29/8/07

ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ

Δεδομένου του καινούργιου κοκτέιλ αποβλάκωσης, που απαιτεί ίση δόση τρόμου και κωμωδίας, μια θεωρία συνωμοσίας πρέπει να είναι ασαφής, ώστε, ακόμη κι αν έχει βάση, η βάση αυτή να παραμένει ανεντόπιστη - επειδή, ακριβώς, αν υπάρχει, δεν μπορεί παρά να είναι προφανής. Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι αποκλείεται ο βοσκός που φωνάζει «λύκος» να είδε όντως λύκο - γιατί, αν όντως είδε, δεν θα μπορούσε να το πει: θα έδειχνε εκείνο ακριβώς που πρέπει να κρύψει... Τι απομένει; Η αποτύπωση, σε επίπεδο «θεωριών», της γενικευμένης λοβοτομής. Μες στις στάχτες που βρέχει ο ουρανός επί δικαίους και αδίκους, οι πολίτες της δημοκρατίας αφήνονται ελεύθεροι να διαλέξουν αν μας κατέκαψαν: α) οι Τούρκοι, που δεν ξεπέρασαν την απόσυρση του Ιμπραήμ και που έτσι κι αλλιώς, διαχρονικά, μισούν την Ελλάδα, β) οι μετανάστες, γιατί δεν είναι Ελληνες κι επιπλέον μας απεχθάνονται τόσο που να μας στραβοκοιτάζουνε όταν τους ρίχνουμε απ' τις καφετέριες στο δρόμο, γ) οι δωδεκαθεϊστές, δ) εβραϊκά διαστημόπλοια από το Αλφα του Κενταύρου, ε) εξωγήινοι για λόγους προσομοίωσης των συνθηκών: εύκολα τώρα θ' αποικίσουν τη Μάνη, στ) άτομα που κινούνται «στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου», εκεί όπου θα δει ο καθένας, αν διαθέτει την οξυδέρκεια του δημάρχου Αθηναίων, ν' ανθίζει μια «νέα μορφή τρομοκρατίας». (Κουκουλοφόροι είχαν εντοπιστεί μες στα δάση και τα φαράγγια, βεβαίως, εδώ και καιρό - αλλά τους περάσαμε για γριές που ανάβουν καντήλια.) Σημασία έχει εν προκειμένω η αναξιολόγητη ανάμιξη: η τάση να γινόμαστε γελοίοι μες στη συφορά. Αυτή όμως η τάση, αν προεκταθεί, συναντά τον εμπεδωμένο κυνισμό: Το ν' αστειεύεσαι εξ αντικειμένου (υπογραμμίζω: εξ αντικειμένου) με τους νεκρούς και την καταστροφή του τόπου σου είναι το τελικό προϊόν, μετά τις διαδοχικές αποστάξεις του life style... Κι αυτό τον κυνισμό τον είδαμε σ' όλες τις εκφάνσεις του αυτές τις μέρες: από το επίδομα στους πυροσβέστες ώς την εμφάνιση (πάνω στ' αποκαΐδια) δημοσκοπήσεων...

Ισως θα 'πρεπε, στο πλαίσιο του κυνισμού (στο επίκεντρό του μάλιστα), ν' αρκεστώ «μια απ' αυτές τις μέρες, να βάλω τ' ακουστικά, μουσική, και να περπατήσω στο Πήλιο, στη Μάνη, στον Καϊάφα, σε μέρη που αγαπήσαμε και έτσι ξαφνικά και ανεξήγητα χάσαμε αυτό το τραγικό καλοκαίρι που δε λέει να τελειώσει»... Μα - τον παλιό καλό καιρό, τι στ' αλήθεια αγαπήσαμε;

Βλέπαμε δάση - γιατί αν λέγαμε ότι βλέπουμε στάχτες, θα μας έπαιρναν για βλάκες: «μόνο όποιος είναι έξυπνος, βλέπει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Τα παμπάλαια δάση, σ' αυτό το ανατριχιαστικό, διαλεκτικό παιχνίδι με το χρόνο, που αποτελεί την ψυχή του Θεάματος, ήσαν «τα καινούργια ρούχα του καπιταλισμού» - ενώ, στην πραγματικότητα, ήσαν το φως ενός απόμακρου άστρου, που φτάνει ώς εμάς ενώ το ίδιο το άστρο έχει κιόλας σβήσει... Θαυμάζαμε αυτήν τη φορεσιά, κάναμε ράφτινγκ και τουρισμό, ενώ, κρυμμένη απ' τα μάτια μας, κρυμμένη επειδή δεν θέλαμε να τη δούμε, η στάχτη απλωνόταν: Τι απ' όσα χάσαμε δεν ήταν αμετάκλητα καταδικασμένο; Τώρα - απλώς, το παιδάκι του Ηράκλειτου έδειξε με το δάχτυλο: «Κοιτάξτε! Στάχτες, κι αποκαΐδια, και απανθρακωμένα πτώματα. Κοιτάξτε: η πεμπτουσία της εμπορευματοποιημένης γης και της λεηλατημένης ζωής - και της περιφοράς του τυμπανιαίου πτώματός τους από κανάλι σε κανάλι. Κοιτάξτε: μικρή σαν μπαλάκι του γκολφ στον Καϊάφα, αποχαρακτηρισμένη σαν ελατόδασος της Πάρνηθας, διαβρωμένη από την ακηδία, ειδάλλως την κατάθλιψη, αποπροσανατολισμένη σαν το μίσος για τους μετανάστες, δειλή, μοιραία κι άβουλη σαν κυβέρνηση και σαν αντιπολίτευση μαζί - η αυριανή σας κάθε μέρα. Ετσι όπως ακριβώς όλοι τη διαλέξατε, την ψηφίσατε και την επικυρώσατε αποστρέφοντας το βλέμμα, αναμασώντας τις σκέψεις που άλλοι έκαναν, βουλιάζοντας μες στην αποκτήνωση και την αυτοπεριφρόνηση μαζί»...

«Ο κρατικός μηχανισμός διαλύθηκε», ναι - αλλά μες στη νεοφιλελεύθερη αερολογία: Η διάλυση που είδαμε ήταν απλώς η απτή (αλίμονο, απτή πιά!) απόδειξη. «Σχέδιο εμπρησμών» ίσως και να υπάρχει - γενικευμένο, εννοώ: Οι νέες, διάχυτες μορφές power game έχουν και πίσω όψη, που οι μυστικές υπηρεσίες είναι μια εκδοχή του. Αλλά η αποθάρρυνση, το μούδιασμα που προκαλεί ένας αόρατος Εχθρός- όλ' αυτά ήσαν κιόλας εμπεδωμένα... Η σχέση αιτίου-αιτιατού πρέπει επειγόντως ν' αναστραφεί: οι προσφυγοποιημένοι πληθυσμοί της Πελοποννήσου ήσαν ήδη πρόσφυγες, οι καλλιέργειες είχαν ήδη καταστραφεί, τα νερά είχαν ήδη μολυνθεί - κι αν η δημοκρατία μας δέχεται επίθεση, ήταν ήδη ηττημένη. Οι πυρκαγιές ήσαν απλώς η εκπύρωση... Μα ίσως μπορέσουμε, αύριο, να κάνουμε πως δεν καήκαμε - αν έτσι μας πουν οι καταμεσίς στ' αποκαΐδια, την οσμή θανάτου και τους καταυλισμούς στημένες τηλεοράσεις.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007

Δεν υπάρχουν σχόλια: