11/4/15

Στραγάλια και έρωτες τη Μεγάλη Παρασκευή




Στραγάλια και έρωτες τη Μεγάλη Παρασκευή

του Δημήτρη Ψυχογιού  
 

Μια φορά και έναν καιρό κάπου διάβασα πως η εξάπλωση της αμπελοκαλλιέργειας ακολούθησε την εξάπλωση του χριστιανισμού: τα κλήματα ταξίδεψαν από τη Μεσόγειο στα βόρεια κλίματα και έφθασαν ως τις κοιλάδες του Ρήνου και του Δούναβη επειδή είχαν ανάγκη το κρασί οι κληρικοί για τη θεία λειτουργία, για να μεταλάβουν οι πιστοί το αίμα του Ιησού Χριστού. Είναι πιθανότερο πως καλλιεργήθηκε νωρίτερα για χάρη των ρωμαϊκών λεγεώνων, που έφθασαν ακριβώς ως τον Ρήνο και τον Δούναβη, αλλά η εξάπλωση του χριστιανισμού οπωσδήποτε αύξησε τις ανάγκες οίνου που πάνω στην Αγία Τράπεζα θα το έκαναν λόγια μαγικά αίμα του Κυρίου. Υπήρχε και η λύση της μπίρας βέβαια, που ενδημούσε στις περιοχές αυτές – θεωρώ πως δεν υιοθετήθηκε διότι το λόμπι των οινοποιών ήταν ισχυρότερο από το λόμπι των ζυθοποιών στη Ρώμη και ο πάπας δεν δέχθηκε την βόρεια προσαρμογή, καίτοι η κατανάλωσή της μπύρας δίνει παρόμοια ευχαρίστηση και σε μεγάλες ποσότητες τα ίδια αποτελέσματα.

Photo: mangiaregreco.com
Photo: mangiaregreco.com
Για τις θρησκευτικές πρακτικές των εφήβων της πολίχνης των Λεχαινών στις αρχές της δεκαετίας του ’60, τα στραγάλια είχαν μεγαλύτερη θεολογική σημασία από όση είχαν για τους ιερείς οι μετουσιωνόμενοι σε σώμα και αίμα του Κυρίου άρτος και οίνος. Η υποχρεωτική, από τους γονείς ή το σχολείο, μετάληψη, το «χρυσό δοντάκι» των παιδικών χρόνων, γινόταν 1-2 φορές τον χρόνο – στραγάλια όμως καταναλώναμε απαραίτητα κάθε Κυριακή στο τέλος της λειτουργίας από τον πλανόδιο πωλητή που μας περίμενε με το καροτσάκι του στη πλατεία του Αγίου Δημητρίου των Λεχαινών.

Ένα ποτήρι κρασί δυο γουλιές πετιμέζι



Ένα ποτήρι κρασί δυο γουλιές πετιμέζι
Του Τάκη Λαϊνά

Το κείμενό μου είναι αφιερωμένο στον παιδικό μου και αγαπημένο μου φίλο Μάκη Μπαλαούρα, βουλευτή Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει μαζί με τους συντρόφους και τους συμπολίτες μας να σχεδιάσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Διότι … «ο πραγματικός κόσμος είναι εδώ, όπως τον κόβει το μάτι μου, από το Σανταμεριάνικο βουνό ως το Ιόνιο, πέτρες, βράχια, ρίζες, φως και χώματα που παραμένει σταθερός κι αγέρωχος, αιώνες τώρα και κάθε καλοκαίρι με τον ανθρώπινο κόπο μετατρέπεται σε ζωή και τραγούδι.» Τ.Λ

***
Ο Κώστας με κέρασε ένα ποτήρι κρασί δικής του προτίμησης. Είναι καλό, μου είπε, ποικιλία μαλαβυζιά, καλύτερο απ’ αυτό που ξέρεις. Μαζί με μερικές ψητές σαρδέλες η στάση μας στη “Δροσελή” τέσσερις η ώρα Σάββατο απόγευμα, τέλος Μάη αποκαμωμένος από το λιοπύρι στα καρπουζοχώραφα εξελισσόταν σε μια ευχάριστη παρένθεση. Η θερμοκρασία του κρασιού ήταν σωστή, το ποτήρι κατάλληλο και όλες οι αισθήσεις σε ετοιμότητα. Η αίσθηση με μετέφερε σε περιβόλια με φρουτόδενδρα και καταπίνοντας την πρώτη γουλιά τα φρούτα περιορίστηκαν στα ροδάκινα και όχι σε οποιαδήποτε ροδάκινα, αλλά σε εκείνα τα όψιμα, τα ντόπια, με τη λευκή και ζουμερή σάρκα και το μοναδικό άρωμα. Ασυναίσθητα γύρισα είκοσι πέντε περίπου χρόνια πίσω, όταν ο Βασίλης, ένας ασκούμενος γεωπόνος από την Κορινθία έφερε στην παρέα μερικά ξύλινα τελαράκια τέτοια ροδάκινα και τα φάγαμε με βουλιμία. Την προηγούμενη μέρα τρία-τέσσερα κορόμηλα από ένα γειτονικό κήπο με είχαν γυρίσει ακόμα πιο πίσω. Έτσι γίνεται με τις γεύσεις και τ’ αρώματα, ερεθίζουν τη μνήμη και την κάνουν να λειτουργήσει σαν τη συνείδηση, προβάλλοντας εικόνες από το χθες. Πριν δυο χρόνια επισκέφτηκα έναν αγρό με πεπόνια στη Μυρσίνη. Τελειώνοντας την επίσκέψή μου ο ηλικιωμένος αγρότης με καθυστέρησε λίγο, λέγοντάς μου, «περίμενε να σου δώσω κάτι μιας και πέρασες» και μου έφερε ένα κλαδί γεμάτο με ώριμα μικρά στρογγυλά δαμάσκηνα, τις μπουρνέλες που λέγαμε παλιά, που είχα πολύ καιρό να τις δω. Εκτίμησα τη χειρονομία και τη θεώρησα δείγμα πολιτισμού υψηλού επιπέδου, γιατί μου θύμισε ιδέες όπως ο εθελοντισμός, η κοινωνικότητα, ο αλτρουισμός, η φιλοξενία, η πραγματική φιλία, ιδέες που τις υπηρετείς προσφέροντας, χωρίς ίχνος ανταπόδοσης, χωρίς συναλλαγή. Και στην πολιτική, το επόμενο στάδιο της κοινωνικότητας το ίδιο συμβαίνει.