24/2/10



ΠΕΘΑΝΕ ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ

ΓΙΑΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ, ο ζωγράφος, ο καλλιτέχνης, ο παντοτινός

Αποχαιρετήσαμε σήμερα με άφατη θλίψη στο νεκροταφείο των Λεχαινών, της γενέθλιας πόλης του, τον Γιάννη Δημάκη, τον καλλιτέχνη και ζωγράφο, τον άνθρωπο και τον φίλο που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στην πνευματική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Ο Γιάννης ο Δημάκης ήταν ένα παιδί, ακόμη κι όταν πέρασε τα 60 και με αυτή την παιδικότητα έζησε την επαρχία. Είναι ίσως από τους λίγους που είχαν απομείνει αμετανόητα επαρχιώτες, κι ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε τον επαρχιωτισμό, όσο κανείς άλλος, όχι μόνο στα λόγια, αλλά κάνοντας απόλυτο τρόπο ζωής τον αντικομφορμισμό.
Παιδί μιας φτωχής οικογένειας, παρατηρώντας την υφάντρα μάνα του να δημιουργεί στον αργαλειό της τα μικρά της αριστουργήματα, που παλιά στόλιζαν σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού, μυήθηκε στη μαγεία των χρωμάτων και των σχεδίων και στη μαγική δεξιοτεχνία των χεριών και όταν αργότερα έπιασε τα πινέλα της ζωγραφικής, τα χρησιμοποίησε με το δικό του τρόπο, όντας σχεδόν αυτοδίδακτος και σύντομα πέρασε από τις εκπαιδευτικές μιμήσεις σε μια εντελώς προσωπική ζωγραφική έκφραση, ακολουθώντας έναν ατομικό σουρεαλισμό, βγάζοντας τη γλώσσα σε μια συντηρητική επαρχιώτικη κοινωνία, προκαλώντας στην αρχή αυτό που λέμε «κοινό αίσθημα», αλλά κατακτώντας με το σπαθί του σε αλλεπάλληλες επώδυνες αναμετρήσεις, την αναγνώριση του καλλιτέχνη, που μπορεί λίγοι να τον καταλαβαίνουν, αλλά όλοι τον σέβονται.

Ο Γιάννης Δημάκης έκανε την τέχνη του τρόπο ζωής, όχι με τη σοβαροφάνεια των σπουδαιοφανών και των μεγαλόσχημων, αλλά μέσα από την απλότητα της καθημερινότητας, την απόρριψη κάθε ιδέας πλουτισμού ή απόκτησης υλικών αγαθών, τον αθυρόστομο λόγο του, την περιθωριακή διαβίωσή του , που όμως δεν απομακρυνόταν ποτέ από αυτά που θα λέγαμε κοινωνικά δρώμενα, ο Γιάννης ήταν πάντα μέσα στα πράγματα, τα παρακολουθούσε, τα σχολίαζε με τον ιδιότυπο τρόπο του. Ήταν άνθρωπος της μοναξιάς, αλλά και της αγοράς. Κορυφαία εκδήλωση αυτής της κοινωνικότητας, ήταν η συμμετοχή του στο τοπικό καρναβάλι, όπου πάντα έδινε τον τόνο ,όχι μόνο με τα άρματα που κατασκεύαζε, αλλά και με τα συνθήματα που περνούσε.
Συχνά, παλιότερα, ακούγαμε τον Γιάννη να βγαίνει στους δρόμους φωνάζοντας την αγαπημένη του λέξη «ΕΡΩΤΑΑΑΑΑ…».Ήταν μια λέξη που έδινε όλο το μέγεθος της προσωπικότητας του Γιάννη, μια λέξη που μέσα από την ηδονική φόρτισή της, προκαλούσε σε δημιουργία και διάλογο. Γιατί ο Γιάννης αντιπαθούσε πάντα τη σεμνοτυφία και τον καθωσπρεπισμό.

Η ζωή του Γιάννη ήταν μια περιπέτεια ενός ασυμβίβαστου παιδιού της επαρχίας που ήθελε να ζήσει το δικό του όνειρο και το έζησε ως το τέλος έτσι.
Ο τόπος τον έδιωχνε και τον τραβούσε. Κάποιες φορές επιχείρησε να φύγει, να ζήσει άλλες εμπειρίες, αλλά πάντα ξαναγύριζε και τελικά έμεινε οριστικά εδώ. Αυτός ο κατά βάθος βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, που πάλεψε με τα συναισθήματα ως το τέλος, που δίπλα στο πατρικό και γενέθλιο σπίτι του , έφτιαξε με τα χέρια του ένα δικό του σπιτάκι με έναν μικρό κήπο να καλλιεργεί τις ντομάτες και τα λουλούδια του. Όμως όταν είδε ,με τον τελευταίο μεγάλο σεισμό, το σπίτι που γεννήθηκε να κατεδαφίζεται, κατέρρευσε μέσα του ο ιστός, ο ομφάλιος λώρος, που τον κρατούσε δυνατό ν΄ αντέχει τις δυσκολίες του έντονου βίου του. Τότε παρουσιάστηκαν τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας, τότε ο Γιάννης απομονώθηκε, κλονίστηκε μέσα του ο ειρμός του κόσμου του. Και ο Γιάννης έφυγε από κοντά μας αθόρυβα, πάντα υπερήφανος, ασυμβίβαστος και αξιοπρεπής, όπως οι γνήσιοι καλλιτέχνες.

Διονύσης Κράγκαρης


----------------------------------------------------------------

Η είδηση για τον αίφνίδιο θάνατο του γνωστού καλλιτέχνη-ζωγράφου Γιάννη Δημάκη ,ακούστηκε σήμερα 24/2 το πρωί σαν κεραυνός εν αιθρία και γέμισε απέραντη θλίψη όλους τους κατοίκους των Λεχαινών.
Ο Γιάννης Δημάκης γεννήθηκε στα Λεχαινά το 1949 και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους .Η απουσία του από την κοινωνική και πνευματική ζωή της πόλης θα γίνει αισθητή. Εκθέσεις του λεχουν οργανωθεί στην Αθήνα, τα Λεχαινά και άλλες πόλεις της Ηλείας.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο το πρωί.

18/2/10

Τα βιβλία του Ηλείου συγγραφέα Παναγιώτη Οικονομόπουλου με τίτλο:
1. “Δεκέμβρης του 1944” και υπότιτλο: “Κριτική προσέγγιση στα γεγονότα πριν και μετά τη σύγκρουση” και
2. 2. «Οι Εξόριστοι»

θα παρουσιαστούν το Σάββατο 20 Φλεβάρη 19.30 στο Αναγνωστήριο της Παπαχριστοπουλείου Βιβλιοθήκης Αμαλιάδας, στο πλαίσιο ειδικής εκδήλωσης.
Για τα βιβλία θα μιλήσουν ο συγγραφέας Θεοδόσης Τζάννης και η δημοσιογράφος Ελένη Σκάβδη.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

για ΠΑΙΔΙΑ και ΝΕΟΥΣ



Ή σπρεντάρουμε ή σπιντάρουμε
Αν νιώθετε μια μαυρίλα από την κρίση, τα σπρεντ, τα δημοσιονομικά, τα φορολογικά, τους κινδύνους της οικονομίας κλπ. κλπ., δεν έχετε παρά να συμφωνήσετε ότι όλη αυτή τη συζήτηση, το μόνο σίγουρο που θα επιφέρει στο τέλος είναι να μας πρήξει και το συκώτι.

Ένα κάποιο αντίδοτο θα ήταν να βρεθούμε, να τα πούμε και να τα πιούμε! Γι’ αυτό και σκεφθήκαμε να οργανώσουμε μερικές βραδιές χωρίς πρόγραμμα, με ζωντανή μουσική και τραγούδια, αλλά και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…

Οι εκδηλώσεις ξεκινούν σήμερα

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

(λέμε 20:30 ώστε να ξεκινήσουμε το αργότερο στις 21:00)

στην αίθουσα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον Πύργο (Κρεστενίτη 19).

Σήμερα εμφανίζονται οι: Παύλος Αυγερινόπουλος (μπουζούκι, τραγούδι), Γιάννης Κακολύρης (κιθάρα, μαντολίνο), Θανάσης Καραμπέτσος (κρουστά), Τασία Κωστοβασίλη (τραγούδι, κιθάρα), Ελίνα Μίχου (τραγούδι, κιθάρα), Μάριος Μπούζα (πιάνο), Νίκος Νιάρχος (κιθάρα), Τζένη Παπαδοπούλου (τραγούδι), Παύλος Παπακωνσταντίνου (κιθάρα, τραγούδι), Κανέλλα Πολιτοπούλου (τραγούδι), Λάμπρος Σπηλιόπουλος (κιθάρα), Τάκης Τσίγκλας (μπουζούκι).

Βάλ΄τε επίσης στο πρόγραμμά σας ότι οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν Πέμπτη παρά Πέμπτη ως εξής:

Πέμπτη 4 Μαρτίου
Πέμπτη 18 Μαρτίου
Πέμπτη 8 Απριλίου
Πέμπτη 22 Απριλίου
Πέμπτη 6 Μαΐου.

3/2/10

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Όψεις της ελληνικής πεζογραφίας τον 19ο αιώνα
Καρκαβίτσας Ανδρέας

(1866-1922)


«Ιστορία, παράδοση και σύγχρονη πραγματικότητα
στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα»

Ο κύκλος εκδηλώσεων : Όψεις της ελληνικής πεζογραφίας τον 19ο αιώνα
συνεχίζεται με αφιέρωμα στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα
το Σάββατο 6.02.2010 , ώρα 1μ.μ. στο χώρο του Πολύεδρου.

Μιλάει: η Ουρανία Πολυκανδριώτη , Φιλόλογος, Ερευνήτρια Β’ στο ΙΝΕ του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Τα τελευταία χρόνια η εικόνα που είχαμε για την πεζογραφία των πρώτων πενήντα χρόνων (1830-1880 ρομαντική περίοδος) του ελληνικού κράτους έχει αλλάξει.
Η ανακάλυψη λησμονημένων ή άγνωστων έργων και η προσεκτικότερη μελέτη τών γνωστών πεζογραφημάτων έδειξαν ότι η περιγραφή και ο χαρακτηρισμός της πεζογραφικής παραγωγής της περιόδου, λίγο ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Ο αριθμός των έργων δεν ήταν ισχνός, όπως πιστευόταν, αλλά πολύ μεγαλύτερος.
Και σε αυτό το μεγαλύτερο σύνολο έργων περιλαμβάνονται και έργα αξιόλογα, τα οποία, προφανώς επειδή ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα, περιέπεσαν κατά τη διάρκεια του δημοτικιστικού αγώνα σε λήθη και παρέμειναν ξεχασμένα.
Αλλά και ορισμένα από τα έργα αυτής της περιόδου που δεν είχαν ξεχαστεί, είναι σημαντικότερα απ’ ότι τα παρουσίαζε η δημοτικιστικών προκαταλήψεων κριτική.
Τα πλέον αξιόλογα έργα της περιόδου είχαν διαμορφώσει για τους αναγνώστες της εποχής μια πεζογραφική παράδοση, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε, αν θέλουμε να καταλάβουμε καλύτερα τη λογοτεχνία εκείνης της εποχής.
Ο κύκλος των ομιλιών αυτών θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την πεζογραφία των δύο τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα (Γ. Βιζυηνός , Μιχ. Μητσάκης, Αλεξ. Παπαδιαμάντης, Εμμ. Ροΐδης κλπ)• διότι αν και μετά το 1880, με την εμφάνιση νέων συγγραφέων, η πεζογραφία μας πορεύεται σε νέες κατευθύνσεις, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι δε συνδέεται με την προηγούμενη πεζογραφική παραγωγή. Οι ομιλητές –αυτού του κύκλου εκδηλώσεων- είναι όλοι μελετητές της πεζογραφίας του 19ου αιώνα και οι ομιλίες τους στηρίζονται σε ερευνητικά

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε στο εμπορικό ναυτικό ως γιατρός. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους και λίγο αργότερα η κόντρα του με το Βενιζελικό κίνημα είχε ως αποτέλεσμα την εξορία του στη Μυτιλήνη. Παράλληλη της ιατρικής του πορείας ήταν και η συγγραφική του δουλειά. Το πρώτο έργο του το έγραψε στην Πάτρα μόλις είχε τελειώσει τις γυμνασιακές του σπουδές. Η πεζογραφία του κινήθηκε αρχικά στα πλαίσια της ειδυλλιακής ηθογραφίας με αρκετά λαογραφικά στοιχεία και πέρασε σταδιακά προς τον ρεαλισμό με στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, με σχηματικό ορόσημο τη Λυγερή (1890) και κορυφαία έκφραση τον Ζητιάνο (1897). Πέθανε στο Μαρούσι το 1922 σε ηλικία 56 ετών.
Έργα του:
Πεζογραφία: Η Λυγερή. 1896.- Θεσσαλικές εικόνες• Ο Ζητιάνος. 1897- Λόγια της Πλώρης• Θαλασσινά διηγήματα. 1899- Παλιές αγάπες (1885-1897). 1900- Ο Αρχαιολόγος. 1904- Διηγήματα πραγματογνωστικά. 1920- Διηγήματα του Γυλιού. 1922- Διηγήματα για τα παληκάρια μας, 1922- Ο Διαολής• Και άλλα διηγήματα• 1939.

ΠΟΛΥΕΔΡΟ Κανακάρη 147 26221 Πάτρα τηλ. 2610 277342 e-mail: polyedro1@hol.gr

1/2/10


ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
----------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του Καφέ-ΟΣΕ στα Λεχαινά, η καθιερωμένη μηνιάτικη εκδήλωση της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα «Σάββατα στο Σταθμό», ήταν προχθες αφιερωμένη σε ένα επίκαιρο θέμα. «Τοπική ιστορία και Αυτοδιοίκηση- Αλήθειες, ψέματα και σκοπιμότητες» κι όλα αυτά στον αρνητικό, για πολλούς, απόηχο της έκδοσης από το Δήμο Λεχαινών του βιβλίου του Κ.Λούρμπα «Ο Δήμος Μυρτουντίων και τα Λεχαινά».
Χωρίς παράταξη επισήμων, υμνωδίες χορωδών και παράτες, χωρίς βαρύγδουπα ονόματα στο πάνελ, πολίτες των Λεχαινών ανέλαβαν το βάρος να εισηγηθούν το θέμα και να συζητήσουν ήρεμα και αβίαστα με τους συμπολίτες τους.
Η Μαργαρίτα Αργυράκη, φιλόλογος, ανέλαβε να καταθέσει την άποψή της για το πώς πρέπει να γράφεται ένα βιβλίο τοπικής ιστορίας, ο Τάκης Λαίνάς, γεωπόνος και παλιό στέλεχος της αυτοδιοίκησης, μίλησε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τη σχέση της με την κοινωνία και τον πολιτισμό και ο Διονύσης Κράγκαρης, νομικός και συντονιστής της εκδήλωσης, παρουσίασε τις θέσεις του για την Άλλη Αυτοδιοίκηση , την Αυτοδιοίκηση των Πολιτών και την δημιουργία του τοπικού πολιτισμού στη σκιά ενός μεγάλου ονόματος , του Ανδρέα Καρκαβίτσα.
Το νόημα της εκδήλωσης ήταν ότι ο πήχης του πολιτισμού στα Λεχαινά είναι πολύ ψηλά και οι προσπάθειες ορισμένων να τον προσαρμόσουν στα μέτρα τους οδηγεί σε ιλαροτραγικές καταστάσεις που εκθέτουν όχι μόνο τους ίδιους αλλά και τον ίδιο τον τόπο.
Φυσικά, αμέσως μετά τις εισηγήσεις τον λόγο πήραν πολλοί πολίτες, από τα Λεχαινά και τους γύρω Δήμους και η συζήτηση που ακολούθησε επεκτάθηκε και στο περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά και στα όσα επακολούθησαν από την έκδοσή του.
Ο κ.δήμαρχος Λεχαινών, αν και προσκλήθηκε, δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση, αλλά μέσω του προέδρου του δημοτικού του συμβουλίου, απέστειλε στους διοργανωτές της εκδήλωσης ανυπόγραφη επιστολή που διαβάστηκε και η οποία ,μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι σε πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία για το παραπάνω βιβλίο «να δοθούν απόψεις-παραλείψεις στο συγγραφέα ώστε να γίνουν διορθώσεις σε επανέκδοσή του,..»! Παρόλα αυτά βέβαια το βιβλίο εξακολουθεί να διανέμεται από τον κ. δήμαρχο σαν να μη συμβαίνει τίποτα..
Οι πολίτες όμως των Λεχαινών τώρα ξέρουν!