Το «Χωρίον ο Πόθος» υπάρχει κάπου κοντά στην Ολυμπία, στην Πελοπόννησο, και μας περιμένει να τελειώσουμε τον βίο μας αναστατωμένοι, μες σε αμπελώνες, σε πλατάνια και δροσερές πηγές. Μια περιπλάνηση σε γνώριμα μονοπάτια που όμως δεν μας οδηγούν στη χώρα που γυρεύουμε, αλλά σε μια πρωτοφανέρωτη μικρή πόλη 300 ανθρώπων που μας περιβάλλουν ευθύς αμέσως και μας κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά. Για να μας θυμίσουν με τη σιωπή τους άλλη μια φορά πως το «Χωρίον ο Πόθος» είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Ενα παιχνίδι επιστροφής.
Μάνος Χατζιδάκις «Μεγάλος Ερωτικός» 1977
Το Χωρίον ο Πόθος δεν υπάρχει πια, κύριε Χατζιδάκι, ούτε μας περιμένει. Δεν υπάρχουν πια ούτε οι αμπελώνες ούτε τα πλατάνια. Κάηκαν σήμερα, όταν έφτασε κι εκεί η φωτιά που καίει 4 μέρες τα χωριά της Πελοποννήσου. Από τους 300 κατοίκους που κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά, είχαν απομείνει μόνο λίγοι ηλικιωμένοι, από αυτούς που δεν εγκαταλείπουν το χωριό τους ούτε όταν κινδυνεύει η ζωή τους. Για αυτούς το «Χωρίον ο Πόθος» είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Για εμάς τους υπόλοιπους που το είδαμε από τον καναπέ μας στην τηλεόραση να καίγεται ήταν ένα παιχνίδι επιστροφής μετά από τριάντα χρόνια σε ό,τι ερωτευτήκαμε, εκθειάσαμε και τελικά προδώσαμε για ένα διαμέρισμα στη νεφούπολη. Διανύουμε μέρες εθνικής κατάθλιψης λόγω των πυρκαγιών που μπήκαν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης. Οσοι νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι αίτιο και όχι σύμπτωμα, ψάχνουν για αντικαταθλιπτικά στα ράφια των φαρμακείων. Οι άλλοι ξέρουμε ότι υπάρχει διέξοδος: είναι αυτός ο ζωογόνος πόθος να επιστρέψουμε και να ξαναφτιάξουμε τα καμένα σπίτια μας, να ζωντανέψουμε την καμένη γη και με την πρώτη άνοιξη της αυλής μας να... λυτρωθούμε.
Αναστασία Βενετσάνου
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007
Ειδήσεις, σχόλια και παρεμβάσεις άμεσης δράσης για τον πολιτισμό - εκ παραδρομής.
29/8/07
ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΧΩΡΑ
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Ασύμμετρη απειλή... Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.
Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.
Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.
Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.
Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.
Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.
Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 28/9/2007
Ασύμμετρη απειλή... Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.
Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.
Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.
Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.
Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.
Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.
Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 28/9/2007
ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ
Δεδομένου του καινούργιου κοκτέιλ αποβλάκωσης, που απαιτεί ίση δόση τρόμου και κωμωδίας, μια θεωρία συνωμοσίας πρέπει να είναι ασαφής, ώστε, ακόμη κι αν έχει βάση, η βάση αυτή να παραμένει ανεντόπιστη - επειδή, ακριβώς, αν υπάρχει, δεν μπορεί παρά να είναι προφανής. Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι αποκλείεται ο βοσκός που φωνάζει «λύκος» να είδε όντως λύκο - γιατί, αν όντως είδε, δεν θα μπορούσε να το πει: θα έδειχνε εκείνο ακριβώς που πρέπει να κρύψει... Τι απομένει; Η αποτύπωση, σε επίπεδο «θεωριών», της γενικευμένης λοβοτομής. Μες στις στάχτες που βρέχει ο ουρανός επί δικαίους και αδίκους, οι πολίτες της δημοκρατίας αφήνονται ελεύθεροι να διαλέξουν αν μας κατέκαψαν: α) οι Τούρκοι, που δεν ξεπέρασαν την απόσυρση του Ιμπραήμ και που έτσι κι αλλιώς, διαχρονικά, μισούν την Ελλάδα, β) οι μετανάστες, γιατί δεν είναι Ελληνες κι επιπλέον μας απεχθάνονται τόσο που να μας στραβοκοιτάζουνε όταν τους ρίχνουμε απ' τις καφετέριες στο δρόμο, γ) οι δωδεκαθεϊστές, δ) εβραϊκά διαστημόπλοια από το Αλφα του Κενταύρου, ε) εξωγήινοι για λόγους προσομοίωσης των συνθηκών: εύκολα τώρα θ' αποικίσουν τη Μάνη, στ) άτομα που κινούνται «στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου», εκεί όπου θα δει ο καθένας, αν διαθέτει την οξυδέρκεια του δημάρχου Αθηναίων, ν' ανθίζει μια «νέα μορφή τρομοκρατίας». (Κουκουλοφόροι είχαν εντοπιστεί μες στα δάση και τα φαράγγια, βεβαίως, εδώ και καιρό - αλλά τους περάσαμε για γριές που ανάβουν καντήλια.) Σημασία έχει εν προκειμένω η αναξιολόγητη ανάμιξη: η τάση να γινόμαστε γελοίοι μες στη συφορά. Αυτή όμως η τάση, αν προεκταθεί, συναντά τον εμπεδωμένο κυνισμό: Το ν' αστειεύεσαι εξ αντικειμένου (υπογραμμίζω: εξ αντικειμένου) με τους νεκρούς και την καταστροφή του τόπου σου είναι το τελικό προϊόν, μετά τις διαδοχικές αποστάξεις του life style... Κι αυτό τον κυνισμό τον είδαμε σ' όλες τις εκφάνσεις του αυτές τις μέρες: από το επίδομα στους πυροσβέστες ώς την εμφάνιση (πάνω στ' αποκαΐδια) δημοσκοπήσεων...
Ισως θα 'πρεπε, στο πλαίσιο του κυνισμού (στο επίκεντρό του μάλιστα), ν' αρκεστώ «μια απ' αυτές τις μέρες, να βάλω τ' ακουστικά, μουσική, και να περπατήσω στο Πήλιο, στη Μάνη, στον Καϊάφα, σε μέρη που αγαπήσαμε και έτσι ξαφνικά και ανεξήγητα χάσαμε αυτό το τραγικό καλοκαίρι που δε λέει να τελειώσει»... Μα - τον παλιό καλό καιρό, τι στ' αλήθεια αγαπήσαμε;
Βλέπαμε δάση - γιατί αν λέγαμε ότι βλέπουμε στάχτες, θα μας έπαιρναν για βλάκες: «μόνο όποιος είναι έξυπνος, βλέπει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Τα παμπάλαια δάση, σ' αυτό το ανατριχιαστικό, διαλεκτικό παιχνίδι με το χρόνο, που αποτελεί την ψυχή του Θεάματος, ήσαν «τα καινούργια ρούχα του καπιταλισμού» - ενώ, στην πραγματικότητα, ήσαν το φως ενός απόμακρου άστρου, που φτάνει ώς εμάς ενώ το ίδιο το άστρο έχει κιόλας σβήσει... Θαυμάζαμε αυτήν τη φορεσιά, κάναμε ράφτινγκ και τουρισμό, ενώ, κρυμμένη απ' τα μάτια μας, κρυμμένη επειδή δεν θέλαμε να τη δούμε, η στάχτη απλωνόταν: Τι απ' όσα χάσαμε δεν ήταν αμετάκλητα καταδικασμένο; Τώρα - απλώς, το παιδάκι του Ηράκλειτου έδειξε με το δάχτυλο: «Κοιτάξτε! Στάχτες, κι αποκαΐδια, και απανθρακωμένα πτώματα. Κοιτάξτε: η πεμπτουσία της εμπορευματοποιημένης γης και της λεηλατημένης ζωής - και της περιφοράς του τυμπανιαίου πτώματός τους από κανάλι σε κανάλι. Κοιτάξτε: μικρή σαν μπαλάκι του γκολφ στον Καϊάφα, αποχαρακτηρισμένη σαν ελατόδασος της Πάρνηθας, διαβρωμένη από την ακηδία, ειδάλλως την κατάθλιψη, αποπροσανατολισμένη σαν το μίσος για τους μετανάστες, δειλή, μοιραία κι άβουλη σαν κυβέρνηση και σαν αντιπολίτευση μαζί - η αυριανή σας κάθε μέρα. Ετσι όπως ακριβώς όλοι τη διαλέξατε, την ψηφίσατε και την επικυρώσατε αποστρέφοντας το βλέμμα, αναμασώντας τις σκέψεις που άλλοι έκαναν, βουλιάζοντας μες στην αποκτήνωση και την αυτοπεριφρόνηση μαζί»...
«Ο κρατικός μηχανισμός διαλύθηκε», ναι - αλλά μες στη νεοφιλελεύθερη αερολογία: Η διάλυση που είδαμε ήταν απλώς η απτή (αλίμονο, απτή πιά!) απόδειξη. «Σχέδιο εμπρησμών» ίσως και να υπάρχει - γενικευμένο, εννοώ: Οι νέες, διάχυτες μορφές power game έχουν και πίσω όψη, που οι μυστικές υπηρεσίες είναι μια εκδοχή του. Αλλά η αποθάρρυνση, το μούδιασμα που προκαλεί ένας αόρατος Εχθρός- όλ' αυτά ήσαν κιόλας εμπεδωμένα... Η σχέση αιτίου-αιτιατού πρέπει επειγόντως ν' αναστραφεί: οι προσφυγοποιημένοι πληθυσμοί της Πελοποννήσου ήσαν ήδη πρόσφυγες, οι καλλιέργειες είχαν ήδη καταστραφεί, τα νερά είχαν ήδη μολυνθεί - κι αν η δημοκρατία μας δέχεται επίθεση, ήταν ήδη ηττημένη. Οι πυρκαγιές ήσαν απλώς η εκπύρωση... Μα ίσως μπορέσουμε, αύριο, να κάνουμε πως δεν καήκαμε - αν έτσι μας πουν οι καταμεσίς στ' αποκαΐδια, την οσμή θανάτου και τους καταυλισμούς στημένες τηλεοράσεις.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007
Δεδομένου του καινούργιου κοκτέιλ αποβλάκωσης, που απαιτεί ίση δόση τρόμου και κωμωδίας, μια θεωρία συνωμοσίας πρέπει να είναι ασαφής, ώστε, ακόμη κι αν έχει βάση, η βάση αυτή να παραμένει ανεντόπιστη - επειδή, ακριβώς, αν υπάρχει, δεν μπορεί παρά να είναι προφανής. Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι αποκλείεται ο βοσκός που φωνάζει «λύκος» να είδε όντως λύκο - γιατί, αν όντως είδε, δεν θα μπορούσε να το πει: θα έδειχνε εκείνο ακριβώς που πρέπει να κρύψει... Τι απομένει; Η αποτύπωση, σε επίπεδο «θεωριών», της γενικευμένης λοβοτομής. Μες στις στάχτες που βρέχει ο ουρανός επί δικαίους και αδίκους, οι πολίτες της δημοκρατίας αφήνονται ελεύθεροι να διαλέξουν αν μας κατέκαψαν: α) οι Τούρκοι, που δεν ξεπέρασαν την απόσυρση του Ιμπραήμ και που έτσι κι αλλιώς, διαχρονικά, μισούν την Ελλάδα, β) οι μετανάστες, γιατί δεν είναι Ελληνες κι επιπλέον μας απεχθάνονται τόσο που να μας στραβοκοιτάζουνε όταν τους ρίχνουμε απ' τις καφετέριες στο δρόμο, γ) οι δωδεκαθεϊστές, δ) εβραϊκά διαστημόπλοια από το Αλφα του Κενταύρου, ε) εξωγήινοι για λόγους προσομοίωσης των συνθηκών: εύκολα τώρα θ' αποικίσουν τη Μάνη, στ) άτομα που κινούνται «στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου», εκεί όπου θα δει ο καθένας, αν διαθέτει την οξυδέρκεια του δημάρχου Αθηναίων, ν' ανθίζει μια «νέα μορφή τρομοκρατίας». (Κουκουλοφόροι είχαν εντοπιστεί μες στα δάση και τα φαράγγια, βεβαίως, εδώ και καιρό - αλλά τους περάσαμε για γριές που ανάβουν καντήλια.) Σημασία έχει εν προκειμένω η αναξιολόγητη ανάμιξη: η τάση να γινόμαστε γελοίοι μες στη συφορά. Αυτή όμως η τάση, αν προεκταθεί, συναντά τον εμπεδωμένο κυνισμό: Το ν' αστειεύεσαι εξ αντικειμένου (υπογραμμίζω: εξ αντικειμένου) με τους νεκρούς και την καταστροφή του τόπου σου είναι το τελικό προϊόν, μετά τις διαδοχικές αποστάξεις του life style... Κι αυτό τον κυνισμό τον είδαμε σ' όλες τις εκφάνσεις του αυτές τις μέρες: από το επίδομα στους πυροσβέστες ώς την εμφάνιση (πάνω στ' αποκαΐδια) δημοσκοπήσεων...
Ισως θα 'πρεπε, στο πλαίσιο του κυνισμού (στο επίκεντρό του μάλιστα), ν' αρκεστώ «μια απ' αυτές τις μέρες, να βάλω τ' ακουστικά, μουσική, και να περπατήσω στο Πήλιο, στη Μάνη, στον Καϊάφα, σε μέρη που αγαπήσαμε και έτσι ξαφνικά και ανεξήγητα χάσαμε αυτό το τραγικό καλοκαίρι που δε λέει να τελειώσει»... Μα - τον παλιό καλό καιρό, τι στ' αλήθεια αγαπήσαμε;
Βλέπαμε δάση - γιατί αν λέγαμε ότι βλέπουμε στάχτες, θα μας έπαιρναν για βλάκες: «μόνο όποιος είναι έξυπνος, βλέπει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Τα παμπάλαια δάση, σ' αυτό το ανατριχιαστικό, διαλεκτικό παιχνίδι με το χρόνο, που αποτελεί την ψυχή του Θεάματος, ήσαν «τα καινούργια ρούχα του καπιταλισμού» - ενώ, στην πραγματικότητα, ήσαν το φως ενός απόμακρου άστρου, που φτάνει ώς εμάς ενώ το ίδιο το άστρο έχει κιόλας σβήσει... Θαυμάζαμε αυτήν τη φορεσιά, κάναμε ράφτινγκ και τουρισμό, ενώ, κρυμμένη απ' τα μάτια μας, κρυμμένη επειδή δεν θέλαμε να τη δούμε, η στάχτη απλωνόταν: Τι απ' όσα χάσαμε δεν ήταν αμετάκλητα καταδικασμένο; Τώρα - απλώς, το παιδάκι του Ηράκλειτου έδειξε με το δάχτυλο: «Κοιτάξτε! Στάχτες, κι αποκαΐδια, και απανθρακωμένα πτώματα. Κοιτάξτε: η πεμπτουσία της εμπορευματοποιημένης γης και της λεηλατημένης ζωής - και της περιφοράς του τυμπανιαίου πτώματός τους από κανάλι σε κανάλι. Κοιτάξτε: μικρή σαν μπαλάκι του γκολφ στον Καϊάφα, αποχαρακτηρισμένη σαν ελατόδασος της Πάρνηθας, διαβρωμένη από την ακηδία, ειδάλλως την κατάθλιψη, αποπροσανατολισμένη σαν το μίσος για τους μετανάστες, δειλή, μοιραία κι άβουλη σαν κυβέρνηση και σαν αντιπολίτευση μαζί - η αυριανή σας κάθε μέρα. Ετσι όπως ακριβώς όλοι τη διαλέξατε, την ψηφίσατε και την επικυρώσατε αποστρέφοντας το βλέμμα, αναμασώντας τις σκέψεις που άλλοι έκαναν, βουλιάζοντας μες στην αποκτήνωση και την αυτοπεριφρόνηση μαζί»...
«Ο κρατικός μηχανισμός διαλύθηκε», ναι - αλλά μες στη νεοφιλελεύθερη αερολογία: Η διάλυση που είδαμε ήταν απλώς η απτή (αλίμονο, απτή πιά!) απόδειξη. «Σχέδιο εμπρησμών» ίσως και να υπάρχει - γενικευμένο, εννοώ: Οι νέες, διάχυτες μορφές power game έχουν και πίσω όψη, που οι μυστικές υπηρεσίες είναι μια εκδοχή του. Αλλά η αποθάρρυνση, το μούδιασμα που προκαλεί ένας αόρατος Εχθρός- όλ' αυτά ήσαν κιόλας εμπεδωμένα... Η σχέση αιτίου-αιτιατού πρέπει επειγόντως ν' αναστραφεί: οι προσφυγοποιημένοι πληθυσμοί της Πελοποννήσου ήσαν ήδη πρόσφυγες, οι καλλιέργειες είχαν ήδη καταστραφεί, τα νερά είχαν ήδη μολυνθεί - κι αν η δημοκρατία μας δέχεται επίθεση, ήταν ήδη ηττημένη. Οι πυρκαγιές ήσαν απλώς η εκπύρωση... Μα ίσως μπορέσουμε, αύριο, να κάνουμε πως δεν καήκαμε - αν έτσι μας πουν οι καταμεσίς στ' αποκαΐδια, την οσμή θανάτου και τους καταυλισμούς στημένες τηλεοράσεις.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2007
12/8/07
ΟΡΟΠΕΔΙΟ τεύχος 3, καλοκαίρι 2007
Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος (καλοκαίρι 2007) του περιοδικού ΟΡΟΠΕΔΙΟ,που εκδίδει με έδρα τη Νεμούτα ο εκείθεν καταγόμενος και ποιητής Δημήτρης Κανελλόπουλος. Στο τεύχος αυτό μπορείτε να διαβάσετε (πολλές και ενδιαφέρουσες) σελίδες για τον Ηλείο πεζογράφο Ηλία Χ.Παπαδημητρακόπουλο (γράφουν οι Αγγελική Κωσταβάρα,Διονύσης Κράγκαρης, Γιώργος Αράγης,Γιάννης Καισαρίδης, Αιμίλιος Καλιακάτσος,Χρίστος Ρουμελιωτάκης,Βίκτωρ Καμχής,Μιχάλης Μήτρας,Γιώργος Γώτης,Βαγγέλης Χατζηβασιλείου,Αδαμάντιος Πεπελάσης, Σταύρος Γ. Κοκκάλας και ο ίδιος ο πεζογράφος), αλλά και άλλη πλούσια λογοτεχνική ύλη.
Το περιοδικό πωλείται στα τοπικά πρακτορεία εφημερίδων.
Το περιοδικό πωλείται στα τοπικά πρακτορεία εφημερίδων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)