ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ο ποιητής του Πύργου και του Κόσμου

Του Διονύση Κράγκαρη*

Είκοσι έξι Νοεμβρίου 2008. Έφυγε ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος. Ενταφιάστηκε το απόγευμα της επόμενης στο νεκροταφείο του Πύργου, λίγο πιο πέρα από τον τάφο του φίλου του ποιητή Τάκη Σινόπουλου. Νέοι οι δυό τους σκάρωναν από κοινού ποιήματα, ορισμένα έχουν συμπεριληφθεί στις συλλογές τους.
*
Φθινόπωρο του 1978. Πριν ακριβώς 30 χρόνια. Έχουμε γνωρίσει τον Γιώργη Παυλόπουλο μέσω του στενού του φίλου και συμπολίτη του Τάκη Σινόπουλου. Το ραντεβού μας είναι στον Πύργο, στα παλιά γραφεία του ΚΤΕΛ όπου ο Παυλόπουλος εργάζεται ως γραμματέας. Ανεβαίνουμε στον όροφο. Μας υποδέχεται ο ποιητής, πάντα κουστουμαρισμένος και άψογος, όπως ο επίσης επιστήθιος φίλος του και πρόωρα χαμένος, πεζογράφος Νίκος Καχτίτσης. Ευχαρίστως θα δεχθεί να έλθει να διαβάσει ποιήματά του στα Λεχαινά. Εκδίδουμε τότε το περιοδικό «Διάλογος» της Μορφωτικής Ένωσης Λεχαινών ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, σύλλογος που έγραψε ιστορία πανελλήνιας εμβέλειας..
Είχε προηγηθεί η παρουσίαση από το βήμα του ίδιου συλλόγου στα Λεχαινά, ένα βροχερό βράδυ Πέμπτης του Απρίλη του 1977, του ποιητή Τάκη Σινόπουλου, για πρώτη (και μοναδική) φορά στην Ηλεία. Οι μαγαζάτορες του σταυροπάζαρου που έκλεισαν τα μαγαζιά τους νωρίτερα για να ΄ρθουν ν΄ακούσουν μοντέρνα ποίηση, αληθινά εντυπωστιάστηκαν κι είχαν καιρό να το λένε. Ήταν μάλιστα κι ένας από μας, ο Χρήστος Ντάντος που τραγούδησε με την κιθάρα του ένα μελοποιημένο από τον ίδιο ποίημα του Σινόπουλου.
Όταν λοιπόν τον Γενάρη του 1979 ανέβηκε στο βήμα της δημοτικής Βιβλιοθήκης Λεχαινών ο Γιώργης Παυλόπουλος, για πρώτη φορά κι αυτός ενώπιον του Ηλειώτικου κοινού, για να διαβάσει ποιήματά του, ο δρόμος ήταν πια ανοικτός για μια στενή φιλία και συνεργασία που κράτησε 30 χρόνια.
Ο Γιώργης Παυλόπουλος ήταν πάντα κοντά μας, δίπλα και πολλές φορές μπροστά σε κάθε δημιουργική πνευματική κίνηση. Συνεργάστηκε και με τα δύο περιοδικά μας, τον «Διάλογο»(αναφέρω ιδιαίτερα τα αφιερώματα στον Νίκο Καχτίτση και τον Πυργιώτικο Παρνασσό) και το «Εκ παραδρομής». Ερχόταν πάντα στις εκδηλώσεις του «Σταθμού»,πότε για να διαβάσει ποιήματά του, πότε για να παρουσιάσει ομοτέχνους του, πότε σαν απλός ακροατής. Άλλωστε και το σπίτι του , στον Πύργο και στον Άγιο Ανδρέα , όπου περνούσε τα καλοκαίρια του, πιο πολύ ζωγραφίζοντας,ήταν πάντα ανοικτό, με την πάντα πρόθυμη και φιλόξενη σύζυγο του, την κυρία Μήτσα.
Ο Γιώργης Παυλόπουλος (1924-2008), ευτύχησε να έχει λαμπρή ποιητική πορεία. Με τον χαμηλόφωνο πάντα ποιητικό του λόγο, έξοχα αφηγηματικός, μίλησε για τα χρόνια της ζωής του, για την Κατοχή και την Αντίσταση, για τον Εμφύλιο και τους αδικαίωτους αγώνες της γενιάς του, για τον Ερωτα και τον θάνατο. Τα βιβλία του και τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ηταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
*
28 Νοεμβρίου. Ο ήλιος έγερνε όταν πήραμε τον δρόμο σκυφτοί, γυρίζοντας από το νεκροταφείο. Στ΄αυτιά μας ακόμη βούϊζαν οι επικήδειοι των φίλων κι οι στίχοι του ίδιου του ποιητή:
«..το φως της ημέρας ήταν σταματημένο και φευγάτο/ και κάποιος κήδευε κάποιον σε μια βάρκα/ έλαμνε αργά κι άκουγα τα κουπιά…αλλά δεν ήξερα σε ποιόν ήθελα να φωνάξω/ γιατί ο άνθρωπος με τα κουπιά κι ο πεθαμένος/ ήμουν εγώ…».
*
Ο Γιώργης Παυλόπουλος έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Το κατώγι(Ερμής 1971),Το σακί (Κέδρος 1980), Τα αντικλείδια (Στιγμή 1988), Τριάντα τρία χαϊκού (Στιγμή 1990), Λίγος άμμος (Νεφέλη 1997), Ποιήματα 1943-1997 (Νεφέλη 2001), Πού είναι τα πουλιά (Κέδρος 2004)και Να μην τους ξεχάσω (Κέδρος υπό έκδοση)




Ο Διονύσης Κράγκαρης είναι μέλος της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα που εδρεύει στα Λεχαινά Ηλείας
(εφημερίδα ΕΠΟΧΗ 30/11/2008)