17/7/13

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Κ.ΨΥΧΟΓΙΟΥ "Η πολιτική βία στην Ελληνική κοινωνία"


Η Ελλάδα έχει τη βιαιότερη πολιτική ιστορία στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζει ο Δημήτρης Ψυχογιός. Η ανάλυσή του επικεντρώνεται στη μεταπολιτευτική περίοδο με στόχο να αποδείξει ότι η τρομοκρατία, οι αιματηρές συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας, η «δίκαιη οργή», οι συνεχείς καταλήψεις και καταστροφές, ακόμα και η απειλητική ενίσχυση των νεοναζί, δεν εξηγούνται από την «υλική βάση», από τις κοινωνικές συνθήκες. Την αιτία πρέπει να την αναζητήσουμε στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας: η πολιτική βία διαιωνίζεται επειδή αποθεώνεται η πολεμική βία των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας. Πρόκειται για την αγωνιστική ανάγνωση της ιστορίας που η Δεξιά αποκαλεί «πολεμική αρετή των Ελλήνων» και η Αριστερά «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού». Η εκπαίδευση, η βίαιη ρητορική κομμάτων, συνδικάτων και μέντια εκμηδενίζουν τις δυνατότητες δημοκρατικού διαλόγου και συμβιβασμών. Υποκινούν τους πολίτες σε συγκρούσεις, σε αγώνες που μιμούνται και δικαιώνουν κάποιους που προηγήθηκαν – που και αυτοί δικαίωναν κάποιους προηγούμενους.
Ο Δημήτρης Ψυχογιός γνωρίζει ανάγνωση, γραφή, λίγη αριθμητική• ήταν καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ασχολήθηκε κατά καιρούς με την πολιτική, εργαζόταν πάντα σε εφημερίδες και περιοδικά. Συνεχίζει να σχολιάζει την επικαιρότητα κάθε Κυριακή στο Βήμα ως «Διόδωρος Κυψελιώτης», γράφει και στην Athens Voice. Παντρεμένος, πατέρας πολλών παιδιών. Γεννήθηκε το 1948 στα Λεχαινά Ηλείας.

11/7/13

ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΟΠΠΑΚΙΟΝ ΠΑΠΕΝΓΚΟΥΣ ΣΤΑ ΛΟΥΤΡΑ

Του Βασίλη Λαδά*

Με τις ζέστες του Μαΐου, εκδράμαμε οικογενειακώς, για ένα απόγευμα, στα Λουτρά Κυλλήνης. Ξάπλωσα με τον παιγνιώδη «Εξώστη» του Νίκου Καχτίτση στην επανέκδοση από την «Κίχλη» το 2012. Τα Λουτρά ήταν αγαπημένος νεανικός τόπος του Καχτίτση και ίσως γι’ αυτό παρακινήθηκα να ξαναδιαβάσω την υπαρξιακή περιπέτεια του αυτοβασανιζόμενου και υποψήφιου αυτόχειρα (που συνεχώς αναβάλλει) Στοππάκιου Παπένγκους στην εξωτική Αφρική. Από το 1964 που πρωτοκυκλοφόρησε «Ο Εξώστης» είναι στην πρώτη γραμμή για όσους αναζητούν στις αφηγήσεις κάτι παραπάνω από την πλοκή: το γλωσσικό ύφος.

Στην έκδοση της Κίχλης περιέχεται κι ένα χρονολόγιο για τη ζωή και το έργο του Καχτίτση, από τον Βίκτωρα Καμχή. Διαβάζοντας για τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, τον Μάιο του 1970, όταν ήρθε ο Καχτίτσης από τον Καναδά, ανιάτως ασθενής, για να «φύγει» σε λίγες ημέρες μετά την άφιξή του στην Πάτρα, θυμήθηκα τι μου είχε πει προ ετών ο λόγιος δικηγόρος και φίλος του Παύλος Μαρινάκης. Τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και για να τον εμψυχώσει του λέει: «Νίκο, είσαι στον εξώστη». «Στο υπόγειο είμαι, στο υπόγειο», του απάντησε. Αυτή η σπαρακτική απάντηση ίσως να μαρτυρούσε ασυνείδητα (σκέφτηκα βέβηλα) τον ανεπιφύλακτο θαυμασμό του Καχτίτση για τον Ντοστογιέφσκι. Για την πεμπτουσία του ύφους, όπως έλεγε (αλλά θα πρόσθετα) και για την καρναβαλική αντιμετώπιση των ηρώων, τις συνεχείς ανατροπές των ψυχογραφημάτων. «Το υπόγειο», ένας μονόλογος αυτοβασανιζόμενου παράδοξου ανθρώπου είναι, φοβισμένου από την απειλητική ύπαρξη ενός στρατιωτικού. Ακριβώς όπως και ο Στοππάκιος. Αλλά και ο μονόλογος του Ιππόλυτου στον «Ηλίθιο», ένας μονόλογος υποψήφιου αυτόχειρα είναι (της αναβολής).

Μακριά το πήγαινα. Ηταν χαρά θεού κι αυτοβασανιζόμουν σαν τον Στοππάκιο. Ευτυχώς με έσωσε η κόρη μου, που της είχε απαγορευτεί να μπει στο νερό γιατί η θάλασσα ήταν ακόμη κρύα κι αυτή πολύ μικρή. «Τι έπαθες; Αποκοιμήθηκες; Εμπα στη θάλασσα, εσύ είσαι μεγάλος, δεν θα κρυώσεις».

*Ο Βασίλης Λαδάς είναι συγγραφέας και ποιητής

(Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 7/7/13)