24/8/12

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...


Ασφαλώς θα πρέπει να θυμόμαστε. Την καταστροφή, τους ανθρώπους που χάθηκαν, την απόγνωση, την οδύνη.

Αυτά που έγιναν μετά και αυτά που έμειναν στα λόγια
Λόγια, λόγια, υποσχέσεις ατελέσφορες.
Στο βωμό της σκοπιμότητας, της πελατείας που πάντα περιμένει τα ανταλλάγματα.
Τί δώσαμε, τί πήραμε.
Πέντε χρόνια μετά, τί άλλαξε; Τί απέμεινε από τον πόνο και την οργή; Μόνο αυτοί που έχασαν ανθρώπους ξέρουν. Αυτοί τί να πουν;
Ολοι οι άλλοι είναι λαλίστατοι. Κατανέμουν ευθύνες, ζητούν απολογισμούς, που πήγαν τα λεφτά.
Πού πήγαν τα λεφτά;
Πού πήγαν οι άνορωποι, τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά;
Πού πήγαμε όλοι εμείς που μιλάμε με τόση ευκολία τέτοιες μέρες.
Καλύτερη η σιωπή, η περισυλλογή.

Πήραμε τη ζωή μας λάθος. Θ' αλλάξουμε ζωή;

5/8/12

Η Σαχάρα του Πηνειού

Φυτρώνουν και κρινάκια της άμμου στις παραλίες της Κυλλήνης.

Παραλίγο να βρέξει προχθές και να σταματήσει το βασανιστικό σερί υψηλών θερμοκρασιών και ξηρασίας που με βασανίζει έναν μήνα τώρα, αφότου γύρισα από τον ψυχρό και υγρό Βορρά. Τα σύννεφα όμως χάρισαν τις εκκρίσεις τους αλλού, κάτι ψιχάλες μόνο περίσσεψαν για το Νιοχώρι. Τουλάχιστον κατέβηκε η θερμοκρασία κάτω από τους 30 βαθμούς. Σαχάρα κοντεύουμε να γίνουμε, όλα έχουν στεγνώσει. Μέσα και έξω.
Δεν έχω παράπονο για τον κήπο μου, καταπράσινος είναι• το νερό του ηλειακού Πηνειού δεν αφήνει τον κάμπο να διψάσει. Αλλά οι γείτονές μου έχουν μαζέψει ό,τι ήταν να μαζέψουν και έχουν παρατήσει σύξυλα τα χωράφια τους, να συσσωρεύουν σκόνη και αγριόχορτα που τα μοιράζει απλόχερα και στους γείτονες ο άνεμος που γίνεται καυτός λίβας καθώς περνάει πάνω τους.

Θα μπορούσα να έχω γείτονα με καλαμπόκια, που τα ποτίζουν ακόμη, να με περιτριγυρίζει η υγρασία τους. Ανοίγουν τις βάνες και ξεχνούν να τις κλείσουν - τα αποτελέσματα τα βρίσκω στη θάλασσα, έχει χλωμιάσει από τα πολλά λιπάσματα.
Είτε έχουν τελειώσει με τις καλλιέργειες είτε τις συνεχίζουν ακόμη, το τελευταίο που ενδιαφέρει τους αγρότες του κάμπου είναι το περιβάλλον, το δικό τους περιβάλλον όπου ζουν και οργανώνουν την καθημερινότητά τους. Πλαστικά πεταμένα εδώ και εκεί, λάστιχα αυτοκινήτων και παλιοσίδερα αφημένα στην τύχη τους, τράφοι γεμάτοι αγριόχορτα στο μπόι ανθρώπου δίπλα στους δρόμους - και νταλίκες στο μέγεθος υπερωκεανίων να παρκάρουν στο κέντρο του χωριού. Μόνο οι παραλίες της Κυλλήνης είναι καθαρές - αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε.

Σωτήριος για τον τόπο ο Πηνειός, αλλά ελάχιστοι σέβονται το μεγάλο δώρο του, το νερό από το φράγμα που τον τιθασεύει: στη διασταύρωση της Βάρδας κάποιος όχι μόνο πουλάει δεύτερης διαλογής φρούτα και λαχανικά που δεν πήραν οι έμποροι ακριβότερα από τα μανάβικα, αλλά έχει και σωλήνα που εκτοξεύει μέρα - νύχτα νερό προς τον ουρανό, κάπως σαν τον πίδακα στη λίμνη της Γενεύης. Τι τον νοιάζει; Μήπως πληρώνει; Γιατί να μην εκτοξεύει ασταμάτητα ο σωλήνας άχρηστους πίδακες που γιατρεύουν την έλλειψη άλλων; Και φυσικά, δεν κόβει αποδείξεις γι' αυτά που πουλάει ο εκτοξευτής. Η Ελλάδα τού τζάμπα που μισεί τη Μέρκελ και το μνημόνιο μεγαλουργεί.



Κοπιαστική ομοιοπαθητική
Προχθές το πρωί αγόρασα από τα Λεχαινά καινούργια σύνεργα: αξίνα, φτυάρι και «πατητό», κοφτερό φτυάρι που το πατάς από πάνω και χώνεται στο έδαφος, ειδικό για να ανοίγεις τρύπες και λάκκους στο έδαφος. Το απόγευμα έφτιαξα στον κήπο μου λάκκο για «κομποστοποίηση», όπως τη λένε σήμερα τη διαδικασία οργανικής αποδόμησης, για χώνεμα μιλάγαμε παλιότερα. Θα ρίχνουμε μέσα τα κατάλοιπα των τροφών να γίνονται λίπασμα.

Δεν είμαι τόσο φανατικός περιβαλλοντιστής, ομοιοπαθητική στο δεξί μου χέρι ήθελα να κάνω, που με ταλαιπωρεί εδώ και δύο χρόνια. Πονά συνεχώς, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, με σοβαρές συνέπειες και για το γράψιμο και για τα χάδια. Τενοντίτιδα, είπε ο ορθοπαιδικός, σε συνδυασμό με παλαιότατο κάταγμα στο άνω άκρο του βραχίονα, που το απέκτησα μικρός στη λεχαινίτικη παραλία, όταν με στρίμωξε ρόδα κάρου σε αρμυρίκι. Φταίει κυρίως η μονοκαλλιέργεια της γραφής, η συνεχής χρήση του δεξιού χεριού για το ποντίκι, τα βελάκια, τα Αlt, τα Ctrl. Είπα λοιπόν να εξασκήσω το χέρι και σε άλλες κινήσεις.

Eνα μέτρο μήκος, 50 πόντοι βάθος, 40 πλάτος. Είμαι πολύ περήφανος, ημερολόγιό μου, χρόνια είχα να κάνω χειρωνακτική δουλειά - το πολύ-πολύ ασφάλειες που καίγονταν να άλλαζα στο σπίτι. Κάπου δύο ώρες έσκαβα και φτυάριζα, κουράστηκα, έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα. Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τάφους και γιατί αποκαλύπτονται γρήγορα τα θύματα των εγκλημάτων: δεν αντέχουν να τους θάψουν βαθιά οι δολοφόνοι. Φυσικά, εγώ είχα φροντίσει να ποτίσω με νερό το χώμα για να σκάβεται εύκολα, δυνατότητα που δεν την έχουν πάντα οι δολοφόνοι.
Μου άρεσε η κόπωση που ένιωσα να σβήνει τα μέλη μου και να κάνει μούσκεμα το σώμα μου. Ξεπλύθηκα στο υπαίθριο ντους του κήπου. Το θετικό είναι ότι μετά απ' όλη αυτή τη διαδικασία το χέρι μου δεν με πονούσε περισσότερο, μπορεί η ομοιοπαθητική να είναι η λύση.

Τα πανεπιστήμια -Κερατέες
Εσκαβα και σκεπτόμουνα την Κερατέα, την άρνηση των κατοίκων της να δεχθούν τα απορρίμματα που θα θάβω εγώ στον κήπο μου - και τους πρυτάνεις που δικαιώθηκαν στον αγώνα τους, όπως οι Κερατιώτες. Οι του υπουργείου Παιδείας αυθέντες και πρώην ή μέλλοντες πρυτάνεις κκ. Αρβανιτόπουλος και Παπαθεοδώρου έδωσαν στις μικρές ομάδες που διοικούν τα πανεπιστήμια αυτά που ήθελαν - μεταξύ άλλων και να συνεχίσουν «τα εκλεκτορικά σώματα για τις κρίσεις πανεπιστημιακών να ορίζονται από τα τμήματα των ΑΕΙ με τη σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας Κοσμητείας».

Τα τμήματα είναι η βασική ομάδα οικογενειακής αναπαραγωγής του Πανεπιστημίου - για τούτο και το Πανεπιστήμιο Αθηνών αρνήθηκε να καταργήσει το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας που, ως γνωστόν, τα μέλη του αποτελούσαν διευρυμένη οικογένεια. Σε συμβολικό επίπεδο, θα ήταν σαν να είχε αποδεχθεί τον νόμο της Διαμαντοπούλου. Αλλά αφού οι Κερατιώτες με τη βία νίκησαν κράτος και νόμους, γιατί να μην το καταφέρουν πρυτάνεις; Κατοχυρώθηκε πλέον ότι καθένας μπορεί να ασκεί βία για να ακυρώνει αποφάσεις και νόμους που δεν τον συμφέρουν, λαμπρό μέλλον χρηστής διοίκησης ανοίγεται μπροστά μας.

Υπάρχει η δικλίδα της «σύμφωνης γνώμης» του κοσμήτορα, θα υποστηρίξουν οι επιτήδειοι, ημερολόγιό μου - σιγά μη διαφωνήσει ο κοσμήτορας με τη γνώμη των συγγενών του τμήματος που θα θέλουν να προσλάβουν νέους συγγενείς και φίλους: άλλη ενδιαφέρουσα αλλαγή του νόμου Διαμαντοπούλου είναι πως ο κοσμήτορας θα εκλέγεται πλέον και επομένως θα έχει την ανάγκη των ψήφων των τμημάτων.

Ολα θα είναι όπως ήσαν ως τώρα, η επιστήμη στα πανεπιστήμια συνεχώς θα προοδεύει και οι παραδοσιακοί οικογενειακοί-φιλικοί δεσμοί θα παραμείνουν ακατάλυτοι, να προστατεύουν τα πανεπιστήμια από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των απρόσωπων θεσμών και κανόνων.

Καλλιεργώντας τον κήπο μας
Πότιζα τα λουλούδια μου με το ευλογημένο νερό του Πηνειού και σκεφτόμουν τα άνθη του κακού που φύτρωσαν στην πλατεία Συντάγματος: η Χρυσή Αυγή, που έχει περάσει επιτυχημένες εξετάσεις στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονος, μοίρασε τρόφιμα σε αναξιοπαθούσες ελληνικές οικογένειες στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας.

Μεγάλη μερίδα της Αριστεράς δεν ενδιαφέρεται αν λειτουργούν οι πόλεις - γι' αυτούς όλα είναι πεδία αντιπαράθεσης: οι δρόμοι είναι για να διαδηλώνουμε, οι πλατείες για να συγκεντρώνονται οι «Αγανακτισμένοι» και να αυτοκτονούν οι απελπισμένοι, να τους καπηλευόμαστε. Ολα κρίνονται από τη σκοπιά τού αν ευνοούν ή όχι τη συγκρουσιακή λογική τους. Τώρα όμως το δικαίωμα κατάληψης της πλατείας Συντάγματος το διεκδικεί και η Χρυσή Αυγή - ίσως τώρα μπορέσουμε να ξανασκεφθούμε για το αν οι δρόμοι έγιναν για να οργανώνονται διαδηλώσεις ή για να κυκλοφορούν οι πολίτες.
  • Σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε που ψήφισα και αποχώρησα. «Τι θα βρω όταν γυρίσω τέλη Ιουλίου, επαφίεται στη νοημοσύνη και στη φιλοπατρία των Ελλήνων» ήταν οι τελευταίες λέξεις που έγραψα στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου. Και είμαστε σήμερα με κυβέρνηση τρικομματική, χώρα τρικάταρτη φρεγάδα, σαν εκείνο το πλοίο-φάντασμα που υπάρχει στους «Πειρατές της Καραϊβικής». Βουλιαγμένο αλλά ταξιδεύει γεμάτο εκτοπλάσματα.
Για τούτο αναζητώ τη στερεότητα, ημερολόγιό μου• τη βεβαιότητα της γης, των δέντρων του νερού. Ο Καντίντ του Βολταίρου γύρισε όλη τη γη ώσπου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας» - αν δεν βελτιώσει ο καθένας μας τον μικρόκοσμό του, η χώρα δεν θα γίνει καλύτερη.
(Αποσπάσματα από το ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΔΩΡΟΥ (κατά κόσμον Δημήτρη Ψυχογιού) στο  σημερινό ΒΗΜΑ. που μας ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως...)