31/12/12

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

Ήταν τοποθετημένα σε μια  πρόχειρα διαμορφωμένη προθήκη, στην πάνω μεριά ενός παλιού ξύλινου γραφείου. Στην αρχή στον προθάλαμο του δημοτικού μεγάρου και στη συνέχεια στο νεοεγερθέντα όροφο που στεγαζόταν η δημοτική βιβλιοθήκη. Ήταν σπασμένα αγγεία πήλινα, αρχαία κτερίσματα  από τάφο του 4ου π.χ. αιώνα που βρέθηκε στην περιοχή των Αλυκών. 
     Στάθηκα πολλές φορές μπροστά τους το πρώτο διάστημα και τα κοίταζα. Φανταζόμουνα διάφορα για την ιστορία των προσώπων που θάφτηκαν εκεί, τα μυστικά που έκρυβαν αυτά τα αγγεία.
    Ίσως, σκεφτόμουνα να ήταν κάποια δοχεία με μαγικά αρώματα μιας όμορφης κοπέλας εκείνης της εποχής. Ή να φύλαγαν μέσα τους αναθήματα  ή και τιμαλφή.
  Στη συνέχεια έπαψα να τα κοιτάζω. Το ίδιο φαντάζομαι και άλλοι άνθρωποι. Αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο με τον χώρο, ήταν σαν μην υπάρχουν. Τοποθετημένα αργότερα δίπλα στο server  στον προθάλαμο της δημοτικής βιβλιοθήκης, έπαψαν να φαίνονται πια.
      Εκεί στην παραλία του Αι Θανάση και πιο πέρα μέχρι το Κοτύχι είναι γεμάτη η αμμουδιά με σπασμένα κεραμικά από τάφους αρχαίας εποχής.
      Όλα δείχνουν πως κάποτε στον τόπο αυτό ήκμασε κάποιος αρχαίος πολιτισμός. Εκεί είχε την  εκβολή του ο ποταμός Πηνειός, μέχρι που ο Ηρακλής τον έστρεψε στην παραλία της Γαστούνης.

25/12/12

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ: ΘΕΙΟΝ ΟΡΑΜΑ


ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ:
ΘΕΙΟΝ ΟΡΑΜΑ
―Δ λέτε, ρ παιδιά, τίποτα ν ζεσταθομε;
Κα μ τ λόγο φάνηκε μαρο κορμ στν νοιχτ θυρίδα, κύλησε π τ σκάλα κάτω Κώστας θερμαστής, βαρυτυλιγμένος στν πατατούκα του. κανε κρύο δυνατό. Βορις ξύριζε τ πέλαγα, πάγωνε τ’ κρογιάλια, κρουστάλλιαζε τ στοιβαγμένα χιόνια στ βουνά. Κα τ πλήρωμα, νατες κα θερμαστές, συναγμένοι λόγυρα στ θερμάστρα, φρόντιζαν ν ζεσταθον μ τ φασκομηλι κα τ ψωμοτύρι. λύχνος, καρφωμένος στ μέση νς στύλου, φώτιζε κα κάπνιζε μαζ τ περίγυρα σωθέματα. Διπλ τριπλ τ κρεβάτια κολλημένα στ πλευρά, μ τ μαρα τους στρωσίδια, θύμιζαν νεκροθκες στ’ νήλιαστα βάθη τς γς ταιριασμένες. Κοντ καμαρούλα το ναύκληρου, νοιχτόπορτη, δειχνε λλο κρεβάτι στρωμένο, δυ τρες φωτογραφίες παλιές, μι χρωμολιθογραφία χανούμισσας, χρυσοφορεμένης κα ξαπλωμένης σ πουπουλένια προσκέφαλα. Κα λοθε κρεμασμένα τ ροχα, στ λάδι κα στ κάρβουνο βουτημένα. Ο μουσαμάδες ξεσχισμένοι κα μυριομπαλωμένοι. Τ χοντρ ποδήματα κα τ κασκέτα κα ο χρωματιστο σκοφοι δειχναν τ χώρισμα καλογερικ κελί. λλ τ φλίφλισμα το νερο πο κουόταν στ πλευρά, μυρωδι το κατραμιο κα τ ψημένα πρόσωπα τν νθρώπων δειχναν πς ζω δ γωνίζεται τν τελευταο γώνα της. Γι τοτο κα κανένας δν πρόσεξε τώρα στ στεο κατρακύλημα το θερμαστ.
Δ λέτε, ρ παιδιά, κα τίποτα ν ζεσταθομε; ξαναδευτέρωσε κενος, γκαλιάζοντας τ θερμάστρα σν ρωμένη.

23/12/12

ΤΣΑΝΤΕΣ ΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ...

...ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΛΕΧΑΙΝΩΝ ΜΟΙΡΑΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΠΟΠ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Σε είκοσι οικογένειες της περιοχής Λεχαινών μοιράστηκαν κατοίκον σήμερα το πρωί τσάντες με τρόφιμα για τις γιορτές των Χριστουγέννων από εθελοντές της τοπικής οικολογικής οργάνωσης "Ενωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον" (ΕΠΟΠ).
Η πρωτοβουλία της ΕΠΟΠ να υπάρξει φροντίδα για συμπολίτες που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω της οικονομικής κρίσης, βρήκε την αναγκαία απήχηση  και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα επελέγησαν με τη βοήθεια κοινωνικής λειτουργού οι οικογένειες και με την οικονομική στήριξη μελών και φίλων της οργάνωσης και τη συνδρομή επαγγελματιών και καταστηματαρχών του τόπου, συγκεντρώθηκαν οι απαραίτητες ποσότητες τροφίμων.

18/12/12

ΜΙΑ ΤΣΑΝΤΑ ΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΠ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ


Αμφίδρομη ήταν η ανταπόκριση στην πρωτοβουλία της "Ενωσης Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον" (ΕΠΟΠ) να μοιράσει την ερχόμενη Κυριακή, στην περιοχή των Λεχαινών, τσάντες με τρόφιμα σε συμπολίτες μας που περνάνε δύσκολα .

Αρκετοί ήταν αυτοί που δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν στην πρωτοβουλία μας , αλλά πολύ περισσότεροι όσοι μας τηλεφώνησαν από διάφορα σημεία της Ηλείας,ζητώντας βοήθεια!

Η παρατεινόμενη οικονομική κρίση έχει οδηγήσει στην ανεργία και τη φτώχεια πολλούς συμπολίτες μας και δεν είναι χειρονομία φιλανθρωπίας,αλλά στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας και ευθύνης η συμβολική αυτή προσφορά σε συναθρώπους μας που τις "γιορταστικές " αυτές δεν πρέπει να νιώσουν μόνοι.

Μακάρι και άλλοι φορείς και άτομα να πάρουν ανάλογες πρωτοβουλίες. Ολοι οι Δήμοι της Ηλείας να οργανώσουν Κοινωνικά Παντοπωλεία και Φαρμακεία.

Η ΕΠΟΠ , πολίτες της Ηλείας, περιμένει και τη δική σας συμμετοχή. Ας αποδείξουμε ότι στον τόπο μας η κοινωνική αλληλεγγύη παραμένει ζωντανή σαν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για όλους.

16/12/12

Μετά το Αεροδρόμιο, η Ολυμπία Οδός...

ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ

Είναι η μοίρα αυτού του τόπου; Να μεγαλοπιάνεται, να ονειρεύεται καλοκαίρια και χειμώνες και μονίμως να νιώθει ριγμένος! Θέλουμε Αεροδρόμιο στην Ανδραβίδα, και στο Επιτάλιο αν γίνεται, θέλουμε λιμάνια και μαρίνες, Πανεπιστήμιο θέλουμε και Σχολές σε κάθε Δήμο, ξενοδοχειακά συγκροτήματα γήπεδα γκολφ και θεματικά (όχι παιδικά...) πάρκα.
Να μή θέλουμε και αυτοκινητόδρομο ,εμείς η Ευρωπαίοι; Χθες την ονόμαζαν Ιονία οδό, τί Ιονία (θυμίζει αιωνία...) την βαφτίσαμε Ολυμπία! Η Ολυμπία μας, το καμάρι μας, δεν θα πηγαίνει στην Ολυμπία, αλλά στην Τσακώνα...Ακούς Τσακώνα.. Να οι εταιρείες Τέρνα, σμέρνα κλπ , να οι εργολάβοι και υπό, να οι γέφυρες, οι αμμοχαλικοληψίες, οι απαλλλοτριώσεις...Σε δύο ώρες  Πύργος -Αθήνα. Ιδού η Ανάπτυξη, θα έρθει με χίλια, οι τουρίστες θα καταφθάνουν πανταχόθεν...αεροπορικώς, οδικώς ,σιδηροδρομικώς..Είπα σιδηροδρομικώς;..Ακούσατε καλά;..Αλλο εννοούσα..Τί να σου κάνουν τα τρένα τώρα..Από την εποχή του Τρικούπη ίδια έμειναν.. Ενώ ακούς Ολυμπία οδός και γεμίζει το στόμα σου (κασαυέριο και σκόνη..).. Ακούς Αεροδρόμιο και αισθάνεσαι αμέσως τη δροσιά της κηροζίνης και το νανούρισμα των απογειώσεων...
Ολυμπία οδός, το όραμα του σύγχρονου Ηλείου Πολιτικού, αριστερού,δεξιού ή αδέξιου..

Κάπου εκεί ξυπνήσαμε! Τί , θα σταματήσει στην Πάτρα; Και πώς θα λέγεται Ολυμπία;
Φύλακες γρηγορείτε. Συναγερμός, Ξεσηκωμός, έγραψε ο Τοπικός Τύπος (αυτός με τα σκούρα γυαλιά; όχι ρε ο άλλος που γράφει ό,τι τον συμφέρει..). Στα όπλα, στ΄ άρματα, στα χαρακώματα. Πιάστε τα στενά, αποκλείστε τους δρόμους, τους διαδρόμους, τα λιμάνια. Εν τέλει παραιτηθείτε. Φύγετε, πάρτε τα όρη και τα βουνά, τις αξίνες, τα στυλιάρια... Στυλιάρια!

Και τώρα;
Θα μας μείνουν οι γέφυρες στο πουθενά; Θα περνάμε από κάτω ,αλλά όχι από πάνω. Θα γίνουν μνημεία, αξιοθέατα. Θα λέμε, από δω θα περνούσε η Ολυμπία Οδός..Θα αποκτήσουμε ιστορία εν μια νυκτί..Θα οργανώνουμε μνημόσυνα μίσους και λατρείας. Θα έρχονται ορδες εργολάβων και πάλαι ποτέ διαπλεκόμενων πολιτικών και θα πλέκουν το Μέγα Εγκώμιον Της Αειμνήστου Ολυμπίας Οδού..

Γιατί της άλλαξαν το όνομα; Γιατί δεν την άφηναν Ιονία; Τώρα θα μείνει αιωνία (η μνήμη της) ,αξιομακάριστη!

11/12/12

Ταξιδεύοντας

Δεν είναι μόνο το κόστος της διαδρομής, κάπου 120 ευρώ με τα διόδια πηγαινέλα, είναι και η κούραση από την οδήγηση. Για τούτο και τους τελευταίους μήνες πηγαινοέρχομαι με το λεωφορείο Αρχιπέλαγος - Λεχαινά - Αρχιπέλαγος, ημερολόγιό μου. Από τη Σπετσών, δυο βήματα είναι η στάση Λευκάδας του 035, που κατεβαίνει από Κερκύρας. Για να τιμήσουν τον Κανάρη, που κατοικούσε κάποτε εδώ, έδωσαν στους δρόμους μας ονόματα νησιών οι προγόνοι μας και έκαναν αρχιπέλαγος την ημιορεινή Κυψέλη, υποθέτω. Ονειρό μου είναι να γίνω αρχιναύαρχος του Αρχιπελάγου και κάποιο δρομάκι να τιμηθεί με την ονομασία «οδός Καυκαλίδας», της βραχονησίδας στην Κυλλήνης με τον φάρο, ημερολόγιό μου.
Κατεβαίνω στην Ομόνοια, δυο βήματα απέχει η αφετηρία του 051 που οδηγεί στα ΚΤΕΛ του Κηφισού. Τριτοκοσμική κατάσταση, λαμαρίνα και καυσαέριο, πάγκοι για να καθήσεις μπροστά στις εξατμίσεις των λεωφορείων, οι τουαλέτες είναι άθλιες και πρέπει να ζητήσεις το χαρτί προτού μπεις μέσα - δεν ντρέπονται αυτοί που διαχειρίζονται τον σταθμό; Και, ω της εκπλήξεως, μολοντούτο υπάρχει βιβλιοπωλείο, πλουσιότερο μάλιστα από αυτό του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Πάντα παίρνω ένα μικρό βιβλίο όταν ταξιδεύω, ίσα-ίσα για τη διαδρομή.
  • Τα λεωφορεία όμως του ΚΤΕΛ Ηλείας είναι πολύ καλά, εξαιρετικά: άνετα, καθαρά, φροντισμένα, γρήγορα. Αν ήσαν οι υπάλληλοι που φορτώνουν τις αποσκευές ευγενικότεροι απέναντι στις γηραιές Πελοποννήσιες και αν μπορούσες να κλείσεις και εισιτήρια από το Ιντερνέτ, θα ήσαν τέλεια.
  • Το τρικουπικό τρένο Αθήνα - Πάτρα - Πύργος - Καλαμάτα που έπαιρνα κάποτε έχει τελειώσει από χρόνια. Ο αθηναϊκός Προαστιακός φθάνει ως το Κιάτο μόνο. Το μόνο που λειτουργεί στον σιδηροδρομικό σταθμό των Λεχαινών που κάποτε βάζαμε πρόγκες στις ράγες για να τις κάνουν τα τρένα λόγχες είναι το μπαρ «Σταθμός» όπου σερβίρεται και λογοτεχνία: συχνά-πυκνά τα Σάββατα ποιητές και συγγραφείς παρουσιάζουν το έργο τους, προσκεκλημένοι της αειθαλούς πολιτιστικής ομάδας «Φράγμα».

4/12/12

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΕΧΑΙΝΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ (2)



Επισκεφθήκαμε προ ημερών τον χώρο στον οποίον μεταφέρθηκε για να λειτουργήσει η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λεχαινών. Ως γνωστόν, η Δ.Β. λειτουργούσε στον δεύτερο όροφο του Δημαρχείου, αλλά η νέα δημοτική αρχή αποφάσισε η αίθουσα αυτή να μετατραπεί σε γραφείο του Δημάρχου. Επειδή το δημαρχείο δεν διαθέτει άλλη αίθουσα, αποφασίσθηκε να νοικιασθεί αίθουσα εκτός δημαρχείου και για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε ισόγειος χώρος 70 τμ περίπου με μικρό πατάρι στο αρχοντικό Μαστροβασίλη, ιδιοκτησίας του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Λεχαινών, αντί ενοικίου 300 ευρώ μηνιαίως.

Οπως προκύπτει από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, τα βιβλία της ΔΒ έχουν μεταφερθεί στον νέο χώρο και ταξινομούνται από βιβλιοθηκονόμο υπάλληλο του Δήμου ,που έχει προσληφθεί με τη γνωστή 5μηνη σύμβαση που λήγει, όπως μάθαμε, μετά από έναν μήνα.

Αυτά που διαπιστώσαμε τώρα:

25/11/12

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΖΙΑ ΣΤΟ ΚΑΦΕ-ΟΣΕ ΛΕΧΑΙΝΩΝ

Δύο ώρες γεμάτες ποίηση και συζήτηση για την τέχνη της ποίησης κύλησαν ευχάριστα χθες Σάββατο βράδυ στο καφέ-ΟΣΕ Λεχαινών. Κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς ο πατρινός ποιητής Γιώργος Κοζίας που παρουσίασε τη νέα ποιητική του συλλογή "41ος παράλληλος" (εκδόσεις Στιγμή). Ο ποιητής μίλησε για τη νέα του συλλογή και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού. Ενδιάμεσα διάβαζε ποιήματά του μαζί με τους ηθοποιούς του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Βιβή Πέτση και Γιώργο Βασιλόπουλο.στην eκδήλωση παραβρέθηκε η Alicia Villar Lecumberri καθηγήτρια νεοελληνικής λογοτεχνίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης
(από δεξιά ο ποιητής Γιώργος Κοζίας και οι ηθοποιοί  Βιβή Πέτση και Περικλής Βασιλόπουλος)

11/11/12

Παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κοζία

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012, ώρα 8μμ
στο καφέ-ΟΣΕ Λεχαινών
παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κοζία

Απαγγέλουν οι ηθοποιοί του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας:
Βιβή Πέτση και Περικλής Βασιλόπουλος

Κοζίας Γιώργος (Πάτρα, 1958)


Πρωτοδημοσίευσε στα περιοδικά «Το Δέντρο» και «Ευθύνη» 1983.

Έργα του:

  • «Ζωολογικός κήπος» (1989)
  • «Ο μάρτυρας που δεν υπήρξε»(1995)
  • «Πεδίον ρίψεων» (2001)
  • «Κόσμος χωρίς ταξιδιώτες» (2007)
  • «41ος Παράλληλος» (2012)
Όλα στις εκδόσεις Στιγμή.

  • Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και ανθολογηθεί στα γαλλικά και ισπανικά.
  • Επτά πίνακες εμπνευσμένοι από ποιήματά του εκτέθηκαν στο βιβλιοπωλείο «Λεμόνι» στην έκθεση της Εύης Τσακνιά «Οι εικόνες πίσω από τις λέξεις» Οκτώβριος- Νοέμβριος 2010
  • Ποιήματα μελοποιημένα από τον Θάνο Μικρούτσικο:
  • Η ΓΗ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ σε ποίηση Γιώργου Κοζία και παρεμβολές στίχων του William Blake (2009), Για μετζοσοπράνο και πιάνο, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ιανουάριος 2009, Αγγελική Καθαρίου, μετζοσοπράνο, Νέλλη Σεμιτέκολο, πιάνο.
  • ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΦΛΑΟΥΤΟ Ιβόνα Γκλίνκα, φλάουτο- ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ (2007) Αφήγηση: Δημήτρης Παπανικολάου. LEGEND CLASSICS.

Κριτικές και παρουσιάσεις για το έργο του έχουν γράψει οι κ.κ.:  Nίκος Σπάνιας, Σπ. Τσακνιάς, Χρ. Ηλιόπουλος, Γ. Βέης, Ν. Κοκκινάκη, Βαγ. Χατζηβασιλείου, Δ. Μαρωνίτης, Alicia Villar Lecumberri, Αλ. Ζήρας, Αρ. Δρουκόπουλος, Κ. Λογαράς, Σωτ. Τσαπαλίρα, Β. Καλαμαράς, Γ. Κακουλίδης, Γ. Χρυσανθόπουλος,, Β. Λαδάς κ.α. σε εφημερίδες και περιοδικά: Το Βήμα της Κυριακής, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Αυγή, Νίκη, Ριζοσπάστης, Εθνικός Κήρυξ Νέας Υόρκης, Διαβάζω, Εντευκτήριο, Αντί, Ποίηση, Μανδραγόρας, Greek Culture «Στιγμιότυπα Ελληνικού Πολιτισμού – Year Book 2007-2008», Δρόμος της Αριστεράς.


οργάνωση: Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα

21/10/12

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ

 

Οσοι βρέθηκαν  (και ήσαν αρκετοί) χθες βράδυ 20/10 στο φιλόξενο καφενείο του (άλλοτε...) σιδηροδρομικού σταθμού Λεχαινών, είχαν την τύχη να περάσουν δύο περίπου ώρες γεμάτες ποίηση. Κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς ήταν η ποιήτρια Ανθή Μαρωνίτη που διάβασε ποίήματά της από τις ποιητικές της συλλογές και συνομίλησε με τον επίσης ποιητή Γιώργο Γώτη, αλλά και άλλους από το ακροατήριο. Στο τέλος της όμορφης αυτής εκδήλωσης παρενενέβη και ο παρευρισκόμενος σύζυγος της ποιήτριας καθηγητής Δημήτρης Μαρωνίτης με μια σύντομη ομιλία και ανάγνωση δύο ποιημάτων της.
Αυτή ήταν η εναρκτήρια  των εκδηλώσεων "Βραδιές Σαββάτου"  της 10ης περιόδου που οργανώνει η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα.

15/10/12

ΣΑΒΒΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012, ώρα 8μμ
στο καφέ-ΟΣΕ Λεχαινών 


η Ανθή Μαρωνίτη

διαβάζει ποιήματά της
και συνομιλεί με το κοινό




Η Ανθή Μαρωνίτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1972 ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται ως επιμελήτρια φιλολογικών και λογοτεχνικών εκδόσεων. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα σουηδικά και τα γερμανικά και έχουν συμπεριληφθεί στους ανθολογημένους τόμους Ελλήνων και ξένων ποιητών: "Neue Sirene", "Unter dem Gewicht der Voerter", "Metaphora".
ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ  ΑΝΘΗΣ ΜΑΡΩΝΙΤΗ
(2012)Χρωμοσώματα. Της απώλειας, Άγρα
(2009)Κάπως έτσι, Κέδρος
(2006)Το ακόντιο, Κέδρος
(2004)Τρεις φωνές, Άγρα
(2002)Ξύλα υγρά, Άγρα
(2000)Ο ρυθμός ζεστός, Άγρα
(1997)Λίγο πριν κόψει το χαμόγελο, Άγρα
Λοιποί τίτλοι
(1997)Συλλογικό έργο, Προσφορά στο έτος Σούμπερτ, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών [επιμέλεια]
(1992)Συλλογικό έργο, Κύκλος μουσικής δωματίου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών [επιμέλεια]

    οργάνωση: Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα

1/9/12

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΕΧΑΙΝΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ


Είναι γνωστές οι περιπέτειες της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λεχαινών. Εχουμε γράψει παλιότερα. Επί χρόνια κλειστή ,τώρα μαθαίνουμε ότι θα μεταφερθεί σε ισόγεια αίθουσα 70 τμ του αρχοντικού Μαστροβασίλη που ανήκει στον ναό του Αγίου Δημητρίου.Φαίνεται ότι θα περάσει πολύς καιρός για να αποκτήσει  μόνιμη και κατάλληλη στέγη, αφού οι προτεραιότητες των δημάρχων είναι προφανώς άλλες.
Με αφορμή τη μεταφορά αυτή ,αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό κείμενο του συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου από τα χθεσινά ΝΕΑ για να δείτε ότι οι περιπέτειες των Δημοτικών Βιβλιοθηκών είναι γενικότερο φαινόμενο.

[Ανορθόδοξα] Οι 105 δημοτικές βιβλιοθήκες

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012


Πόσες είναι οι βιβλιοθήκες που συντηρούν οι δήμοι όλης της χώρας; Εκατόν πέντε σύμφωνα με την καταχώριση της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων. Εκατόν πέντε οι βιβλιοθήκες, 250 τα πνευματικά κέντρα και 50 τα ωδεία, που τώρα κινδυνεύουν να μην μπορούν να συντηρηθούν εξαιτίας των περικοπών. Οι αριθμοί είναι όντως εντυπωσιακοί. Και περιγράφουν μια πραγματικότητα αν όχι ιδανική, τουλάχιστον άκρως ελκυστική. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αγκαλιάζει με στοργή τη μουσική παιδεία μας, φροντίζει με τα πνευματικά κέντρα την καλλιέργεια των δημοτών και, εννοείται πια αυτό, φροντίζει με τις βιβλιοθήκες για τη διάδοση της ευγενούς δραστηριότητας της ανάγνωσης. Τα υπόλοιπα, οι μουσικές πανηγύρεις και τα γλέντια, μπορεί να κοστίζουν κάτι παραπάνω, καθήκον όμως της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να επιτρέπει στους δημότες να χαλαρώνουν και λίγο έπειτα από τόσο διάβασμα. Οταν έχεις περάσει όλη την ημέρα σου στη βιβλιοθήκη, το βραδάκι δεν είναι κακό να ακούσεις λίγο Βίσση ή λίγο Παπαρίζου - πρέσβειρες του πολιτισμού μας είναι κι αυτές.
Οι αριθμοί θα ήσαν ακόμη εντυπωσιακότεροι αν έφταναν για να περιγράψουν την πραγματικότητα. Διότι η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων δεν μας λέει πόσοι αναγνώστες, φερ' ειπείν, συχνάζουν σ' αυτές τις 105 βιβλιοθήκες κάθε μέρα, πόσα και τι είδους βιβλία δανείζονται, ποιες είναι οι ηλικίες αυτών των αναγνωστών; Κοινώς, πόσο ζωντανή είναι η σχέση της βιβλιοθήκης με την πόλη, τι ακριβώς προσφέρουν αυτές οι βιβλιοθήκες στην πόλη; Απ' ό,τι ξέρω, την είσοδο της βιβλιοθήκης του Δήμου Αθηναίων, με το πληρέστερο ιστορικό αρχείο εφημερίδων, την περνούν καθημερινά γύρω στους 37 αναγνώστες - θα μπορούσαν να είναι και λιγότεροι, θα πείτε.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, βέβαια, όπως η δημοτική βιβλιοθήκη Καλλιθέας για παράδειγμα, όμως πόσες είναι οι εξαιρέσεις στο πανελλήνιο; Και μη μου πείτε ότι οι Ελληνες δεν διαβάζουν, διότι στη βιβλιοθήκη της Βέροιας, που δεν είναι δημοτική, είναι γραμμένοι ως συνδρομητές πάνω από το ένα τρίτο των κατοίκων της πόλης. Η ύπαρξη και η καλή λειτουργία μιας βιβλιοθήκης δεν αφορά μόνον τους βιβλιόφιλους. Αφορά το κοινωνικό σύνολο, έχει να κάνει με τη γενική παιδεία, έχει να κάνει με την καλλιέργεια, εντέλει έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Δεν είναι απλό διακοσμητικό συμπλήρωμα του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι ένα από τα συστατικά του κύτταρα. Μας απασχολεί η σχέση του πολίτη με τον δημόσιο χώρο; Εξίσου σημαντική είναι και η σχέση του με τις βιβλιοθήκες.
Ολα αυτά, θα μου πείτε, ελάχιστα ενδιαφέρουν τους συνδικαλιστές της ΚΕΔΚΕ. Μπορεί να επαίρονται πως διατηρούν 50 ωδεία, όμως δεν ενδιαφέρονται για το ότι, παρά τα 50 αυτά ωδεία, μουσική παιδεία δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσοι είναι οι δήμαρχοι που ξέρουν τι περιέχουν οι βιβλιοθήκες των δήμων τους. Εστω στο περίπου. Κομμάτι του πτωχευμένου ελληνικού Δημοσίου είναι κι αυτοί, θα μου πείτε. Και τώρα που δεν έχουν τα μέσα να διορίσουν για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, και τώρα που οι τιμές στην καλλιτεχνική πιάτσα έχουν πέσει, οπότε και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ δεν έχουν ενδιαφέρον, θυμήθηκαν τις ποντικοφαγωμένες 105 βιβλιοθήκες τους.

24/8/12

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...


Ασφαλώς θα πρέπει να θυμόμαστε. Την καταστροφή, τους ανθρώπους που χάθηκαν, την απόγνωση, την οδύνη.

Αυτά που έγιναν μετά και αυτά που έμειναν στα λόγια
Λόγια, λόγια, υποσχέσεις ατελέσφορες.
Στο βωμό της σκοπιμότητας, της πελατείας που πάντα περιμένει τα ανταλλάγματα.
Τί δώσαμε, τί πήραμε.
Πέντε χρόνια μετά, τί άλλαξε; Τί απέμεινε από τον πόνο και την οργή; Μόνο αυτοί που έχασαν ανθρώπους ξέρουν. Αυτοί τί να πουν;
Ολοι οι άλλοι είναι λαλίστατοι. Κατανέμουν ευθύνες, ζητούν απολογισμούς, που πήγαν τα λεφτά.
Πού πήγαν τα λεφτά;
Πού πήγαν οι άνορωποι, τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά;
Πού πήγαμε όλοι εμείς που μιλάμε με τόση ευκολία τέτοιες μέρες.
Καλύτερη η σιωπή, η περισυλλογή.

Πήραμε τη ζωή μας λάθος. Θ' αλλάξουμε ζωή;

5/8/12

Η Σαχάρα του Πηνειού

Φυτρώνουν και κρινάκια της άμμου στις παραλίες της Κυλλήνης.

Παραλίγο να βρέξει προχθές και να σταματήσει το βασανιστικό σερί υψηλών θερμοκρασιών και ξηρασίας που με βασανίζει έναν μήνα τώρα, αφότου γύρισα από τον ψυχρό και υγρό Βορρά. Τα σύννεφα όμως χάρισαν τις εκκρίσεις τους αλλού, κάτι ψιχάλες μόνο περίσσεψαν για το Νιοχώρι. Τουλάχιστον κατέβηκε η θερμοκρασία κάτω από τους 30 βαθμούς. Σαχάρα κοντεύουμε να γίνουμε, όλα έχουν στεγνώσει. Μέσα και έξω.
Δεν έχω παράπονο για τον κήπο μου, καταπράσινος είναι• το νερό του ηλειακού Πηνειού δεν αφήνει τον κάμπο να διψάσει. Αλλά οι γείτονές μου έχουν μαζέψει ό,τι ήταν να μαζέψουν και έχουν παρατήσει σύξυλα τα χωράφια τους, να συσσωρεύουν σκόνη και αγριόχορτα που τα μοιράζει απλόχερα και στους γείτονες ο άνεμος που γίνεται καυτός λίβας καθώς περνάει πάνω τους.

Θα μπορούσα να έχω γείτονα με καλαμπόκια, που τα ποτίζουν ακόμη, να με περιτριγυρίζει η υγρασία τους. Ανοίγουν τις βάνες και ξεχνούν να τις κλείσουν - τα αποτελέσματα τα βρίσκω στη θάλασσα, έχει χλωμιάσει από τα πολλά λιπάσματα.
Είτε έχουν τελειώσει με τις καλλιέργειες είτε τις συνεχίζουν ακόμη, το τελευταίο που ενδιαφέρει τους αγρότες του κάμπου είναι το περιβάλλον, το δικό τους περιβάλλον όπου ζουν και οργανώνουν την καθημερινότητά τους. Πλαστικά πεταμένα εδώ και εκεί, λάστιχα αυτοκινήτων και παλιοσίδερα αφημένα στην τύχη τους, τράφοι γεμάτοι αγριόχορτα στο μπόι ανθρώπου δίπλα στους δρόμους - και νταλίκες στο μέγεθος υπερωκεανίων να παρκάρουν στο κέντρο του χωριού. Μόνο οι παραλίες της Κυλλήνης είναι καθαρές - αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε.

Σωτήριος για τον τόπο ο Πηνειός, αλλά ελάχιστοι σέβονται το μεγάλο δώρο του, το νερό από το φράγμα που τον τιθασεύει: στη διασταύρωση της Βάρδας κάποιος όχι μόνο πουλάει δεύτερης διαλογής φρούτα και λαχανικά που δεν πήραν οι έμποροι ακριβότερα από τα μανάβικα, αλλά έχει και σωλήνα που εκτοξεύει μέρα - νύχτα νερό προς τον ουρανό, κάπως σαν τον πίδακα στη λίμνη της Γενεύης. Τι τον νοιάζει; Μήπως πληρώνει; Γιατί να μην εκτοξεύει ασταμάτητα ο σωλήνας άχρηστους πίδακες που γιατρεύουν την έλλειψη άλλων; Και φυσικά, δεν κόβει αποδείξεις γι' αυτά που πουλάει ο εκτοξευτής. Η Ελλάδα τού τζάμπα που μισεί τη Μέρκελ και το μνημόνιο μεγαλουργεί.



Κοπιαστική ομοιοπαθητική
Προχθές το πρωί αγόρασα από τα Λεχαινά καινούργια σύνεργα: αξίνα, φτυάρι και «πατητό», κοφτερό φτυάρι που το πατάς από πάνω και χώνεται στο έδαφος, ειδικό για να ανοίγεις τρύπες και λάκκους στο έδαφος. Το απόγευμα έφτιαξα στον κήπο μου λάκκο για «κομποστοποίηση», όπως τη λένε σήμερα τη διαδικασία οργανικής αποδόμησης, για χώνεμα μιλάγαμε παλιότερα. Θα ρίχνουμε μέσα τα κατάλοιπα των τροφών να γίνονται λίπασμα.

Δεν είμαι τόσο φανατικός περιβαλλοντιστής, ομοιοπαθητική στο δεξί μου χέρι ήθελα να κάνω, που με ταλαιπωρεί εδώ και δύο χρόνια. Πονά συνεχώς, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, με σοβαρές συνέπειες και για το γράψιμο και για τα χάδια. Τενοντίτιδα, είπε ο ορθοπαιδικός, σε συνδυασμό με παλαιότατο κάταγμα στο άνω άκρο του βραχίονα, που το απέκτησα μικρός στη λεχαινίτικη παραλία, όταν με στρίμωξε ρόδα κάρου σε αρμυρίκι. Φταίει κυρίως η μονοκαλλιέργεια της γραφής, η συνεχής χρήση του δεξιού χεριού για το ποντίκι, τα βελάκια, τα Αlt, τα Ctrl. Είπα λοιπόν να εξασκήσω το χέρι και σε άλλες κινήσεις.

Eνα μέτρο μήκος, 50 πόντοι βάθος, 40 πλάτος. Είμαι πολύ περήφανος, ημερολόγιό μου, χρόνια είχα να κάνω χειρωνακτική δουλειά - το πολύ-πολύ ασφάλειες που καίγονταν να άλλαζα στο σπίτι. Κάπου δύο ώρες έσκαβα και φτυάριζα, κουράστηκα, έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα. Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τάφους και γιατί αποκαλύπτονται γρήγορα τα θύματα των εγκλημάτων: δεν αντέχουν να τους θάψουν βαθιά οι δολοφόνοι. Φυσικά, εγώ είχα φροντίσει να ποτίσω με νερό το χώμα για να σκάβεται εύκολα, δυνατότητα που δεν την έχουν πάντα οι δολοφόνοι.
Μου άρεσε η κόπωση που ένιωσα να σβήνει τα μέλη μου και να κάνει μούσκεμα το σώμα μου. Ξεπλύθηκα στο υπαίθριο ντους του κήπου. Το θετικό είναι ότι μετά απ' όλη αυτή τη διαδικασία το χέρι μου δεν με πονούσε περισσότερο, μπορεί η ομοιοπαθητική να είναι η λύση.

Τα πανεπιστήμια -Κερατέες
Εσκαβα και σκεπτόμουνα την Κερατέα, την άρνηση των κατοίκων της να δεχθούν τα απορρίμματα που θα θάβω εγώ στον κήπο μου - και τους πρυτάνεις που δικαιώθηκαν στον αγώνα τους, όπως οι Κερατιώτες. Οι του υπουργείου Παιδείας αυθέντες και πρώην ή μέλλοντες πρυτάνεις κκ. Αρβανιτόπουλος και Παπαθεοδώρου έδωσαν στις μικρές ομάδες που διοικούν τα πανεπιστήμια αυτά που ήθελαν - μεταξύ άλλων και να συνεχίσουν «τα εκλεκτορικά σώματα για τις κρίσεις πανεπιστημιακών να ορίζονται από τα τμήματα των ΑΕΙ με τη σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας Κοσμητείας».

Τα τμήματα είναι η βασική ομάδα οικογενειακής αναπαραγωγής του Πανεπιστημίου - για τούτο και το Πανεπιστήμιο Αθηνών αρνήθηκε να καταργήσει το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας που, ως γνωστόν, τα μέλη του αποτελούσαν διευρυμένη οικογένεια. Σε συμβολικό επίπεδο, θα ήταν σαν να είχε αποδεχθεί τον νόμο της Διαμαντοπούλου. Αλλά αφού οι Κερατιώτες με τη βία νίκησαν κράτος και νόμους, γιατί να μην το καταφέρουν πρυτάνεις; Κατοχυρώθηκε πλέον ότι καθένας μπορεί να ασκεί βία για να ακυρώνει αποφάσεις και νόμους που δεν τον συμφέρουν, λαμπρό μέλλον χρηστής διοίκησης ανοίγεται μπροστά μας.

Υπάρχει η δικλίδα της «σύμφωνης γνώμης» του κοσμήτορα, θα υποστηρίξουν οι επιτήδειοι, ημερολόγιό μου - σιγά μη διαφωνήσει ο κοσμήτορας με τη γνώμη των συγγενών του τμήματος που θα θέλουν να προσλάβουν νέους συγγενείς και φίλους: άλλη ενδιαφέρουσα αλλαγή του νόμου Διαμαντοπούλου είναι πως ο κοσμήτορας θα εκλέγεται πλέον και επομένως θα έχει την ανάγκη των ψήφων των τμημάτων.

Ολα θα είναι όπως ήσαν ως τώρα, η επιστήμη στα πανεπιστήμια συνεχώς θα προοδεύει και οι παραδοσιακοί οικογενειακοί-φιλικοί δεσμοί θα παραμείνουν ακατάλυτοι, να προστατεύουν τα πανεπιστήμια από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των απρόσωπων θεσμών και κανόνων.

Καλλιεργώντας τον κήπο μας
Πότιζα τα λουλούδια μου με το ευλογημένο νερό του Πηνειού και σκεφτόμουν τα άνθη του κακού που φύτρωσαν στην πλατεία Συντάγματος: η Χρυσή Αυγή, που έχει περάσει επιτυχημένες εξετάσεις στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονος, μοίρασε τρόφιμα σε αναξιοπαθούσες ελληνικές οικογένειες στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας.

Μεγάλη μερίδα της Αριστεράς δεν ενδιαφέρεται αν λειτουργούν οι πόλεις - γι' αυτούς όλα είναι πεδία αντιπαράθεσης: οι δρόμοι είναι για να διαδηλώνουμε, οι πλατείες για να συγκεντρώνονται οι «Αγανακτισμένοι» και να αυτοκτονούν οι απελπισμένοι, να τους καπηλευόμαστε. Ολα κρίνονται από τη σκοπιά τού αν ευνοούν ή όχι τη συγκρουσιακή λογική τους. Τώρα όμως το δικαίωμα κατάληψης της πλατείας Συντάγματος το διεκδικεί και η Χρυσή Αυγή - ίσως τώρα μπορέσουμε να ξανασκεφθούμε για το αν οι δρόμοι έγιναν για να οργανώνονται διαδηλώσεις ή για να κυκλοφορούν οι πολίτες.
  • Σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε που ψήφισα και αποχώρησα. «Τι θα βρω όταν γυρίσω τέλη Ιουλίου, επαφίεται στη νοημοσύνη και στη φιλοπατρία των Ελλήνων» ήταν οι τελευταίες λέξεις που έγραψα στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου. Και είμαστε σήμερα με κυβέρνηση τρικομματική, χώρα τρικάταρτη φρεγάδα, σαν εκείνο το πλοίο-φάντασμα που υπάρχει στους «Πειρατές της Καραϊβικής». Βουλιαγμένο αλλά ταξιδεύει γεμάτο εκτοπλάσματα.
Για τούτο αναζητώ τη στερεότητα, ημερολόγιό μου• τη βεβαιότητα της γης, των δέντρων του νερού. Ο Καντίντ του Βολταίρου γύρισε όλη τη γη ώσπου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας» - αν δεν βελτιώσει ο καθένας μας τον μικρόκοσμό του, η χώρα δεν θα γίνει καλύτερη.
(Αποσπάσματα από το ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΔΩΡΟΥ (κατά κόσμον Δημήτρη Ψυχογιού) στο  σημερινό ΒΗΜΑ. που μας ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως...)

22/7/12

Στον τόπο του Καρκαβίτσα

«Ο κάμπος ο κόσμος
El campo el mundo»
Εκδόσεις
Παρατηρητής της Θράκης
Κομοτηνή-Λεχαινά
Νοέμβριος 2011


Στον οδηγό του Στέφανου Ψημένου «Ανεξερεύνητη Πελοπόννησος», που κυκλοφόρησε το 1999 ως δεύτερος τόμος, μετά από εκείνον της Κρήτης, στη σειρά ταξιδιωτικών οδηγών με τον γενικό τίτλο «Ανεξερεύνητη Ελλάδα», τα Λεχαινά δεν υπάρχουν στο ευρετήριο. Ο αναγνώστης και επίδοξος ταξιδιώτης υποθέτει ότι η παράλειψη έγινε από αβλεψία, αφού μοιάζει απίθανο να μην αναφέρονται τα Λεχαινά σε έναν παρόμοιας έκτασης Οδηγό. Σύμφωνα με τις εγκυκλοπαίδειες, πρόκειται για κωμόπολη του νομού Ηλείας, που, μέχρι το 1999, ήταν η έδρα του ομώνυμου δήμου, με 3541 κατοίκους. Οπότε, όντας αγεωγράφητος, αρχίζει το φυλλομέτρημα του Οδηγού. Όπως πληροφορεί στην εισαγωγή ο Ψημένος, έκανε την αναγκαία έρευνα για την κατάρτιση του Οδηγού ως μηχανόβιος ταξιδιώτης και παρουσιάζει τον τόπο με βάση τις διαδρομές που ακολούθησε. Προβλέπονται, συνολικά, έξι διαδρομές, που χαρακτηρίζονται από το σημείο εκκίνησης, συν τέσσερις, αποκαλούμενες ορεινές. Βοηθούμενος από τον χάρτη, ο μελλοντικός ταξιδιώτης, για να εντοπίσει τα Λεχαινά, ανατρέχει  στη διαδρομή Πάτρα-Πύργου. Ακολουθώντας την Εθνική Οδό, διαβάζει για τα Βραχναίικα, που συνδυάζουν τα παλαιά πέτρινα σπίτια με τα φροντισμένα μπαρ, για το πολύ καλό ξενοδοχείο στο χωριό Καμίνια και το εξαιρετικό κάμπινγκ, λίγο παρακάτω, στην Κάτω Αλισσό. Επίσης, για την όμορφη κωμόπολη Κάτω Αχαγιά, και στη συνέχεια, για τη φτωχική Μανολάδα, με μόλις ένα βυζαντινό εκκλησάκι, αλλά και για την πολύκοσμη Βάρδα. Κάπου εδώ, επιτέλους, εντοπίζει τα Λεχαινά, τυπωμένα με μαύρα στοιχεία, όπως και όλοι οι άλλοι βασικοί σταθμοί. Είναι η πόλη που στοιχειώνει εξ απαλών ονύχων την φαντασία του χάρη στη “λυγερή” αλλά άτυχη Ανθή, την ηρωίδα του αγαπημένου του λεχαινιώτη συγγραφέα, την οποία, όντας αφόρητα ρομαντικός, την ταύτιζε ανέκαθεν με την υπαρκτή αλλά άπιστη Ιολάνδη, την αγαπημένη του Ανδρέα Καρκαβίτσα, που στάθηκε η αφορμή για να γραφτεί το μυθιστόρημα των Λεχαινών.
Ο Οδηγός πληροφορεί: “Τα Λεχαινά είναι η πατρίδα του Ανδρέα Καρκαβίτσα, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να επισκεφθείτε αυτή την άχαρη επαρχιακή πόλη.” Η πρώτη αντίδραση είναι η απογοήτευση. Όταν, όμως, διαβάζει τη φράση, που ακολουθεί, η απογοήτευση μετατρέπεται σε αγανάκτηση: “Αντίθετα, η Ανδραβίδα, μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, διασώζει ένα ελάχιστο δείγμα από την παλιά της αίγλη.” Υπήρξε η περίφημη Andre Ville, η πρωτεύουσα του πριγκιπάτου του Μορέως. Άλλωστε και ο Δήμος Λεχαινών έδωσε τη θέση του στον Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Η ετυμηγορία του Οδηγού μπορεί να είναι και εκ του πονηρού, για να στρέψει το ενδιαφέρον του ταξιδιώτη στη γειτονική πολιτεία του ηλειακού κάμπου. Αν, όμως, αυτός αγανακτεί, πώς θα πρέπει να αισθάνονται οι τρεις χιλιάδες τόσοι κάτοικοι της πόλης; Κι αν όχι όλοι, τουλάχιστον η δράκα των διανοούμενων ή και η μεγαλύτερη ομάδα των αποκαλούμενων σήμερα ενεργών πολιτών; Το ερώτημα δράττεται της ευκαιρίας να το θέσει, όταν βρίσκεται  επί τόπου, γιατί, σε πείσμα του Οδηγού, αυτός ταξιδεύει στη γενέτειρα του συγγραφέα του.
Ως απάντηση, ένας από αυτούς, ο Τάκης Λαϊνάς του εγχειρίζει το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του. Καίτοι φανατικός θαμώνας των αθηναϊκών βιβλιοπωλείων, δεν το είχε επισημάνει. Με ένα τόσο πρωτότυπο εξώφυλλο, αν υπήρχε, ακόμη και καταχωνιασμένο, δεν θα περνούσε απαρατήρητο. Τον παραξενεύει ο εκδότης, όπου λανθάνει συνεννόηση Θράκης και Ηλείας. Λαθραία γεννιέται η σκέψη πως μια παρόμοια συνεργασία, ερήμην των Αθηνών, θα μπορούσε να αποτελέσει μέχρι και πολιτιστική πρόταση, αν όχι και πολιτική, προς απομόνωση της μολυσματικής εστίας, στην οποία, συν τω χρόνω, μεταμορφώνεται η ομφαλοσκοπούμενη πρωτεύουσα. Κατά τα άλλα, βρίσκει σχεδόν ποιητικό τον τίτλο. Δεν γνωρίζει, όμως, τι σημαίνει να έχεις γεννηθεί σε έναν κάμπο. Πόσο αντίστοιχη μπορεί να είναι η αίσθηση με εκείνη του νησιώτη. Ούτε είναι τόσο γεωγραφημένος, ώστε να μπορεί να σχεδιάσει στο χάρτη τη γραμμή που περικλείει τον ηλειακό κάμπο. Το βιβλίο τον βοηθάει: “Στην καρδιά του κάμπου, η Γαστούνη.” Γι’ αυτόν, μια ακόμη άγνωστη πόλη, κι αυτή μυθοποιημένη, χάρη σε έτερο προσφιλή συγγραφέα. Μόνο που εκείνον τον διάβασε πολύ αργότερα. Για την ακρίβεια, τον διάβασε και τον ξαναδιάβασε, μένοντας πάντα με την εντύπωση ότι μέρος από το νόημα τού διαφεύγει. Ο Οδηγός του Ψημένου στέκεται και για την Γαστούνη το ίδιο αποτρεπτικός: «...Τα σχόλια των παλιών περιηγητών για το ανθυγιεινό κλίμα της εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα. Δεν έχετε λοιπόν λόγο να μείνετε εδώ...» Σε αυτήν την περίπτωση, δεν αναφέρει ούτε το όνομα του συγγραφέα. Πιθανώς από άγνοια, ίσως, όμως, και γιατί από τον Νίκο Καχτίτση δεν έμεινε κάποιο σπίτι. Άλλωστε, εκεί γεννήθηκε, αλλού μεγάλωσε κι αλλού έζησε. Όπως και να έχει, ούτε ποτέ κανείς σκέφτηκε να του στήσει ανδριάντα στη γενέτειρα ή κάπου αλλού. Μένει απορία μην και υπάρχει κανένας δρόμος στο όνομά του.
Επανερχόμαστε στον ηλειακό κάμπο και το βιβλίο: “Ο δικός μας κάμπος, ο δικός μας κόσμος ενιαίος και επικλινής, φωταγωγημένος ομοιόμορφα από τα Σαβάλια ως το Βουπράσιο.” Νυχτερινή η εικόνα του Λαϊνά, είναι “από την κατηφόρα προς Νεοχώρι”. Αναζητά ο αναγνώστης τα τρία ονόματα στο χάρτη. Οριακά σημεία του κάμπου που διασχίζει ο Πηνειός, σχηματίζουν ένα νοητό τρίγωνο. Ένα άλλο τρίγωνο, πολύ μικρότερο, είναι εκείνο των τριών κωμοπόλεων, Ανδραβίδα-Λεχαινά-Μυρσίνη, που παρουσιάζει ο συγγραφέας στο κεφάλαιο, με τίτλο, «Haca negra luna roja». Κατά τη γνώμη μας, το αρτιότερο ταξιδιωτικό κείμενο του βιβλίου. Για το διακειμενικό του άνοιγμα και την φραστική του πύκνωση, θα το ζήλευαν και δόκιμοι συγγραφείς. Εδώ, ο ισπανικός τίτλος παραπέμπει στον Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Προχωρώντας την ανάγνωση λύνεται και η απορία του ισπανικού δεύτερου μέρους του τίτλου του βιβλίου, που ο αθηναίος αναγνώστης θα μπορούσε να εκλάβει ως εκζήτηση. Διαβάζουμε: “Il campo, για τον Ιταλό καρπουζέμπορο και τις ουρές από τις νταλίκες στα βενζινάδικα... El campo, για την όμορφη Λατινοαμερικάνα με δυο παιδιά στο Σαν Ντομίγκο, που δουλεύει τα βράδια εισπράττοντας ένα μερίδιο από την επιδότηση των εσπεριδοειδών και του ελαιόλαδου.” Με αυτές τις φράσεις, ο συγγραφέας χαράζει τα ανθρωπογεωγραφικά όρια του κάμπου αλλά και του κόσμου του. Από τη μια, ο αντίπερα της Αδριατικής λαός, από την άλλη, τα μεταναστευτικά κύματα.
Ο Λαϊνάς, γεωπόνος το επάγγελμα, περιγράφει “το γούπατο του εύφορου κάμπου”, συνδυάζοντας την επιστημονική ακριβολογία με την βιωματική συγκίνηση. Επισημαίνει τα κακώς κείμενα, κάποτε καταγγελτικά, συχνότερα ειρωνικά, ποτέ όμως, με το συχνά απαντώμενο σύμπλεγμα του επαρχιώτη απέναντι στον Αθηναίο. Άλλωστε, αυτός αντιτείνει το ατού ενός Λεχαινιώτη: «Στις μικρές κοινωνίες που ζούμε η αντίδραση και ο συντηρητισμός έχουν όνομα και επώνυμο...» Παρομοίως, δεν υπάρχει ούτε ίχνος αγανάκτησης για τη δυσφήμηση του τόπου του από τον ταξιδιωτικό Οδηγό. Μάλιστα, η επίμαχη φράση τίθεται ως μότο στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, το αφιερωμένο στον Καρκαβίτσα και τα Λεχαινά. Σε αυτό, ωστόσο, δίνει, έστω και πλαγίως, την απάντηση. Καταρχάς αναπτύσσει τι σημαίνει “αυτοδιοικητική πολιτική-πρόταση” για την ανάδειξη ενός τόπου, τονίζοντας ότι πρέπει να προσεχτούν  τα ιδιαίτερα, συχνά και μοναδικά χαρακτηριστικά του. Για τα Λεχαινά αρκείται να αναφέρει τρεις ιδιαιτερότητες: Κοτύχι, Αλυκές, Καρκαβίτσας. Σε κάθε ένα αφιερώνει αυτοτελές κεφάλαιο.
Το Κοτύχι, μια τυπική μεσογειακή λιμνοθάλασσα, 7χλμ. βορείως, είναι ένας “επίγειος παράδεισος που περιμένει σωτηρία”. Και μόνο οι κατάλογοι  με τα ονόματα των μεταναστευτικών πουλιών και των ποικιλιών από πάπιες προδιαθέτουν για το παραδεισένιο του μέρους, θυμίζοντας κείμενο του Ν. Γ. Πεντζίκη. Εκείνος ήταν φαρμακοποιός το επάγγελμα. Μόνο που αυτός ο παράδεισος βρίσκεται ανάμεσα στις κοίτες του Πηνειού και του Λαρισσού, απειλούμενος από το φράγμα του πρώτου. Εξαιτίας του, τα εννέα λαγκάδια, που καταλήγουν στον υγροβιότοπο, φέρνουν περισσότερο γλυκό νερό. Κάτι η αλλαγή της ισορροπίας του νερού, κάτι οι φερτές ύλες και το μπάζωμα, το Κοτύχι απειλείται με αφανισμό.
Δεύτερη ιδιαιτερότητα, οι Αλυκές Λεχαινών, έκτασης 380 στρεμμάτων. Πρώην Αλυκές, αφού η ζήτηση για το χλωριούχο νάτριο στην εποχή των υδρογονανθράκων, τουτέστιν του πετρελαίου, μειώθηκε κατά πολύ. Μένουν, όμως, οι αμμοθίνες και τα οικοσυστήματα, οι μικροί γλάροι και οι κύκνοι, που, σήμερα, είναι τόσο αναγκαία για την επιβίωση όχι μόνο του τόπου αλλά όλων μας, όσο ήταν το αλάτι κάποτε. Εδώ, έχει εφαρμογή το φαινόμενο της πεταλούδας, που ανακαλύψαμε πρόσφατα και το μεταφέραμε από τη θεωρία του χάους στις χρηματοοικονομικές ισορροπίες. Από μια άποψη αναμενόμενο, στον οικονομισμό που έχει σαρώσει κάθε άλλη έγνοια στην εποχή μας. Ποιος διανοείται ότι χωρίς τουρίστες μπορεί και να επιβιώσουμε, ενώ, χωρίς αμμοθίνες και θαλερά οικοσυστήματα, θα αποβιώσουμε στα σίγουρα. Δυστυχώς, δεν είμαστε πτηνά αποδημητικά, να πετάξουμε σε άλλη γη σε άλλα μέρη.
Όσο για τον Καρκαβίτσα, μένει “ο παραβιασμένος αισθητικά ανδριάντας του στην κεντρική πλατεία”. Μένει, όμως, και ο ομώνυμος πολιτιστικός σύλλογος Λεχαινών, στον οποίο μετέχει ενεργά ο συγγραφέας από ιδρύσεώς του το ’70. Ο ταξιδιώτης μόλις τώρα πληροφορείται την ύπαρξή του. Όσο δραστήριος κι αν είναι ένας σύλλογος εκτός πρωτευούσης, όσο ενδιαφέρουσες κι αν είναι οι εκδηλώσεις που διοργανώνει, για να προβληθεί από μια αθηναϊκή εφημερίδα, θα πρέπει να έχει τις κατάλληλες διασυνδέσεις ή άκρες, κατά την έκφραση του συρμού. Στο βιβλίο, ο Λαϊνάς κάνει διάγνωση των προβλημάτων και προτείνει λύσεις. Γνωρίζει, πάντως, καθώς έχει αναμιχθεί στα κοινά ως νομαρχιακός και δημοτικός σύμβουλος και σήμερα, ως μέλος της τοπικής περιβαλλοντικής ένωσης, ότι οι κατέχοντες την εξουσία αγνοούν τον τόπο και τα μοναδικά κριτήρια για τις αποφάσεις τους είναι τα οικονομικά. Στην καλύτερη περίπτωση προς όφελος της χώρας, στην χειρότερη για ίδιον κέρδος.
Εκείνο που απήλαυσε ο ταξιδιώτης, κατά την ανάγνωση του βιβλίου, ήταν οι διαδοχικές στρώσεις από περιγραφές ενός παρελθόντος τρόπου ζωής, που εναλλάσσονται με θεωρήσεις μιας σημερινής κατάστασης, όπου τα πάντα έχουν ομοιογενοποιηθεί και ισοπεδωθεί. Η αφήγηση ζωντανεύει την ευδαιμονία ενός κόσμου, που είχε μέτρο στον τρόπο που ζούσε και στα πράγματα που έφτιαχνε, έστω κι αν στερείτο του μεγέθους των σημερινών υλικών αγαθών. Τελικά, κατέληξε πως άνθρωποι σαν και τον συγγραφέα, που περπατούν στα περιβόλια και το δάσος, που απολαμβάνουν το σαρανταήμερο, από του Αγίου Φιλίππου μέχρι τα Χριστούγεννα, αδιαφορώντας για την πιθανή ή μη επιμιξία χριστιανισμού-αρχαιότητας, τέλος, που πιστεύουν ότι η ζωή δεν είναι θέμα ποσότητας αλλά ποιότητας, θα έπρεπε να γράφουν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και όχι μόνο. 

Μ. Θεοδοσοπούλου

17/4/12

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ










Απρίλης, ο μήνας της Ανοιξης. Φέτος ο καιρός είναι άστατος. Πότε λιακάδα, πότε βροχή. Συννεφιές άλλοτε και σκόνη.Στην εξοχή τα δέντρα έχουν ανθίσει, τα βλέπω ολοστόλιστα. Η κυδωνιά (φωτο 1) καμαρώνει σαν νυφούλα.Απτόητη από τον θόρυβο του τρακτερ που οργώνει δίπλα το χωράφι για τη σπορά του καλαμποκιού.(2)Την άλλη μέρα έρχεται ο Πέτρος με τα φρεσκοκομμένα σπαράγγια στα χέρια. Τα δείχνει καμαρώνοντας, τ΄ αφήνει δίπλα στο τραπέζι.(3-4) Το βράδυ θα γίνουν ομελέτα με έξη αυγά και τυρί φέτα.
Απρίλης. Φέτος η Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα έπεσαν νωρίς. Πρωί της Μεγάλης Παρασκευής από την περίφημη ζωοπανήγυρι , απέμειναν μόνο τα παιδικά παιχνίδια και οι μικροπωλητές που πουλάνε χειροποίητα παστέλια και γλυκίσματα (5). Το βράδυ στον Επιτάφιο, εξω από το Κοιμητήριο μας υποδέχεται η φωτιά της θειάς Κέλπως που από χρόνια τη συντηρούν τα παιδιά και τα εγγόνια της (6).Ακαυτη βάτος η Παράδοση.Κυριακάτικα ο καιρός δεν προσφέρεται για υπαίθριο ψήσιμο και το ντόπιο κατσικάκι πηγαίνει στον φούρνο της γειτονιάς σε λαμαρίνα πάνω σε κλήματα.(7).
Ανοιξη και η Φύση αναγεννάται. Στούς κήπους εκτρέφονται οικόσιτα πρόβατα και πουλερικά, στα χωράφια πρασινίζουν οι πατάτες και στους φρεσκοφρεζαρισμένους ελαιώνες οι ελιές υπόσχονται πλούσια σοδειά. (8,9,10).
Ανοιξη, καιρός για χαμόγελο.

12/4/12

ΝΩΝΤΑΣ ΝΙΚΟΛΕΤΣΕΑΣ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ!


Κηδεύτηκε σήμερα 12/3 στην Πάτρα ο Νώντας Νικολετσέας, συν/χος εκπαιδευτικός,που πέθανε χθες σε ηλικία 78 ετών χτυπημένος από την  επάρατη νόσο. .Γεννήθηκε στο Εξωχώρι Μεσσηνίας, αποφοίτησε από την Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και τη δεκαετία του ΄60 διορίστηκε δάσκαλος στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο των Αγίων Θεοδώρων Λεχαινών και εν συνεχεία στη Νέα Μανολάδα. Στη συνέχεια τέλειωσε δύο  πανεπιστημιακές σχολές, Πάντειο και Φιλοσοφική και μετά από μια σύντομη θητεία του σε ελληνικά σχολεία της Γερμανίας ,διορίστηκε Επιθεωρητής Στοιχ/δους Εκπαίδευσης και Σχολικός Σύμβουλος. Υπήρξε άνθρωπος ευρείας μορφώσεως , δημιουργικός, ανιδιοτελής και για την  λαμπρή σταδιοδρομία του στην στοιχειώδη εκπαίδευση  και την ενεργή παρουσία του στα κοινωνικά δρώμενα ,οι μαθητές του , οι συνάδελφοί του και οι φίλοι του ,τον τίμησαν με την αθρόα παρουσία τους και του ευχήθηκαν συγκινημένοι για το στερνό του ταξίδι.

1/4/12

ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑ







Το χωριό λέγεται Μέλισσα. Πρώην Ζόγκα ή Καστράκι. Από τα Λεχαινά 8 χιλιόμετρα. Περνάμε τα φανάρια και παίρνουμε την παλιά εθνική οδό.Εκεί ακριβώς στο Μοσχονέρι στρίβουμε δεξιά πρός Αγίους Θεοδώρους, παλιότερα Μπάστα. Στην έξοδο του χωριού τα έργα του νέου αυτοκινητόδρομου έχουν από καιρό σταματήσει, μένει μια γέφυρα μισοτελειωμένη με ξεθωριασμένα συνθήματα πάνω της- ξεσηκωθείτε κλπ..Συνεχίζουμε τον ανηφορικό δρόμο που καταλήγει σε μια πρώην ρεματιά. Η ρεματιά παρά τα ξελογγώματα και τις αλλεπάλληλες φωτιές , επιμένει. (φωτο 1) Δίνει και νερό για τους περαστικούς. Ενας ντόπιος φρόντισε να κατασκευάσει μια βρύση που δίνει άφθονο και μια άλλη μικρότερη παρακάτω που τη βλέπουμε στερεμένη (φωτο2,3). Είναι ο Νιόνιος ο Σόλος, παθιασμένος ερασιτέχνης τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών και αμετανόητος ποιητής. Καλή του ώρα ,κι ας παραπονιέται ότι δεν τον αφήσαμε κάποια φορά να διαβάσει το ποιημά του.Στο άκρο της ρεματιάς αριστερά το παλιό τυροκομιό, βλέπουμε δυό τρεις αλλοδαπούς να ποστιάζουν δοχεία με γάλα. Δεξιά μας το αμπέλι μπουμπουκιασμένο και ένα ρόζ χαλί από κάτω δοξάζει την Ανοιξη που επελαύνει.(φωτο 4) Ανηφορίζουμε ξανά και στην είσοδο του χωριού ο Πέτρος φρενάρει για να χαιρετήσει κάποιον γνωστό του. Αν έχει σπαράγγια του λέω να ρωτήσει κι αυτός αμέσως προθυμοποιείται να μας φέρει ένα μάτσο στην ταβέρνα του χωριού που κατευθυνόμαστε. Εκεί η κυρά Ντίνα που μας υποδέχεται ,αναλαμβάνει να μας ετοιμάσει τα πιάτα για να πιούμε τα κρασάκια μας. Πατάτες τηγανητές κομένες στο χέρι, φέτα ντόπια και τα σπαράγγια του φίλου μας ομελέτα με 6 ντόπια αυγά, σαλάτα και εξτρά χορτόπιτα , ζυμωτό ψωμί και για επιδόρπιο ντόπιες φράουλες πασπαλισμένες με ζάχαρη. Το κρασί ντόπιο κοκκινέλι, ο γευσιγνώστης Πέτρος το εγκρίνει ασυζητητί και δίνει στη μικρή κόρη της κυρά Ντίνας ένα CD με δημοτικά τραγούδια ηχογραφημένα προπολεμικά. Αραπάκης, Ρούκουνας, Παπασιδέρης, Παπαγκίκα.Η περίσταση απαιτεί και την ανάλογη μουσική. Ακούμε και τη Θεωνίτσα που αρέσει του Πέτρου και εγκαταλείπουμε την ωραία Μέλισσα με κεράσματα και ευχές για Καλό Πάσχα.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ
ΧΘΕΣ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Π.Ο.ΦΡΑΓΜΑ ΣΤΟ ΚΑΦΕ -ΟΣΕ ΛΕΧΑΙΝΩΝ


Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι χιλιάδες πολίτες των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και μάλιοστα ανώτερου μορφωτικού επιπέδου σκέπτονται σοβαρά το ενδεχόμενο να μετεγκατασταθούν στην περιφέρεια αναζητώντας απασχόληση κυρίως στον αγροτικό τομέα και επιδιώκοντας καλύτερη ποιότητα ζωής, ιδίως κάτω από τις σημερινές δύσκολες συνθήκες της οικονομικής κρίσης που πλήττει πρωτευόντως τις μεγάλες πόλεις.. Γύρω από τον άξονα αυτό κινήθηκε η ανοιχτή συζήτηση που οργάνωσε το Σάββατο 31/3 στο καφέ-ΟΣΕ Λεχαινών η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα στα πλαίσια των μηνιάτικών εκδηλώσεών της Σάββατα στον Σταθμό.
Εισηγητές ήταν ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτ.Ελλάδας Κώστας Παπακωνσταντίνου και ο γεωπόνος Τάκης Λαίνάς. Και οι δυό τους μίλησαν για την Οικονομία, την Αγροτική Παραγωγή και την Τοπικότητα στους καιρούς της κρίσης που βιώνει ο λαός μας και απάντησαν σε πλήθος ερωτήσεων και παρεμβάσεων που έκαναν οι συμπολίτες μας που συμμετείχαν στην εκδήλωση. Ηταν μια ουσιαστική συζήτηση που κράτησε περίπου δύο ώρες κατά τη διάρκεια της οποίας κατατέθηκαν συγκεκριμένες προτάσεις για ένα θέμα που αφορά το σύνολο της Ηλειακής κοινωνίας.