος» είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Ενα παιχνίδι επιστροφής.

Μάνος Χατζιδάκις «Μεγάλος Ερωτικός» 1977

Το Χωρίον ο Πόθος δεν υπάρχει πια, κύριε Χατζιδάκι, ούτε μας περιμένει. Δεν υπάρχουν πια ούτε οι αμπελώνες ούτε τα πλατάνια. Κάηκαν σήμερα, όταν έφτασε κι εκεί η φωτιά που καίει 4 μέρες τα χωριά της Πελοποννήσου. Από τους 300 κατοίκους που κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά, είχαν απομείνει μόνο λίγοι ηλικιωμένοι, από αυτούς που δεν εγκαταλείπουν το χωριό τους ούτε όταν κινδυνεύει η ζωή τους. Για αυτούς το «Χωρίον ο Πόθος» είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Για εμάς τους υπόλοιπους που το είδαμε από τον καναπέ μας στην τηλεόραση να καίγεται ήταν ένα παιχνίδι επιστροφής μετά από τριάντα χρόνια σε ό,τι ερωτευτήκαμε, εκθειάσαμε και τελικά προδώσαμε για ένα διαμέρισμα στη νεφούπολη. Διανύουμε μέρες εθνικής κατάθλιψης λόγω των πυρκαγιών που μπήκαν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης. Οσοι νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι αίτιο και όχι σύμπτωμα, ψάχνουν για αντικαταθλιπτικά στα ράφια των φαρμακείων. Οι άλλοι ξέρουμε ότι υπάρχει διέξοδος: είναι αυτός ο ζωογόνος πόθος να επιστρέψουμε και να ξαναφτιάξουμε τα καμένα σπίτια μας, να ζωντανέψουμε την καμένη γη και με την πρώτη άνοιξη της αυλής μας να... λυτρωθούμε.

Αναστασία Βενετσάνου


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΧΩΡΑ

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ασύμμετρη απειλή... Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.

Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.

Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.

Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.

Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.

Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.

Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 28/9/2007

ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ

Δεδομένου του καινούργιου κοκτέιλ αποβλάκωσης, που απαιτεί ίση δόση τρόμου και κωμωδίας, μια θεωρία συνωμοσίας πρέπει να είναι ασαφής, ώστε, ακόμη κι αν έχει βάση, η βάση αυτή να παραμένει ανεντόπιστη - επειδή, ακριβώς, αν υπάρχει, δεν μπορεί παρά να είναι προφανής. Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι αποκλείεται ο βοσκός που φωνάζει «λύκος» να είδε όντως λύκο - γιατί, αν όντως είδε, δεν θα μπορούσε να το πει: θα έδειχνε εκείνο ακριβώς που πρέπει να κρύψει... Τι απομένει; Η αποτύπωση, σε επίπεδο «θεωριών», της γενικευμένης λοβοτομής. Μες στις στάχτες που βρέχει ο ουρανός επί δικαίους και αδίκους, οι πολίτες της δημοκρατίας αφήνονται ελεύθεροι να διαλέξουν αν μας κατέκαψαν: α) οι Τούρκοι, που δεν ξεπέρασαν την απόσυρση του Ιμπραήμ και που έτσι κι αλλιώς, διαχρονικά, μισούν την Ελλάδα, β) οι μετανάστες, γιατί δεν είναι Ελληνες κι επιπλέον μας απεχθάνονται τόσο που να μας στραβοκοιτάζουνε όταν τους ρίχνουμε απ' τις καφετέριες στο δρόμο, γ) οι δωδεκαθεϊστές, δ) εβραϊκά διαστημόπλοια από το Αλφα του Κενταύρου, ε) εξωγήινοι για λόγους προσομοίωσης των συνθηκών: εύκολα τώρα θ' αποικίσουν τη Μάνη, στ) άτομα που κινούνται «στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου», εκεί όπου θα δει ο καθένας, αν διαθέτει την οξυδέρκεια του δημάρχου Αθηναίων, ν' ανθίζει μια «νέα μορφή τρομοκρατίας». (Κουκουλοφόροι είχαν εντοπιστεί μες στα δάση και τα φαράγγια, βεβαίως, εδώ και καιρό - αλλά τους περάσαμε για γριές που ανάβουν καντήλια.) Σημασία έχει εν προκειμένω η αναξιολόγητη ανάμιξη: η τάση να γινόμαστε γελοίοι μες στη συφορά. Αυτή όμως η τάση, αν προεκταθεί, συναντά τον εμπεδωμένο κυνισμό: Το ν' αστειεύεσαι εξ αντικειμένου (υπογραμμίζω: εξ αντικειμένου) με τους νεκρούς και την καταστροφή του τόπου σου είναι το τελικό προϊόν, μετά τις διαδοχικές αποστάξεις του life style... Κι αυτό τον κυνισμό τον είδαμε σ' όλες τις εκφάνσεις του αυτές τις μέρες: από το επίδομα στους πυροσβέστες ώς την εμφάνιση (πάνω στ' αποκαΐδια) δημοσκοπήσεων...

Ισως θα 'πρεπε, στο πλαίσιο του κυνισμού (στο επίκεντρό του μάλιστα), ν' αρκεστώ «μια απ' αυτές τις μέρες, να βάλω τ' ακουστικά, μουσική, και να περπατήσω στο Πήλιο, στη Μάνη, στον Καϊάφα, σε μέρη που αγαπήσαμε και έτσι ξαφνικά και ανεξήγητα χάσαμε αυτό το τραγικό καλοκαίρι που δε λέει να τελειώσει»... Μα - τον παλιό καλό καιρό, τι στ' αλήθεια αγαπήσαμε;

Βλέπαμε δάση - γιατί αν λέγαμε ότι βλέπουμε στάχτες, θα μας έπαιρναν για βλάκες: «μόνο όποιος είναι έξυπνος, βλέπει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Τα παμπάλαια δάση, σ' αυτό το ανατριχιαστικό, διαλεκτικό παιχνίδι με το χρόνο, που αποτελεί την ψυχή του Θεάματος, ήσαν «τα καινούργια ρούχα του καπιταλισμού» - ενώ, στην πραγματικότητα, ήσαν το φως ενός απόμακρου άστρου, που φτάνει ώς εμάς ενώ το ίδιο το άστρο έχει κιόλας σβήσει... Θαυμάζαμε αυτήν τη φορεσιά, κάναμε ράφτινγκ και τουρισμό, ενώ, κρυμμένη απ' τα μάτια μας, κρυμμένη επειδή δεν θέλαμε να τη δούμε, η στάχτη απλωνόταν: Τι απ' όσα χάσαμε δεν ήταν αμετάκλητα καταδικασμένο; Τώρα - απλώς, το παιδάκι του Ηράκλειτου έδειξε με το δάχτυλο: «Κοιτάξτε! Στάχτες, κι αποκαΐδια, και απανθρακωμένα πτώματα. Κοιτάξτε: η πεμπτουσία της εμπορευματοποιημένης γης και της λεηλατημένης ζωής - και της περιφοράς του τυμπανιαίου πτώματός τους από κανάλι σε κανάλι. Κοιτάξτε: μικρή σαν μπαλάκι του γκολφ στον Καϊάφα, αποχαρακτηρισμένη σαν ελατόδασος της Πάρνηθας, διαβρωμένη από την ακηδία, ειδάλλως την κατάθλιψη, αποπροσανατολισμένη σαν το μίσος για τους μετανάστες, δειλή, μοιραία κι άβουλη σαν κυβέρνηση και σαν αντιπολίτευση μαζί - η αυριανή σας κάθε μέρα. Ετσι όπως ακριβώς όλοι τη διαλέξατε, την ψηφίσατε και την επικυρώσατε αποστρέφοντας το βλέμμα, αναμασώντας τις σκέψεις που άλλοι έκαναν, βουλιάζοντας μες στην αποκτήνωση και την αυτοπεριφρόνηση μαζί»...

«Ο κρατικός μηχανισμός διαλύθηκε», ναι - αλλά μες στη νεοφιλελεύθερη αερολογία: Η διάλυση που είδαμε ήταν απλώς η απτή (αλίμονο, απτή πιά!) απόδειξη. «Σχέδιο εμπρησμών» ίσως και να υπάρχει - γενικευμένο, εννοώ: Οι νέες, διάχυτες μορφές power game έχουν και πίσω όψη, που οι μυστικές υπηρεσίες είναι μια εκδοχή του. Αλλά η αποθάρρυνση, το μούδιασμα που προκαλεί ένας αόρατος Εχθρός- όλ' αυτά ήσαν κιόλας εμπεδωμένα... Η σχέση αιτίου-αιτιατού πρέπει επειγόντως ν' αναστραφεί: οι προσφυγοποιημένοι πληθυσμοί της Πελοποννήσου ήσαν ήδη πρόσφυγες, οι καλλιέργειες είχαν ήδη καταστραφεί, τα νερά είχαν ήδη μολυνθεί - κι αν η δημοκρατία μας δέχεται επίθεση, ήταν ήδη ηττημένη. Οι πυρκαγιές ήσαν απλώς η εκπύρωση... Μα ίσως μπορέσουμε, αύριο, να κάνουμε πως δεν καήκαμε - αν έτσι μας πουν οι καταμεσίς στ' αποκαΐδια, την οσμή θανάτου και τους καταυλισμούς στημένες τηλεοράσεις.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007

12/8/07

ΟΡΟΠΕΔΙΟ τεύχος 3, καλοκαίρι 2007

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος (καλοκαίρι 2007) του περιοδικού ΟΡΟΠΕΔΙΟ,που εκδίδει με έδρα τη Νεμούτα ο εκείθεν καταγόμενος και ποιητής Δημήτρης Κανελλόπουλος. Στο τεύχος αυτό μπορείτε να διαβάσετε (πολλές και ενδιαφέρουσες) σελίδες για τον Ηλείο πεζογράφο Ηλία Χ.Παπαδημητρακόπουλο (γράφουν οι Αγγελική Κωσταβάρα,Διονύσης Κράγκαρης, Γιώργος Αράγης,Γιάννης Καισαρίδης, Αιμίλιος Καλιακάτσος,Χρίστος Ρουμελιωτάκης,Βίκτωρ Καμχής,Μιχάλης Μήτρας,Γιώργος Γώτης,Βαγγέλης Χατζηβασιλείου,Αδαμάντιος Πεπελάσης, Σταύρος Γ. Κοκκάλας και ο ίδιος ο πεζογράφος), αλλά και άλλη πλούσια λογοτεχνική ύλη.
Το περιοδικό πωλείται στα τοπικά πρακτορεία εφημερίδων.

10/7/07

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ "ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ"


Στην διεύθυνση: http://chronografia.blogspot.com/ βρίσκεται το ιστολόγιο που φέρει το όνομα της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Γ. Γώτη και περιέχει όλα τα ποιήματα καθώς και πληροφορίες σχετικές με τη συλλογή αυτή.

30/6/07

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ 2007

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
6/7- Θέατρο Ολύμπια-Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή
13/7-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία του Γιάννη Πάριου
14/7-Θέατρο Δρούβα-Ο Γαργαλιστής, μουσικό παραμύθι
16/7-Αρχ. Μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων-Θέατρο Δρώμενα με την Ολια Λαζαρίδου
21/7-Θέατρο Ολύμπια- Αφιέρωμα στον Ακη Πάνου
22/7-Θ'εατρο Δρούβα-Rootless Root-Σύγχρονος χορός
24/7-Θέατρο Ολύμπια- Ανδρομάχη του Σοφοκλή του Iean Racine
29/7-Θέατρο Δρούβα-25 ταινίες μικρού μήκους από τις Ψηφιακές Φωνές από το Φεστιβάλ Πλατφόρμα Βίντεο
3/8-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία Διονύση Σαββόπουλου
5/8-Θέατρο Δρούβα-Κι οΜος Κινείται- Κόλαση Δάντης. Ακροβατικά και χορός
10/8-Θέατρο Ολύμπια- Μήδεια του Μποστ από τον Σταμάτη Φασουλή
16/8-Θέατρο Δρούβα-Μάρθα Φριντζήλα-The Kubara Proiect
17/8-Θέατρο Ολύμπια- Συναυλία Μιχάλη Χατζηγιάννη
20/8-Θέατρο Ολύμπια-Οταν συμβεί στα πέριξ- Συναυλία Γ. Νταλάρα
26/8-Θέατρο Ολύμπια-Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γ.Ιορδανίδη
Αρχές Αυγούστου- Αίθουσα Εκθέσεων του ΣΠΑΠ- Εκθεση Ακαδημίας Αθηνών Ελαίας Εγκώμιον
18/8- Ξενοδοχείο Ξένιος Δίας- Εικαστικό με θέμα Μοτέλ
Ωρα έναρξης παραστάσεων 9,30μμ.

23/6/07

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ


73. Γιώργος Γώτης


ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ


Στη «Χρονογραφία» (εκδόσεις «στιγμή»), τη νέα, τέταρτη πια ποιητική συλλογή του Γιώργου Γώτη (προηγήθηκαν: «Ορθρου βαθέος», 1987, «Φυσική Ιστορία», 1991, «Κρυμμένη εικόνα«, 1999, όλα στη «στιγμή»), αποτυπώνεται «μια αναγκαία παραμόρφωση απαλή / όπως παίρνει ο βράχος / από το κύμα σχήμα». Αποτυπώνεται σε όλα τα επίπεδα, κι αυτό είναι το σημαντικό (: το επίτευγμα, για να μιλήσω αξιολογικά). Η εκκωφαντική υπεραναπλήρωση της επίγνωσης (που ολοένα βαραίνει) πως «θα απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω» είναι, όλοι το ξέρουμε, το «λογισμικό» των κάθε λογής νεωτερισμών. Εδώ - βρισκόμαστε στους αντίποδες: Κάποιος παρατηρεί ήρεμα, καρτερικά, την «αρνητική εργασία» του χρόνου - και την αποδίδει αφήνοντας να φανούν τα ίχνη της, να εμφανιστούν αργά αργά, όπως όταν εμφανίζουμε φωτογραφία, πάνω στη δική του δουλειά... Ετσι, όσα είχα γράψει άλλοτε για τον Γώτη μπορώ, από μια άποψη, να τα επαναλάβω - και θα έμοιαζε αρκετό. Αλλά η πραγματική χρησιμότητά τους είναι άλλη: αν τα προϋποθέσω, όπως τον βράχο, καταλαβαίνω πολύ καλύτερα τι άλλαξε, σχεδόν υπόρρητα: βλέπω τι δουλειά έκανε το κύμα. Με μία διαφορά βέβαια: η αρνητική εργασία του χρόνου γίνεται θετική όταν αποτυπώνεται στις φόρμες, στην προσωδία, στο ιδίωμα εντέλει...

Η ωριμότητα (το σεφερικό αυτό φετίχ) είναι έκδηλη, καθώς ο Γώτης αφήνει ν' ακουστεί το βουητό της μπομπίνας μες στη σκοτεινή αίθουσα όπου προβάλλεται «η μικρού μήκους βουβή ταινία / του καθενός μας για τον χρόνο». Δεν θορυβεί, δεν βάζει λόγια. Κι απλώς είναι - «Θολή Παρασκευή ανακατεύει ο ουρανός / τις στάχτες και τις ρίχνει επί δικαίων και αδίκων. / Στα καφενεία ασπρίζει τα μαλλιά αυτών που πίνουν / σιωπηλοί τον καφέ τους και στου καπνού την ανάληψη / αναγνωρίζουν σχήματα μικρών θεών». Σ' αυτούς τους στίχους συνηχούν δύο ποιήματα (εξαιρετικά και τα δύο) του Τέλλου Αγρα - κι οι «μικροί θεοί» εμφανίζονται και αλλού, ως το ισοδύναμο του «μικρού μήκους». Αυτό δεν το επισημαίνω για λόγους φιλολογικούς: ο απόλυτα αφομοιωμένος Αγρας βρήκε δρόμο (τον δρόμο που άνοιξε το κύμα υποσκάπτοντας) να περάσει και να συνυφανθεί - με τον Γκανά, φέρ' ειπείν, που επιμένει, επιμένει (κι αυτό κάτι λέει και για τον Γώτη και για τον Γκανά). Η ρυθμολογία του Γώτη, ειδικά όταν το ποίημα πάει προς το τραγούδι ή προς το δημώδες, επεκτείνει όντως την τομή στους τελικούς δεκαπεντασυλλάβους της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Γκανά...

Στο δέκατο τεύχος του περιοδικού «Ωλήν» (σ' αυτό μόνο συνεργάστηκα: δεν το συνεκδίδαμε με τον Λάγιο, ας διορθωθεί το λάθος που εντόπισα στο Διαδίκτυο, τα τεύχη πρέπει να επανεκδοθούν σε τόμο κάποτε κι είναι κρίμα να μην εκδοθούν εξαιτίας ενός λάθους, το πολύ πολύ να έχει χαθεί το τεύχος 10...), στο τεύχος λοιπόν το αφιερωμένο στον Γκανά, συμμετείχα με δύο κείμενα: το δεύτερο κατέγραφε τρεις λόγους για τους οποίους θεωρούσα τον Γκανά καλό ποιητή - κι ο τρίτος ήταν η δημόσια παρουσία του: ο τρόπος του να υπάρχει και να πολιτεύεται στον δημόσιο χώρο. Μηδέ την γνώσιν άλλαξα μηδέ την κεφαλήν μου: Στο ένα άκρο του φάσματος, δεν θέλω να διαβάσω τους ακροτελεύτιους στίχους της ««Χρονογραφίας» δίχως να κάνω το τεστ αληθείας. Διέσχισα ένα τοπίο που το φωτίζουν αστραπές από τον Σαχτούρη, όμως η σκοτεινιά (κι η κατάθλιψη) είναι του Σινόπουλου, μα και του Παυλόπουλου και, τώρα πια, και του Αγρα (τι κοριτσογραφία «Της Ρωσίας τα κορίτσια»!) - και έφτασα ν' ακούσω την εξής προτροπή εις ποιητήν: «ησύχασε / μία ακόμη παραίσθηση ήταν». Εχει μεγάλη σημασία το ότι κοιτάω πίσω, τον δημόσιο χώρο της τελευταίας εικοσαετίας, και βλέπω ότι ο Γώτης τα εννοεί αυτά τα λόγια: τίποτα από τα τσιριχτά και το φτεροκόπημα της λογοτεχνικής πιάτσας γύρω από ένα ψίχουλο φήμης δεν ακούγεται στη γωνία εκείνη όπου τον φαντάζομαι να εργάζεται...

Ομως το φάσμα πρέπει να έχει και άλλο άκρο, έτσι δεν είναι; Πέρα από αξιοπρεπής, πρέπει να είναι και ποιητής - αλλιώς τι νόημα έχουν όσα λέμε; Αλλά τα πράγματα εδώ είναι απλά - σαν τον υπολειπόμενο αέρα στους πνεύμονες: μια φορά να εισπνεύσεις, έζησες. Και ο ιατροδικαστής βλέπει τη φυσαλίδα να ανεβαίνει. (Μπρρ! Ακου παρομοίωση! Μ' επηρέασε ο Γώτης - με το σινοπουλικό κλίμα του.) Ετσι λοιπόν είχα πει πολλά κι εγκωμιαστικά για τον Γιώργο Χέλη, φέρ' ειπείν - αλλά ήξερα πως δεν βάδιζα σε λεπτό πάγο αφ' ης στιγμής είχα διαβάσει το εξής: «έκτοτε λοιπόν να με κοιτάς / όπως παιδί τη χούφτα του ν' αδειάζει από άμμο». Κι εδώ λοιπόν - σταυρώνω το βιβλίο και το πετάω ψηλά: μ' αυτό το κόλπο, η γιαγιά μου έβρισκε πάντα τα θέματα της Ιστορίας (λέγεται: «θεολογικό χάκιν»). Ανοίγει λοιπόν η «Χρονογραφία» στο ποίημα «Εγκόλπιον» - και διαβάζω: «Σε μένα θα ερχόσουν σαν βροχή / που πάντοτε φορά τα ίδια ρούχα. / Με τα παπούτσια της ν' ακούγονται / πιο δυνατά κάποιες φορές στον δρόμο». Κι αυτό να 'ταν μόνο, θα έφτανε.




ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2007



wap.enet.gr

4/6/07

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 44 ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΚΟΠΙΑ


Οσοι παραβρέθηκαν (και ήσαν αρκετοί και υποψιασμένοι) το περασμένο Σάββατο στο καφέ του ΣΣ Λεχαινών, είχαν την ευκαιρία να ακούσουν μιαν άλλη άποψη διαφορετική απ΄αυτές που υποστηρίζουν οι δυό πλευρές που συγκρούστηκαν για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας εκείνη τη δραματική εποχή. Αφορμή έδωσε το βιβλίο του Αμαλιαδίτη συγγραφέα Παναγιώτη Οικονομόπουλου "Δεκέμβρης του 1944" , οι παρουσιαστές του βιβλίου Χρήστος Κωνσταντόπουλος και Γιάννης Δεληγιάννης, αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας, που στο τέλος απάντησε σε παρεμβάσεις και ερωτήσεις του κοινού. Οσοι δεν παραβρέθηκαν μπορούν να προμηθευτούν το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Αρδην".

28/5/07

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ Σάββατο 2 Ιουνίου, ώρα 8,30 μμ ο συγραφέας Παναγιώτης Οικονομόπουλος και το βιβλίο του "Δεκέμβρης του Ι944."

Το βιβλίο του Ηλείου συγγραφέα Παναγιώτη Οικονομόπουλου με τίτλο: Δεκέμβρης του 1944 και υπότιτλο: Κριτική προσέγγιση στα γεγονότα πριν και μετά τη σύγκρουση,
θα παρουσιάσουν το Σάββατο 2 Ιουνίου, ώρα 8,30 μμ, στο καφενείο του σιδηροδρομικού Σταθμού Λεχαινών,
ο δημοσιογράφος Χρήστος Κωνσταντόπουλος και ο φιλόλογος Γιάννης Δεληγιάννης. Ο συγγραφέας θα πει λίγα λόγια. Αυτό που θα είχε πολύ ενδιαφέρον θα ήταν να γίνει ένας διάλογος του συγγραφέα με το κοινό.

Με δυο λόγια, το βιβλίο χαρακτηρίζει το Κίνημα του Δεκέμβρη κορυφαίο επεισόδιο της πορείας του ΚΚΕ για την κατάκτηση της εξουσίας, επισημαίνοντας τους απροσδόκητους πολιτικούς ελιγμούς, τις παλινδρομήσεις, την ταξικά αποχρωματισμένη προπαγάνδα του και την υποταγή και συνθηκολόγησή του με τον παλιό αστικό κόσμο.


Ο Παναγιώτης Οικονομόπουλος
γεννήθηκε στην Αμαλιάδα κι έζησε στην Αθήνα. Από 18 χρονών εντάχθηκε στην ομάδα τοτυ Α. Στίνα. Φοιτητής της Ιατρικής εκτοπίστηκε στη Λήμνο. Έμεινε στην εξορία περίπου 4 χρόνια. Μετά υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του στη Μακρόνησο, όπου είχε ζήσει ως πολιτικός εξόριστος. Συνέχισε την Ιατρική και μετά το πτυχίο του έκανε σπουδές στη Γαλλία για 3 χρόνια. Στη διάρκεια τηε δικτατορίας κατέφυγε στην Ελβετία και δούλεψε στην Ιατρική Σχολή του Fribourg και της Γενεύης ως ερευνητής. Μετά την πτώση της χούντας προσελήφθη στο ερευνητικό τμήμα του αντικαρκινικού Νοσοκομείου "Α. Σάββας", όπου και οργάνωσε το εργαστήριο Ηλεκτρονικής Μικροσκοπίας. Ύστερα από τρία χρόνια απολύθηκε με όλο το προσωπικό του ερευνητικού τμήματος λόγω της πολιτικής δράσης των μελών του. Προσελήφθη στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, όπου εκτός από τη διδασκαλία των φοιτητών της Ιατρικής και της Οδοντιατρικής, έγραψε και βιβλία για το γνωστικό αντικείμενο του μαθήματος που δίδασκε. Ανάμεσα στις διώξεις και τις επιστημονικές του υποχρεώσεις, έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα και θέατρο.

Εχει εκδόσει τα βιβλία:
Σταυροδρόμια, Διηγήματα, 1952
Η Βάσω, ................. Αστέρι, 1982
Το νησί με τις νεκρές ψυχές, ................. Θεμέλιο, 1983
Οι έρωτες της καθηγήτριας Ευγενίας, Μυθιστόρημα, Διώνη, 2000
Ο Μεγάλος Λιμός, Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2001
Οι Εξόριστοι, Μυθιστόρημα, Άρδην, 2004
Οργάνωση Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα

15/5/07

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΡΩΜΙΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΧΑΙΝΑ

Πολύς κόσμος, τρεις ομιλητές, τρεις ερασιτέχνες ηθοποιοί για να διαβάσουν αποσπάσματα ,τρεις μουσικοί. Ολα αυτά στην παρουσίαση του βιβλίου της καλής πεζογράφου Ζωής Σπυροπούλου "Τρεις ρωμιοί", το περασμένο Σάββατο στο Δημαρχείο Λεχαινών.
Από την εκδήλωση αυτή που οργάνωσε το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, μεταφέρουμε τα εισαγωγικά λόγια του εκ των ομιλητών καθηγητή του Εργατικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αλέξη Μητρόπουλου :"Είναι ευτυχής συγκυρία που η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ζωής Σπυροπούλου "Τρεις Ρωμιοί" , βέρας Πυργιώτισσας και Ηλείας, γίνεται από Ηλείους στην κατ΄εξοχήν λογοτεχνική πόλη των Λεχαινών, γενέτειρα του μεγάλου λογοτέχνη Ανδρέα Καρκαβίτσα και τροφού μιας αξιόλογης πνευματικής και καλλιτεχνικής παράδοσης. Η πολιτική και κοινωνική μας ενηλικίωση συνέπεσε με τη Μεταπολίτευση και την ατμόσφαιρα της ελπιδοφόρας πνευματικής άνοιξης που τροφοδότησε. Και συνδέθηκε άρρηκτα με την κινητικότητα των νέων των Λεχαινών, που μέσα από τον σύλλογο "Ανδρέας Καρκαβίτσας" πρωτοστάτησαν σε διάφορες πρωτοποριακές εκδηλώσεις πολύπλευρης πνευματικής δημιουργίας. Παράδοση που φαίνεται να συνεχίζει και η εξ αυτού προελθούσα ομάδα "Φράγμα"...".

10/5/07

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ

Η ιστορία και ο πολιτισμός μέσα από τον σεβασμό των μνημείων αποτελεί το θέμα της εκδήλωσης που διοργανώνει την προσεχή Παρασκευή το Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Πύργου με επίσημο προσκεκλημένο τον ακαδημαϊκό Νικόλαο Κ. Μουτσόπουλο, ομότιμο καθηγητή Αρχιτεκτονικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Με την εκδήλωση αυτή η δημοτική αρχή Πύργου επιδιώκει να ανοίξει στην τοπική κοινωνία και τους φορείς της μια ουσιαστική συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα μεγάλα ή μικρά μνημεία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς ώστε να τεθούν οι βάσεις για συστηματική μελέτη, προβολή αλλά και εξεύρεση μεθόδων και πρακτικών για τη διάσωση και την αναβίωσή τους. Παράλληλα επιθυμεί να τιμήσει την εξέχουσα πνευματική μορφή του Νικολάου Μουτσόπουλου (Γορτύνιου την καταγωγή), που με το έργο του έχει σημαδέψει την εξέλιξη της Αρχιτεκτονικής και έχει συμβάλει καταλυτικά στην ανάδειξη πλείστων όσων μνημείων σε όλο τον Ελλαδικό χώρο.

Στην εκδήλωση, που θα γίνει την Παρασκευή 11 Μαΐου και ώρα 20:15 στο θέατρο Απόλλων και διοργανώνεται σε συνεργασία με το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ., το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS) και τον Σύνδεσμο των εν Ηλεία Γορτυνίων «Γρηγόριος Ε΄», θα μιλήσουν επίσης ο πρόεδρος και ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. Νικόλαος Καλογήρου και Γιάννης Χατζηγώγας και ο εκπρόσωπος του ελληνικού τμήματος του ICOMOS Παναγιώτης (Τάκης) Γ. Σπυρόπουλος.

9/5/07

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑΔΑ

ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ

Σώτη Τριανταφύλλου, "Κινέζικα κουτιά"

Το Σάββατο 12 Μάη 2007, στις 8.00 το βράδυ, η Παπαχριστοπούλειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμαλιάδας, διοργανώνει εκδήλωση με θέμα την παρουσίαση του 7ου μυθιστορήματος της Σώτης Τριανταφύλλου.
Τίτλος του τα "Κινέζικα κουτιά", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Πάνος Οικονομόπουλος, συγγραφέας
Γιάννης Δεληγιάννης, Dr. Παντείου, Φιλόλογος
Προλογίζει η Ελένη Σκάβδη-Δημοσιογράφος


ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΟΥΤΙΑ
Η ιστορία που αφηγείται αυτό το βιβλίο συμβαίνει σε τρεις νεοϋορκέζικες γειτονιές. Οι εποχές του χρόνου και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ τα μυστήρια της ιστορίας δεν αποκαλύπτονται ποτέ. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα μοιάζουν με κινούμενους στόχους και η ιστορία με κινέζικα κουτιά: όταν ανοίγεις ένα, βρίσκεις ένα άλλο επτασφράγιστο.
Μια περιπλάνηση, μια υπνοβασία, σε μια πόλη που δεν είναι παρά μια κατάσταση του μυαλού.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Μεγάλωσε κάνοντας βόλτες στα στενά της Κυψέλης και πέρασε τα γυμνασιακά της χρόνια στα θρανία του Αρσάκειου Ψυχικού.
Από το 1975 ως το 1979 σπούδασε Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της στο εξωτερικό (Ιστορία και Πολιτισμούς στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι και Ιστορία της Αμερικάνικης Πόλης στη Νέα Υόρκη). Αργότερα, γυρίζοντας στην Αθήνα, τελείωσε το τμήμα γαλλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πέρα από τη συγγραφική της δραστηριότητα, έχει εργαστεί ως μεταφράστρια, επιμελήτρια εκδόσεων, αλλά και ως καθηγήτρια της Ιστορίας του Κινηματογράφου.
Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μια ιδιαίτερα παραγωγική συγγραφέας της σύγχρονης γενιάς. Διαθέτει άνεση στην αφήγηση, μέσα από την οποία συχνά διαφαίνεται το ευρύ πεδίο των γνώσεών της, με τρόπο όμως που σε καμία περίπτωση δεν ενοχλεί. Το έργο της χαρακτηρίζεται από το αστικό περιβάλλον και τις μικρές μάχες των ανθρώπων μέσα σε αυτό. Οι ήρωες της είναι καθημερινοί άνθρωποι, συνήθως με μια οπτική για τα πράγματα που διαφέρει από την εκάστοτε επικρατούσα άποψη. Τα κλίμα που διαπερνά τα βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου συχνά παίρνει το χρώμα της μελαγχολίας, μιας μελαγχολίας όμως που συνεχίζει να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Οι θαυμαστές της Σώτης Τριανταφύλλου τονίζουν τη δυνατότητα του έργου της να "ταξιδεύει" μέσα από μια ποικιλία εικόνων, σε διάφορα μέρη του πλανήτη και διάφορες ιστορικές περιόδους (από τις γειτονιές της Νέας Υόρκης, μέχρι τα σπίτια της ελληνικής κοινότητας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το Λονδίνο των αρχών του 20ου αιώνα).
Στο έργο της Σώτης Τριανταφύλλου συμπεριλαμβάνεται η αρθρογραφία της σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Τα άρθρα της στον αθηναϊκό τύπο αντικατοπτρίζουν τις αριστερές ανθρωπιστικές αξίες, ενώ πολλές φορές παράλληλα στέκονται κριτικά απέναντι στη αριστερά και τις επιλογές της στο χρόνο.
Τα Κινέζικα κουτιά είναι το έβδομο μυθιστόρημά της

Εργογραφία
ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ, Εκδόσεις Αιγόκερως, 1988
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1989
ΤΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΣΤΙΛΓΟΥΕΛ, Εκδόσεις Δελφίνι, 1991
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 1976-1992, Εκδόσεις Αιγόκερως, 1993
ΑΛΦΑΜΠΕΤ ΣΙΤΥ, Εκδόσεις Δελφίνι, 1993
ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Εκδόσεις Πόλις, 1996
ΑΥΡΙΟ, ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ, Εκδόσεις Πόλις, 1997
Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, Εκδόσεις Πόλις, 1998
Η ΜΑΡΙΟΝ ΣΤ’ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΣΗ, Πατάκη, 1999
ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΜΟΛΥΒΙΩΝ, Εκδόσεις Πατάκη, 2000
ΦΤΩΧΗ ΜΑΡΓΚΟ, Εκδόσεις Πατάκη, 2001
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2002
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (μαζί με ΗΛΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ), Εκδόσεις Πατάκη 2003
ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ, Εκδόσεις Πατάκη, 2003
ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ, Εκδόσεις Ιανός, 2003
Η ΦΥΓΗ, Εκδόσεις Μελάνι, 2004
Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, Εκδόσεις Πατάκη, 2005

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
________________________________________
ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ Ν. 2039/1939 * ΑΦΜ: 090183054 ΔΥΟ: ΙΔ΄ ΑΘΗΝΩΝ
Τάκη Σινόπουλου 22, 111 42 Περισσός * τηλ.-fax: 2102583416 * e-mail elpenor@otenet.gr


ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Απ’ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη
να κάμουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει•
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο,
κάνει και κλαίσι και γελούν τα μάτια των αθρώπω.

Ερωτόκριτος, Α΄, 887-890. Ερμής, 1985


Το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος – Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης θέλοντας να ενθαρρύνει και να ενισχύσει την ποιητική δημιουργία των νέων ανθρώπων αποφάσισε τη επαναλειτουργία του νεανικού ποιητικού εργαστηρίου του στην έδρα του Ιδρύματος στον Περισσό, στο σπίτι του Τάκη Σινόπουλου, (Τάκη Σινόπουλου 22, 111 42 ΠΕΡΙΣΣΟΣ) από τον Νοέμβριο του 2007 έως τον Μάιο του 2008. Οι νέοι που αγαπούν την ποίηση και επιθυμούν να δοκιμαστούν στα μυστικά της ποιητικής τέχνης και τεχνικής καλούνται να υποβάλουν εντύπως ή ηλεκτρονικώς ποιητική τους εργασία εκτάσεως 3-5 σελίδων στη διεύθυνση: Τάκη Σινόπουλου 22, 111 42 ΠΕΡΙΣΣΟΣ, ή ––συνιστάται ιδιαιτέρως–– με e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Ιδρύματος: elpenor@otenet.gr , το αργότερο έως 30 Σεπτεμβρίου 2007. (Πληροφορίες στο τηλέφωνο 210-2583416, ώρες 10-13 κάθε πρωί).

* Οι πέντε καλύτερες συμμετοχές θα βραβευθούν με το ποσό των 500 ευρώ η κάθε μία.
* Μέρος της ποιητικής δουλειάς στο Εργαστήρι θα δημοσιευθεί την επόμενη χρονιά στο περιοδικό του εργαστηρίου «Τα Τετράδια του Ελπήνορα», ενώ όσοι επιλεγούν θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής ποίησης
*Τις εργασίες του Ποιητικού Εργαστηρίου θα διευθύνει η ποιήτρια και φιλόλογος Τασούλα Καραγεωργίου.

8/5/07

ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 12/5 ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Στα Λεχαινά ,ώρα 7,30 μμ,(αίθουσα Δημαρχείου) παρουσίαση του μυθιστορήματος της Ζωής Θ. Σπυροπούλου ΤΡΕΙΣ ΡΩΜΙΟΙ. Θα μιλήσουν οι Αλέξης Μητρόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου, Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, δ/ντής του ιδρύματος ΄Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης, Αλέκος Κάζογλης, συγγραφέας.Οργάνωση Πνευματικό Κέντρο Δήμου Λεχαινών
Στην Αμαλιάδα, ώρα 8μμ (αίθουσα Παπαχριστοπούλειας Βιβλιοθήκης) παρουσίαση του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου "Κινέζικα κουτιά". Θα μιλήσουν οι Πάνος Οικονομόπουλος, συγγραφέας, Γιάννης Δεληγιάννης, φιλόλογος, Ελένη Σκάβδη,δημοσιογράφος. Οργάνωση Παπαχριστοπούλειος Βιβλιοθήκη.
Στον Πύργο, ώρα 8μμ (αίθουσα συνεδριακού κέντρου Νομαρχίας, η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Πύργου διοργανώνει ομιλία του ακαδημαϊκού Ευάγγελου Μουτσόπουλου με θέμα "Η ανθρώπινη πλάνη".

20/4/07

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΓΑΣΤΟΥΝΗ

Από 20-23 Απριλίου οργανώνεται στη Γαστούνη από το Πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο του Δήμου, το Α΄Επιστημονικό συνέδριο Ιστορίας και Πολιτισμού με κεντρικό θέμα "Μεγάλες μορφές της Ηλείας".
Στο Κουρβισάνειο Πολιτιστικό Κέντρο πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες και ιστορικοί θα μιλήσουν μεταξύ άλλων για τους Ανδρέα Καρκαβίτσα, Τάκη Σινόπουλο, Παναγιώτη Κονδύλη, Νίκο Καχτίτση, Ντίνο Ψυχογιό, Νίκο Μπελογιάννη, Σάκη Καράγιωργα, αλλά και για τους Σισίνηδες, τον αρχαίο φιλόσοφο Ιππία και τον ιστορικό Διονύσιο Κόκκινο.
Ευκαιρία ,λοιπόν, για ένα χορταστικό τριήμερο πολιτισμού.

15/4/07

Σάββατα στον Σταθμό ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΙΜΙΤΖΗ "Δρόμοι της οργής"


Με επιτυχία έγινε στις 14/4 η παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του Αντώνη Σιμιτζή "Δρόμοι της οργής" στο καφενείο του ΣΣ Λεχαινών στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Σάββατα στον Σταθμό" που οργανώνει η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα.
Για το βιβλίο μίλησαν οι Παναγιώτης Ζεύλας, dr φιλοσοφίας, Ελένη Σκάβδη ,δημοσιογράφος και ο ίδιος ο συγγραφέας, που αναφέρθηκε διεξοδικά στη σχέση κοινωνίας, πολιτικής και μυθιστορήματος.

10/4/07

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ


Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΦΡΑΓΜΑ

σας προσκαλεί

το Σάββατο 14 Απριλίου 2007. ώρα 20.30
στο καφενείο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λεχαινών

Θα παρουσιασθεί το τελευταίο μυθιστόρημα του ΑΝΤΩΝΗ ΣΙΜΙΤΖΗ
"Δρόμοι της οργής", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγκυρα.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι
Παναγιώτης Ζέβλας, dr Πολιτικής Φιλοσοφίας,
Ελένη Σκάβδη, δημοσιογράφος
και ο συγγραφέας Αντώνης Σιμιτζής

5/4/07

ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ


Με επιτυχία συνεχίζονται ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ, οι μηνιάτικες εκδηλώσεις λόγου και τέχνης που οργανώνει στον Σ.Σ.Λεχαινών η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα. Τον περασμένο μήνα (17/3) παρουσιάστηκε το βιβλίο του Κώστα Σμυρνή "Λαϊκά παραμύθια" από την λαογράφο Ελένη Ψυχογιού και τον καθηγητή του Παν/μίου Πατρών Σπύρο Κρίβα. Για τον Απρίλη (14, ώρα 8,30μμ) είναι προγραμματισμένη εκδήλωση για τον πεζογράφο Αντώνη Σιμιτζή.

31/3/07

ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ

Το οροπέδιο της Φολόης το ξέρετε.Καιρός πια να γνωρίσετε και το Οροπέδιο του Δημήτρη Κανελλόπουλου, το περιοδικό του! Καταγόμενος από τη Νεμούτα του οροπεδίου, όρισε εκεί την έδρα και την αφετηρία του περιοδικού του και ορμητικός ως είναι και πληθωρικός, μας έδωσε ήδη δύο όμορφα τεύχη, όπου μεταξύ των άλλων και σελίδες για τους Ηλείους ποιητές Γιώργη Παυλόπουλο (τχ. 1,Καλοκαίρι 2006) και Χρίστο Λάσκαρη (τχ.2, Χειμώνας 2006-2007). Τώρα ετοιμάζει το τρίτο τεύχος με σελίδες αφιερωμένες στον επίσης Ηλείο πεζογράφο Ηλία Χ.Παπαδημητρακόπουλο. Περιμένοντάς το, σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.
Διεύθυνση:Δημήτρης Κανελλόπουλος, Καστοριάς 10, 17342, Αθήνα. Τηλ.2109915043.oropedio@gmail.com

30/3/07

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ

Αξίζει να δείτε την παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Πύργου "Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου" (έργο του Μανώλη Κορρέ) στο θέατρο Απόλλων. Θα παίζεται έως την 1η Απριλίου

29/3/07

ΒΙΒΛΙΑ ΗΛΕΙΩΝ

Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος, Πινάκια. Ποιήματα με εννέα πίνακες του ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου. (Πάτρα,2006).

Θανάσης Εξαρχόπουλος, Τα ποιήματα (1951-1971), Σειρά Α΄. Αθήνα 2005.

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΤΑ ΛΕΧΑΙΝΑ


Από 6-15 Απριλίου 2007, στο Δημαρχείο Λεχαινών, η ζωγράφοςΜάρη Καραγγέλη-Προύζου θα εκθέσει έργα της με τον τίτλο "Πίνακες με λάδι σε 4 θέματα". Ωρες λειτουργίας της έκθεσης 10-13 και 18-21.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν τη Δευτέρα 9 Απριλίου, ώρα 18,30. Σύμφωνα με επιθυμία της ζωγράφου, τα έσοδα από την έκθεση αυτή θα διατεθούν για την κατασκευή κοινωφελούς έργου στην πόλη των Λεχαινών.
Η Μάρη Καραγγέλη-Προύζου κατάγεται από τα Λεχαινά. Είναι απόφοιτος της Σχολής Βακαλό και έχει μαθητεύσει κοντά στον εξπρεσιονιστή ζωγράφο Απόστολο Λάβδα. Στο Παρίσι σπούδασε γενετική ψυχολογία και ειδικεύτηκε στην ψυχοθεραπεία μέσω της Τέχνης. Εχει οργανώσει τρεις ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε άλλες τρεις ομαδικές.

27/3/07

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ

Οι επανεκδόσεις βιβλίων και κειμένων του Ανδρέα Καρκαβίτσα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, γεγονός που αποδεικνύει την απήχηση που εξακολουθεί να έχει ο Λεχαινίτης συγγραφέας στο αναγνωστικό κοινό.
Επισημαίνουμε:
-Την έκδοση του βιβλίου "Ο τεκκές των Μπεκτασίδων" από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (Αθήνα 2006)με εισαγωγή και επίμετρο του Η.Χ.Παπαδημητρακόπουλου (Αθήνα 2006).
-Την έκδοση του βιβλίου "Ο Αρχαιολόγος" από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια (Αθήνα 2006)με εισαγωγή του Κώστα Γ.Παπαγεωργίου.
-Στα ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ (εκδόσεις Αρμός) περιλαμβάνεται το διήγημα του ΑΚ, Πειράγματα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ- Ανθολόγιο Λεχαινών


ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΕΧΑΙΝΩΝ είναι ο τίτλος του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα με επιμέλεια και ανθολόγηση του Διονύση Κράγκαρη ο Δήμος Λεχαινών.Στις 430 σελίδες του περιέχονται διηγήματα και κείμενα του Ανδρέα Καρκαβίτσα με άμεσες αναφορές στη γενέτειρά του, όπως επίσης και ένα αναλυτικό χρονολόγιο (1865-2005) με τα κυριότερα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του Καρκαβίτσα, αλλά και όλες τις εκδηλώσεις που έγιναν στα Λεχαινά προς τιμήν του μεγάλου πεζογράφου.
Το βιβλίο αυτό παρουσιάστηκε στις 10/3/2007 στο Δημαρχείο Λεχαινών μπροστά σε πλήθος κόσμου.

24/3/07

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ

Οι μηνιαίες εκδηλώσεις ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ που οργανώνει η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΦΡΑΓΜΑ συνεχίζονται. Το Σάββατο 14 Απριλίου, ώρα 8,30 μμ έχει προγραμματισθεί εκδήλωση για τον Ηλείο πεζογράφο Αντώνη Σιμιτζή.

Ετος Εγγονόπουλου

Το 2007 είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος γεννήθηκε το 1907 στην Αθήνα.Πέθανε το 1985.


ΙΣΩΣ
Βρέχει...Κι όμως λυπούμαι να σας το πω: ήταν, να, ένα σπίτι, ένα μεγάλο θεώρατο σπίτι. ΄Ητανε έρημο. Δεν είχε κανένα παράθυρο, κι είχε όλο μπαλκόνια και μια μεγάλη καπνοδόχο. Εκεί καθόταν μια κοπέλλα δίχως μάτια, που αντίς για φωνή είχε ένα λουλούδι. Με ρώτησε:
-Μα τι είχατε και καρφώνατε, έτσι, σhήμερις από το πρωί;
-Α,τίποτες.μιλούσα με τον ΄Ομηρο.
-Με τον ΄Ομηρο ,τον ποιητή;
-Ναι, με τον Όμηρο τον ποιητή, και μ΄έναν άλλο ΄Ομηρο, απ΄τη Μοσχόπολη αυτός, που έζησε όλη του τη ζωή πάνου στα δέντρα, σαν πουλί, κι όμως ήτανε γνωστός σαν "άνθρωπος του γιοφυριού" στις γειτονιές κοντά στη λίμνη.
(1938)