Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΛΕΧΑΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΑΚΗ

Γράφει η Πουλχερία Γεωργιοπούλου

Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συμπατριώτες  του Γιάννη Δημάκη(1949-2010)  του ασυμβίβαστου Λεχαινίτη ζωγράφου  που  έφυγε πρόωρα πριν από οκτώ χρόνια σε ηλικία 60 ετών και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην τοπική κοινωνία, τίμησαν τη ζωή και το έργο του στην εξαιρετική εκδήλωση που οργανώθηκε  από τον δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης και την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα την Κυριακή 30/12 στο Σινέ Άστρον στα Λεχαινά.

Ομιλητές στην ζεστή και συγκινητική εκδήλωση ήταν ο κ. Διονύσης Κράγκαρης από την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα, ο δήμαρχος  κ. Ναμπίλ Μοράντ, ο Βουλευτής κ. Μάκης Μπαλαούρας, η κ. Κατερίνα Κιτσιλή Ιστορικός Τέχνης, ο κ. Νίκος Βυθούλκας φίλος του καλλιτέχνη και η κ. Θεώνη Δημάκη-Σακελλαρίου αδελφή του καλλιτέχνη.

Παράλληλα έγιναν προβολές με φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του καλλιτέχνη και το εικαστικό του έργο ενώ παρουσιάστηκε το λεύκωμα που ετοιμάστηκε για αυτόν με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ, Ο ποιητής της ζωγραφικής ή τι γύρευε ένας Μαγκρίτ στα Λεχαινά»  και εκδόθηκε από την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα και τον Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης.
Την επιμέλεια του πολυτελούς λευκώματος έκανε ο κ. Χρήστος Ντάντος και τον συντονισμό της έκδοσης είχαν οι Γιώργος Γώτης, Διονύσης Κράγκαρης, Χρήστος Ντάντος και ο Ανδρέας Μίγκος που έκανε και την φωτογράφιση των πινάκων του Γιάννη Δημάκη.

Την εκδήλωση άνοιξε εκ μέρους της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα ο Διονύσης Κράγκαρης λέγοντας  πως « η ομάδα στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της θέλει να τιμήσει έναν καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο που διακρίθηκε στη ζωγραφική και έδωσε ένα πλούσιο έργο. Πολλά σπίτια στα Λεχαινά και την Ηλεία, έχουν έργα του, είχε κάνει πολλές εκθέσεις, αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς στα 60 του, πριν οκτώ χρόνια. Θεωρήσαμε χρέος μας να γίνει μια εκδήλωση για τον Γιάννη Δημάκη. Ο δήμαρχος και ο δήμος μας συμπαραστάθηκαν στην πρωτοβουλία μας».
Ο  δήμαρχος κ. Ναμπίλ Μοράντ, είπε  πως «… κάθε τόπος έχει ξεχωριστούς ανθρώπους. Ανθρώπους της τέχνης, του πολιτισμού, της επιστήμης, που έχουν  προσφέρει  πολλά πράγματα στην κοινωνία. Ένας από αυτούς είναι ο Γιάννης Δημάκης.

Ο Δήμος Ανδραβίδας-Κυλλήνης αποφάσισε να τιμήσει τον εκλιπόντα δημιουργό, εκδίδοντας αυτό το Λεύκωμα που δίνει μια εικόνα του έργου του και της προσφοράς του, οργανώνοντας παράλληλα εκδηλώσεις στη μνήμη του, ευχαριστώντας την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα των Λεχαινών,  που ανέλαβε ανιδιοτελώς την καλλιτεχνική επιμέλεια αυτής της έκδοσης.
 Δεν υπάρχει κανείς στα Λεχαινά που να μην τον γνωρίζει, σπίτι που να μην υπάρχει έργο, του δικού μας ζωγράφου, που χάσαμε πριν από οκτώ χρόνια προσθέτοντας πως ο ίδιος διαθέτει 17 δικούς του πίνακες δώρα του ίδιου του καλλιτέχνη κάθε χρόνο στη γιορτή της συζύγου του.
Αγαπούσε τον τόπο του τα Λεχαινά, αγαπούσε τον Ηλειακό Λεχαινών, αγαπούσε το Καρναβάλι Λεχαινών, αγαπούσε τους απλούς ανθρώπους, γιατί ήταν και ο ίδιος απλός άνθρωπος. Είχα την τύχη να τον γνωρίζω και να είμαι γιατρός της οικογένειάς του».
Τιμώντας την μνήμη του  Γιάννη Δημάκη μοιράστηκε τις δικές του αναμνήσεις από τον καλλιτέχνη  με τους συμπατριώτες του ο Μάκης Μπαλαούρας που τόνισε πως μιλά σαν φίλος από καρδιάς και όχι σαν πολιτευτής.

Η Ιστορικός Τέχνης Κατερίνα Κιτσιλή προβάλλοντας  χαρακτηριστικό οπτικό υλικό ανέλυσε την ορολογία και τα  σημεία του κινήματος του ντανταϊσμού-σουρεαλισμού απ΄όπου επηρεάστηκε ο Γιάννης Δημάκης, ο οποίος διαβάζοντας «Τα μανιφέστα του Σουρεαλισμού» του Αντρέ Μπρετόν έχει δηλώσει «το βιβλίο αυτό μου διαμόρφωσε ολόκληρο το Είναι, με γοήτευσε τόσο πολύ που ένιωσα ότι βρήκα τον εαυτό μου συμπυκνωμένο εκεί μέσα, Επέδρασε καταλυτικά, Εκεί βρήκα το μυστήριο».
Είναι ο καλλιτέχνης που έπεσε εξ ουρανού, τόνισε μεταξύ άλλων, στο φλοιό της γης των Λεχαινών και ο άνθρωπος που τον  νιώθει για πάντα σαν εγκάρδιο φίλο της.
«Με τα έργα του ο Γιάννης Δημάκης, όντας  ένας πλάνης στην ανθρώπινη κοσμογραφία, δημιούργησε ή μάλλον κατέφυγε σε ένα δικό του, προσωπικό, ιδιαίτερο σύμπαν: απόκοσμο, ονειρικό, υπερβατικό, υπερρεαλιστικής διάστασης. Ακριβώς όπως ο ίδιος έθεσε κατ΄επιλογήν τις δικές του συντεταγμένες, το έργο του αντανακλά πιστά το μαγνητικό πεδίο της ζωής του, το έργο του είναι η αληθινή ζωή του. Ο Γιάννης Δημάκης ανήκει στο έργο του».

«ΓΙΑΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ, ο ζωγράφος, ο καλλιτέχνης, ο παντοτινός»
Ο Διονύσης Κράγκαρης επέλεξε να αναγνώσει το μεστό νοήματος κείμενο που γράφτηκε για τον τελευταίο αποχαιρετισμό του  Γιάννη Δημάκη, του καλλιτέχνη και ζωγράφου, του ανθρώπου και του φίλου που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στην πνευματική και κοινωνική ζωή του τόπου.

«Ο Γιάννης ο Δημάκης ήταν ένα παιδί, ακόμη κι όταν πέρασε τα 60 και με αυτή την παιδικότητα έζησε την επαρχία. Είναι ίσως από τους λίγους που είχαν απομείνει αμετανόητα επαρχιώτες, κι ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε τον επαρχιωτισμό, όσο κανείς άλλος, όχι μόνο στα λόγια, αλλά κάνοντας απόλυτο τρόπο ζωής τον αντικομφορμισμό.

Παιδί μιας φτωχής οικογένειας, παρατηρώντας την υφάντρα μάνα του να δημιουργεί στον αργαλειό της τα μικρά της αριστουργήματα, που παλιά στόλιζαν σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού, μυήθηκε στη μαγεία των χρωμάτων και των σχεδίων και στη μαγική δεξιοτεχνία των χεριών και όταν αργότερα έπιασε τα πινέλα της ζωγραφικής, τα χρησιμοποίησε με το δικό του τρόπο, όντας σχεδόν αυτοδίδακτος και σύντομα πέρασε από τις εκπαιδευτικές μιμήσεις σε μια εντελώς προσωπική ζωγραφική έκφραση, ακολουθώντας έναν ατομικό σουρεαλισμό, βγάζοντας τη γλώσσα σε μια συντηρητική επαρχιώτικη κοινωνία, προκαλώντας στην αρχή αυτό που λέμε «κοινό αίσθημα», αλλά κατακτώντας με το σπαθί του σε αλλεπάλληλες επώδυνες αναμετρήσεις, την αναγνώριση του καλλιτέχνη, που μπορεί λίγοι να τον καταλαβαίνουν, αλλά όλοι τον σέβονται.
Ο Γιάννης Δημάκης έκανε την τέχνη του τρόπο ζωής, όχι με τη σοβαροφάνεια των σπουδαιοφανών και των μεγαλόσχημων, αλλά μέσα από την απλότητα της καθημερινότητας, την απόρριψη κάθε ιδέας πλουτισμού ή απόκτησης υλικών αγαθών, τον αθυρόστομο λόγο του, την περιθωριακή διαβίωσή του , που όμως δεν απομακρυνόταν ποτέ από αυτά που θα λέγαμε κοινωνικά δρώμενα, ο Γιάννης ήταν πάντα μέσα στα πράγματα, τα παρακολουθούσε, τα σχολίαζε με τον ιδιότυπο τρόπο του.
 Ήταν άνθρωπος της μοναξιάς, αλλά και της αγοράς. Κορυφαία εκδήλωση αυτής της κοινωνικότητας, ήταν η συμμετοχή του στο τοπικό καρναβάλι, όπου πάντα έδινε τον τόνο ,όχι μόνο με τα άρματα που κατασκεύαζε, αλλά και με τα συνθήματα που περνούσε.
Συχνά, παλιότερα, ακούγαμε τον Γιάννη να βγαίνει στους δρόμους φωνάζοντας την αγαπημένη του λέξη «ΕΡΩΤΑΑΑΑΑ…».Ήταν μια λέξη που έδινε όλο το μέγεθος της προσωπικότητας του Γιάννη, μια λέξη που μέσα από την ηδονική φόρτισή της, προκαλούσε σε δημιουργία και διάλογο. Γιατί ο Γιάννης αντιπαθούσε πάντα τη σεμνοτυφία και τον καθωσπρεπισμό.
Η ζωή του Γιάννη ήταν μια περιπέτεια ενός ασυμβίβαστου παιδιού της επαρχίας που ήθελε να ζήσει το δικό του όνειρο και το έζησε ως το τέλος έτσι.

Ο τόπος τον έδιωχνε και τον τραβούσε. Κάποιες φορές επιχείρησε να φύγει, να ζήσει άλλες εμπειρίες, αλλά πάντα ξαναγύριζε και τελικά έμεινε οριστικά εδώ.
Αυτός ο κατά βάθος βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, που πάλεψε με τα συναισθήματα ως το τέλος, που δίπλα στο πατρικό και γενέθλιο σπίτι του , έφτιαξε με τα χέρια του ένα δικό του σπιτάκι με έναν μικρό κήπο να καλλιεργεί τις ντομάτες και τα λουλούδια του.
 Όμως όταν είδε ,με τον τελευταίο μεγάλο σεισμό, το σπίτι που γεννήθηκε να κατεδαφίζεται, κατέρρευσε μέσα του ο ιστός, ο ομφάλιος λώρος, που τον κρατούσε δυνατό ν΄ αντέχει τις δυσκολίες του έντονου βίου του.
 Τότε παρουσιάστηκαν τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας, τότε ο Γιάννης απομονώθηκε, κλονίστηκε μέσα του ο ειρμός του κόσμου του. Και ο Γιάννης έφυγε από κοντά μας αθόρυβα, πάντα υπερήφανος, ασυμβίβαστος και αξιοπρεπής, όπως οι γνήσιοι καλλιτέχνες».

Η περίπτωση του ομιλητή Νίκου Βυθούλκα είναι εντελώς ιδιαίτερη καθώς είναι ο άνθρωπος που είδε τελευταίος τον Γιάννη Δημάκη πριν φύγει αιφνίδια από τη ζωή. Είναι ο άνθρωπος που έγινε φίλος του ζωγράφου μέσα σε τρεις ώρες ενώ ήταν η  πρώτη και τελευταία φορά που τον είδε «σε μια συνάντηση που μύριζε Θεό» όπως είπε.
Το εξαιρετικό  κείμενό του «Όταν ο καλλιτέχνης συνάντησε τον άγνωστο» περιλαμβάνεται στο Λεύκωμα για τον Γιάννη Δημάκη στο οποίο περιγράφει όσα έζησε στην τρίωρη συνάντηση τον Φεβρουάριο του 2010  με τον άνθρωπο Δημάκη.
Η κ. Θεώνη Δημάκη-Σακελλαρίου κατέθεσε λόγια καρδιάς για τον χαμένο της αδελφό που «ζωγράφιζε και σχεδίαζε πριν μάθει ακόμα να διαβάζει», τα παιδικά χρόνια, τη σχολική ζωή «ήταν το μόνο παιδί στην Ελλάδα που αρνήθηκε να κουρέψει τις μπούκλες του στην Α΄Δημοτικού».

 Τον συντροφικό, έντιμο, αλληλέγγυο νεαρό, τον προικισμένο  αθλητή, τον τρυφερό γιό που σχεδίασε το μνήμα της μάνας του, τα ευτυχισμένα χρόνια της φοίτησής του στη Σχολή  Δοξιάδη και την ρήση του καθηγητή του «Καλύτερα να γίνεις λούστρος παρά να κάνεις Τέχνη για να πουλάς», τα ταξίδια στις Ευρωπαϊκές χώρες για καλλιτεχνική ενημέρωση, ο οριστικός γυρισμός στην Ιθάκη του  τα Λεχαινά.

 Τα χρόνια της καλλιτεχνικής ωριμότητας, η 17χρονη θητεία του ως καλλιτεχνικού διευθυντή στο Καρναβάλι των Λεχαινών, οι φιλικές σχέσεις με τη νεολαία, η συμμετοχή του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό  και οι ατομικές του εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του νομού, το αναπάντεχο τέλος.
Το απροσδόκητο τέλος του σημαντικού και ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη ήταν  οπωσδήποτε συμβολικό, αν για έναν ηθοποιό είναι  ωραιότερος ο  θάνατος που τον βρίσκει πάνω στο θεατρικό σανίδι, για τον ζωγράφο Γιάννη Δημάκη είναι  ωραιότερος  ο θάνατος που τον βρίσκει ανάμεσα στα πινέλα, τα χρώματα και τους πίνακές του το πρωινό της 24^ης Φεβρουαρίου 2010.
------------------------------------
Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το Λεύκωμα "Γιάννης  Δημάκης ο ποιητής της ζωγραφικής ,ή τι γύρευε ένας Μαγκρίτ στα Λεχαινά", το οποίο εκδόθηκε με την ευκαιρία της εκδήλωσης και το οποίο έσπευσαν να προμηθευτούν όλοι σχεδόν οι παραβρεθέντες.

Πηγή:ilia24.gr



 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
 www.youtube.com/watch?v=JKSoLc8_GVU&feature=share